به گزارش خبرگزاری ایمنا، وقتی مهدی طارمی در تابستان گذشته از پورتو به اینتر پیوست، بسیاری این انتقال را یکی از مهمترین گامهای حرفهای او میدانستند؛ انتقالی از لیگ پرتغال به یکی از قطبهای فوتبال ایتالیا، آن هم در قالب قهرمان سری آ. توقعات بالا بود، هم از سوی رسانههای ایتالیایی و هم از هواداران ایرانی که حضور طارمی در سنسیرو را به چشم یک دستاورد تاریخی میدیدند. اما حالا، در پایان فصل، تصویری که از این انتقال باقی مانده، چیزی میان امید و ناامیدی است.
آمار خام چیز زیادی برای دفاع باقی نمیگذارد. تنها یک گل در سری آ، هفت بازی در ترکیب اصلی، و نزدیک به ۸۰۰ دقیقه بازی در لیگ داخلی؛ آماری که برای مهاجمی با سابقه درخشان گلزنی در پورتو و تیم ملی ایران، کمفروغ به نظر میرسد. در فضای رسانهای ایتالیا نیز دیگر خبری از آن نگاه مثبت ابتدای فصل نیست. حالا منتقدان و روزنامهنگاران ایتالیایی و اروپایی از «خرید اشتباه» صحبت میکنند و سیمونه اینزاگی، سرمربی اینتر، هم دیگر دفاع تمامقد از مهاجم ایرانیاش را کنار گذاشته است.
اما فصل طارمی در اینتر، فقط در لیگ خلاصه نمیشود. لیگ قهرمانان اروپا، با تمام تفاوتهای فنی و ذهنیاش، بستری متفاوت برای درخشش او فراهم کرد. هرچند او در این رقابتها هم فقط یک گل زده، اما در بازیهایی کلیدی (بهویژه مقابل بارسلونا در نیمهنهایی) نقشی حیاتی داشته است. این تضاد میان نمایشهای محو در سری آ و لحظات درخشان در اروپا، همان نقطهای است که خبرنگار ایمنا در گزارش پیش رو تلاش دارد از دل آن، تصویری منصفانه و دقیق از فصل اول مهدی طارمی در اینتر ارائه دهد.
طارمی در سری آ؛ زیر سایه انتظارات
فصل ۲۵-۲۰۲۴ برای مهدی طارمی در سری آ، چیزی شبیه به دویدن در یک زمین شیبدار بود؛ مسیری که از همان هفتههای ابتدایی نشان داد قرار نیست آسان باشد. با تنها ۷ بازی در ترکیب اصلی از مجموع ۲۶ مسابقه، و ۸۰۵ دقیقه بازی در طول فصل، طارمی هرگز جایگاه ثابتی در سیستم هجومی اینتر پیدا نکرد. حتی در دیدارهایی که وارد زمین شد، اغلب به عنوان بازیکن تعویضی به میدان رفت و فرصت محدودی برای تأثیرگذاری داشت.
از حیث آمار نیز تصویر چندان دلگرمکننده نیست. طارمی در سری آ تنها یک گل به ثمر رساند، آنهم از روی نقطه پنالتی. هیچ پاسی منجر به گل در کارنامه مهدی ثبت نشد و در مجموع مجموع ۱۳ شوت به سمت دروازه داشت که فقط ۷ شوت درون چارچوب بود. این یعنی نرخ شوت در چارچوب او در سری آ، تنها ۵۴ درصد بوده است. آمار ۱۳ پاس کلیدی شاید نشان از تلاش او برای مشارکت در خلق موقعیتها داشته باشد، اما نبود تاثیر مستقیم در گلسازی، هم در ذهن هوادار و هم در فضای رسانهای، امتیاز بزرگی را از او سلب کرده است.
