به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در پی سیاست‌های جدید دولت ترامپ در قبال مهاجران غیرقانونی، صدها نفر از این افراد تاکنون به یک مرکز امنیتی فوق‌العاده منتقل شده‌اند. اما به نظر می‌رسد ظرفیت این زندان حداکثر خود را یافته و ترامپ به دنبال امکانات بیشتری برای حبس است.
در همین راستا، دو هفته پیش ترامپ بار دیگر بر طرح بحث‌برانگیز خود برای بازگشایی و توسعه آلکاتراز، زندان بدنام جزیره‌ای در خلیج سان‌فرانسیسکو، تأکید کرد. او اعلام کرد قصد دارد این زندان را که زمانی محل نگهداری خطرناک‌ترین مجرمان آمریکا بود، به‌عنوان نمادی از «قانون، نظم و عدالت» بازگشایی و گسترش دهد و آن را به مرکزی برای نگهداری «خطرناک‌ترین و بی‌رحم‌ترین مجرمان» کشور تبدیل کند.
با این حال، کارشناسان نسبت به عملی بودن و هزینه‌های سرسام‌آور این طرح تردید دارند. آلکاتراز بیش از ۶۰ سال است که تعطیل شده و اکنون به‌عنوان یک پارک ملی و جاذبه گردشگری فعالیت می‌کند. زیرساخت‌های این جزیره به‌شدت فرسوده است و تأمین نیازهای اولیه مانند آب و مواد غذایی تنها از طریق حمل‌ونقل دریایی ممکن است که هزینه‌های نگهداری را به‌شدت افزایش می‌دهد. علاوه بر این، مخالفت‌هایی از سوی مسئولان محلی و ملی نیز مطرح شده است.
اگر ترامپ به زندان‌های جزیره‌ای علاقه دارد، اروپا گزینه‌های تاریخی و قابل‌توجهی را پیش روی او قرار می‌دهد که از نظر جذابیت و پیشینه با آلکاتراز رقابت می‌کنند:
شاتو ایف (Château d'If) در نزدیکی مارسی، فرانسه
این قلعه که در قرن شانزدهم ساخته شد، برای مدت‌ها به عنوان زندان دولتی مورد استفاده قرار می‌گرفت و زندانیان مشهوری مانند «مردی با نقاب‌آهنین» و شخصیت خیالی «کنت مونت‌کریستو» در آثار الکساندر دوماً در آن محبوس بوده‌اند. شاتو ایف به‌دلیل موقعیت جزیره‌ای و امنیت بالا، تقریباً غیرقابل فرار بود و بیشتر زندانیان مذهبی و سیاسی در آن نگهداری می‌شدند.
جزیره شیطان (Devil’s Island) در گویان فرانسه
این جزیره کوچک در سواحل آمریکای جنوبی، از ۱۸۵۲ تا ۱۹۵۲ به‌عنوان مستعمره فرانسه مورد استفاده قرار می‌گرفت و به‌دلیل شرایط طاقت‌فرسا، آب‌وهوای استوایی و بیماری‌های مرگبار، شهرتی مخوف پیدا کرده بود. فرار از این جزیره تقریباً غیرممکن بود و تنها معدودی از زندانیان موفق به فرار شدند، از جمله آنری شاریر که خاطراتش را در کتاب «پاپیون» منتشر کرد.
گلی اوتوک (Goli Otok) در کرواسی
این جزیره بی‌سکنه در دریای آدریاتیک، بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۸۹ به‌عنوان اردوگاه کار اجباری و زندان سیاسی برای مخالفان رژیم یوگسلاوی مورد استفاده قرار می‌گرفت. شرایط سخت کار، خشونت میان زندانیان و تلاش برای «بازآموزی سیاسی» از ویژگی‌های این زندان بود. پس از تعطیلی، این جزیره به نمادی از سرکوب سیاسی در منطقه تبدیل شد.
نظر شما