اندوه اردیبهشت

به گزارش خبرگزاری ایمنا، دو روز پایانی اردیبهشت سال گذشته از جمله تلخ‌ترین و جانسوزترین روزهای تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی بود.
روزهایی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادند تا بالگرد مردان مرد خدمت به بلندای جنگلی مه اندود بزند و شهادت را نصیب و روزی همان نیک مردان روزگار کند.
گل سرسبدشان سید ابراهیم بود و آل هاشم و امیرعبداللهیان و مالک رحمتی همجواران شهیدش در کنار خلبانان عزیزی بودند که آسمانی شدند.
بماند که در آن شب و روز سخت و جانکاه چه بر ما گذشت و یک ایران متوسل به دعا را داغدار و شوکه کرد، و باز بماند که برخی از همان یکی دو روز پس از حادثه نقشه‌ها و طرح‌های زودهنگام سیاسی در انداختند ودایه دلسوزتر از مادر شدند، اما این آرمان رئیسی عزیز بود که ماند و ماندگار شد.
آرمانی که کرامت محرومان و مستضعفان را پاس می‌داشت و عزت و شرافت ملت را ارج می‌نهاد. آرمانی که ستمگران و مستکبران را هراسان کرده بود و داد مظلومان را شنیده و لمس کرده بود.
مظلومانی که گرد و خاک خدمت جهادی و بی‌وقفه روی عبا و عمامه خادمشان را دیده بودند و حالا باور نداشتند که هلیکوپتر دوم در لابه‌لای جنگل‌های سرد و بارانی شمال غرب ایران عزیز سقوط کرده و عزیزانشان را به آسمان فراخوانده است.
حالا اردیبهشتی دیگر به میانه رسیده و داغ آن روزها انگار تازه تازه است. محمد مخبر ایستاده می‌گرید و با اشک‌هایش اندوهمان را دوچندان می‌کند. رهبر حکیم اما رئیسی عزیز و خستگی ناپذیر را می‌ستاید و غمبارانه به ملت داغدار تسکین می‌دهد.
ملت؛ همان واژه‌ای بود که با آرمان بلند رئیسی عزیز همسو بود و حتی زمانی که کرونا بیداد می‌کرد، او یک تنه وارد گود آن ویروش انسان کُش منحوس شد و دوخمش را گرفت و از جان دادن ایرانیان کاست.
ایرانی‌هایی که برای عروج عزیزشان سنگ تمام گذاشتند و باز هم ثابت کردند که قدردان هر آن‌کسی هستند که در مسیر خدمت جهاد می‌کند و شب و روز و سرما و گرما و جمعه و شنبه نمی‌شناسد.
امسال و در نخستین سالگرد نبودنش، شهادت غمبار مردی را پاس می‌داریم که نام و نشانش با خدمت و تلاش و کوشش عجین بود، وجودش تجلی کرامت بود و آرمان بلندش، تحقق عدالت در سایه ولایت. روحش شادمان و نام و یادش جاودان.