دقت پاسهای طارمی در لیگ نیز ۸۱ درصد ثبت شده است؛ مهاجم بوشهری از ۲۲۶ پاس، تنها ۴۲ پاس اشتباه داده است. اما در نبردهای فیزیکی (که یکی از نقاط قوت همیشگی او به حساب میآمد) عملکردش متوسط بود. از ۹۰ دوئل، تنها ۴۵ مورد را با موفقیت پشت سر گذاشت (۵۰ درصد). این یعنی طارمی نه در حفظ توپ و نه در بازپسگیری آن موفق نبود. تنها ۲۹ توپگیری موفق در مقابل ۷۲ بار از دست دادن توپ، آمار نگرانکنندهای است برای مهاجمی در سطح سری آ، جایی که فشار دفاعی بسیار بالا است.
اینها همه در حالی اتفاق افتاد که اینتر اغلب فصل را با مهاجمانی مثل لائوتارو مارتینز و مارکوس تورام آغاز میکرد؛ بازیکنانی با درک تاکتیکی بهتر از سیستم اینزاگی و هماهنگی بیشتر با خط میانی. این یعنی حتی در غیاب یکی از مهاجمان اصلی، انتخاب طارمی برای ترکیب اصلی گزینه اول نبود. انتظاراتی که در تابستان با شور و شوق از او ساخته شده بود، در طول فصل به تدریج فرو نشست و به تحلیلهای انتقادی در روزنامههای ایتالیایی تبدیل شد.
درخشش در اروپا؛ طارمی و شبهای لیگ قهرمانان
اگرچه عملکرد مهدی طارمی در سری آ با انتقاد همراه بود، اما در لیگ قهرمانان اروپا ورق تا حدی به نفع او برگشت. در جایی که فشار رسانهای کمتر و فضای بازیها متفاوت است، مهاجم ایرانی موفق شد نشانههایی از همان بازیکنی را بروز دهد که در پورتو گل میزد، پاس گل میداد و در لحظات حساس تصمیم درست میگرفت.
طارمی در لیگ قهرمانان، برخلاف سری آ، ۷ بار در ترکیب اصلی قرار گرفت؛ آماری که نشان میدهد سیمونه اینزاگی در بازیهای اروپایی اعتماد بیشتری به تجربه بینالمللی او داشت. او در مجموع ۱۲ بازی انجام داد و ۷۱۴ دقیقه در میدان بود؛ این یعنی بهطور متوسط نزدیک به ۶۰ دقیقه در هر بازی حضور داشت.
مهاجم سابق پرسپولیس و پورتو در لیگ قهرمانان یک گل زد، باز هم از روی نقطه پنالتی. اما آنچه تفاوت او را در این تورنمنت نشان داد، ۳ پاس گل بود که نقشی کلیدی در صعود اینتر به مراحل پایانی ایفا کرد. طارمی در این بازیها ۶ شوت زد که ۳ مورد از آنها در چارچوب بود (۵۰ درصد دقت شوت)، و ۷ پاس کلیدی ارسال کرد؛ آماری که مشارکت مؤثر او را در فاز تهاجمی تایید میکند.
از حیث درگیریها، او ۳۷ دوئل موفق داشت (۵۲ درصد) و توانست ۲۱ بار توپ را پس بگیرد. این اعداد در قیاس با عملکردش در سری آ، رشد نسبی را نشان میدهند؛ گواهی بر اینکه شاید طارمی برای بازیهایی با فضا بازتر و حریفانی کمتر آشنا، گزینه بهتری باشد. نکته مهمتر این بود که او در مراحل حذفی، از جمله در بازی مهم مقابل بارسلونا در نیمهنهایی، یکی از مهرههای مؤثر اینزاگی بود؛ حضوری که با یک پاس گل بیشتر هم به چشم آمد و واکنش مثبتی از سوی تحلیلگران فنی به همراه داشت.
طارمی شاید آمار فوقالعادهای در لیگ قهرمانان ثبت نکرده باشد، اما توانست تصویری ترمیمشده از خودش ارائه دهد؛ تصویری که شاید باعث شود باشگاه برای فصل آینده تصمیم متفاوتی نسبت به آینده او بگیرد یا حداقل افکار عمومی درباره وی کمی متعادلتر شود.
