به گزارش خبرگزاری ایمنا به نقل از نیچر، برنامه اضطراری رئیسجمهور آمریکا برای مبارزه با ایدز (پیپفار) یکی از بزرگترین موفقیتهای تاریخ سلامت جهانی محسوب میشود، این برنامه در سال ۲۰۲۴ بیش از ۲۰ میلیون نفر در سراسر جهان را در زمینه درمان ایدز یاری کرد، ۸۴ میلیون نفر را تحت آزمایش تشخیصی قرار داد و مراقبتهای پیشگیرانه را برای چند میلیون نفر فراهم کرد.
با این حال در ژانویه ۲۰۲۴، دولت آمریکا تصمیم گرفت بودجه این برنامه را قطع کند، منجر به متوقف شدن خدمات ۲۷۰ هزار کارمند بهداشتی شد که از طریق پیپفار حمایت میشدند، این اقدام نهتنها دسترسی بیماران به درمان را مختل کرد، بلکه آینده چندین میلیون نفر در کشورهای کمدرآمد را به خطر انداخت.
پیپفار در دهههای گذشته حدود ۷۰ درصد اقدامات جهانی در مقابله با ایدز را تأمین مالی کرده بود و ۲۶ میلیون نفر را از مرگ نجات داده بود، با این حال تصمیم آمریکا برای قطع حمایت مالی، این دستاوردها را با خطر جدی روبهرو کرد، در حالی که دولت ترامپ این تغییرات را موقتی معرفی کرده و بخشی از بودجه را دوباره فعال کرده است، تمدید نشدن مجوز عملکرد پیپفار توسط کنگره آمریکا وضعیت این برنامه را نامشخص کرده است، این بحران میتواند پیشرفتهای دهههای اخیر در سلامت جهانی را معکوس کند و حرکت تاریخی برای پایان دادن به همهگیری ایدز تا سال ۲۰۳۰ را زیر سوال ببرد.
قطع حمایت آمریکا از پیپفار تهدیدی جدی برای اهداف سازمان ملل متحد در زمینه پایان دادن به همهگیری ایدز تا سال ۲۰۳۰ محسوب میشود، محققان پیشبینی میکنند که در صورت تأمین نشدن مجدد منابع سلامت جهانی، تا سال ۲۰۳۰ تا ۱۱ میلیون عفونت اضافی و ۳ میلیون مرگ ناشی از ایدز رخ دهد، برخی تخمین میزنند که تعداد مرگها تا سال ۲۰۴۰ به ۱۵ میلیون نفر برسد. این سناریو موجب نگرانی جدی در میان جامعه پزشکی و سازمانهای بینالمللی شده است.
اریک گوسبی، مدیر سابق هماهنگی سلامت جهانی آمریکا، این تصمیم را «ترک مراقبت» توصیف کرده و از عواقب آن برای سلامت جهانی هشدار داده است، پالابی دِب مدیر ارشد برنامه شبکه آزمایش واکسن ایدز، نیز این تحولات را «ضربه هوشیاری» خوانده و بر لزوم همکاری بینالمللی برای جبران کسری منابع تأکید کرده است؛ کشورهای با درآمد پایین و متوسط که بیشترین تأثیر را از قطع کمکها میبینند، با چالشهای بزرگی در مدیریت بیماری روبهرو شدن شدهاند، در حالی که برخی از فعالان امیدوارند که کشورها نقش خود را در مدیریت برنامههای داخلی ایدز جدیتر بگیرند، نبود منابع مالی و زیرساختهای لازم این امر را دشوار کرده است.
در سال ۲۰۱۴، برنامه مشترک سازمان ملل متحد برای ایدز (UNAIDS) هدف جسورانهای برای پایان دادن به همهگیری ایدز تا سال ۲۰۳۰ تعیین کرد. این هدف شامل کاهش ۹۰ درصدی عفونتهای جدید و مرگهای ناشی از ایدز نسبت به سطح سال ۲۰۱۰ بود، با وجود چالشهای متعدد، پیشرفتهای قبل از بازگشت ترامپ به قدرت نشان میداد که این هدف قابل دستیابی است. با این حال قطع حمایت آمریکا از پیپفار، بزرگترین منبع تأمین مالی جهانی برای مبارزه با ایدز، این امید را زیر سوال برده است، اکنون که آمریکا زیرساختهای کمکهای خارجی خود را در حال فروپاشی دارد، گروههای سلامت جهانی سعی در نجات بخشهایی از پیپفار دارند، این موضوع نیازمند همکاری بیشتر کشورها در ایجاد برنامههای خلاقانه و مسئولیتپذیرتر برای مدیریت داخلی ایدز است.
در حالی که ابزارهای درمانی و پیشگیری امروزی همچون داروهای ضدویروس و روشهای نظارتی پیشرفته وجود دارند، در دسترس نبودن این منابع در کشورهای فقیرتر همچنان یک چالش بزرگ است، بنابراین تحقق هدف «پایان ایدز» نیازمند تعهد جهانی مجدد، همکاری بینالمللی و سرمایهگذاری در زیرساختهای سلامتی پایدار است، بدون این اقدامات، بیماری ایدز ادامه پیدا خواهد کرد و جان میلیونها نفر در آینده تهدید خواهد شد.
نظر شما