حالا اینتر، حالا طارمی؛ پرسشهای بیپاسخ در پایان فصل
با پایان فصل سری آ و تنها یک بازی مانده به بستهشدن پرونده لیگ قهرمانان اروپا، حالا وقت آن است که طارمی و اینتر هر دو به یک جمعبندی برسند. این انتقال برای هر دو طرف چه دستاوردی داشته؟ آیا خرید مهدی طارمی یک اشتباه بود یا تصمیمی منطقی که هنوز برای داوری نهایی زود است؟
طارمی در اینتر، بر خلاف دورانش در پورتو، دیگر مهاجم اول یا حتی دوم تیم نبود. او تنها ۷ بازی در سری آ فیکس بود و در مجموع ۸۰۵ دقیقه بازی کرد؛ (یعنی کمتر از ۹ بازی کامل در کل فصل). در این بازه فقط یک گل زد که آن هم از روی نقطه پنالتی بود. حتی یک پاس گل هم نداد و سهم او از موقعیتسازی تنها ۱۳ پاس کلیدی بود. این ارقام برای مهاجمی که زمانی در پرتغال یکی از خطرناکترین گلزنان بود، بدون تردید ناامیدکننده است.
با این حال، ماجرا برای اینتر هم ساده نیست. خرید طارمی (آنهم بهعنوان بازیکن آزاد) تصمیمی بود کمهزینه اما پُرریسک. حالا با گذشت یک فصل، باشگاه باید تصمیم بگیرد که آیا او در برنامههای فصل آینده جایی دارد یا نه؛ بهویژه با توجه به فشار رسانههای ایتالیایی که هر روز بیرحمانهتر او را نقد میکنند. حتی سیمونه اینزاگی هم که در ابتدای فصل از طارمی دفاع میکرد، حالا در کنفرانسهای خبری ترجیح میدهد در مورد او سکوت کند یا با جملاتی سربسته از کنارش عبور کند.
طارمی در ۳۲ سالگی هنوز چیزی برای ارائه دارد، اما باید دید آیا در پروژهی آینده اینتر جایی برای او هست یا نه. شاید فینال لیگ قهرمانان، آخرین بخت او برای تغییر نگاهها باشد؛ بختی که اگر از دست برود، پایان ماجرای اینتر و طارمی خیلی زودتر از آن چیزی خواهد بود که در ابتدای فصل تصور میشد.
جایی برای پایان؛ جایی برای آغاز
حالا مهدی طارمی در آستانه فینال لیگ قهرمانان اروپا ایستاده؛ جایی که هر فوتبالیستی آرزوی حضور در آن را دارد. اما برای او این شب، فقط یک مسابقه نیست؛ شاید آخرین فرصت برای اثباتِ ارزش، برای دفاع از نامی که در پورتو ساخت و در اینتر زیر سایهها رفت.
این فصل، بدون شک فصل درخشانی برای او نبود. آمار ناامیدکننده وی در سری آ و بازیهای پراکندهاش در ترکیب اصلی، تصویر روشنی از وضعیتش ارائه میدهد. اما با این حال، در همان دقایق اندکی که در بازیهای بزرگ به میدان رفت، نشان داد که هنوز میتواند تأثیرگذار باشد؛ از آن بازی درخشان برابر بارسلونا در نیمهنهایی گرفته تا حضورهای هوشمندانهاش در نبردهای سرنوشتساز.
شاید فصل اول طارمی در اینتر مطابق انتظار پیش نرفت، اما در فوتبال، یک شب میتواند سرنوشت را عوض کند. حالا فینال مونیخ، برای او چیزی فراتر از یک بازی است؛ شاید نقطه پایانی باشد، یا شاید نقطه آغاز دوباره. رنگها شنبه شب معنا ندارند؛ از فوتبال لذت ببرید. یکی برای بقا میجنگد، دیگری برای اثبات. همه چیز آماده است برای یک شب بزرگ؛ شبی که شاید سرنوشت مهدی طارمی را هم از نو بنویسد.
نظر شما