به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، یونسکو سال ۲۰۱۰ روز زبان چینی را برای گرامیداشت این روش ارتباطی بهعنوان یکی از شش زبان رسمی سازمان ملل ایجاد کرد. از آن زمان تاکنون هر سال این روز در بیستم آوریل جشن گرفته میشود که به یاد شخصی به نام کانگجی انتخاب شده است که حدود پنج هزار سال پیش حروف چینی را اختراع کرد.
تاریخچه روز زبان چینی:
- در سال ۲۶۵۰ قبل از میلاد، زبان چینی برای نخستینبار به صورت نوشتاری درآمد و کانگجی زبان نوشتاری چینی را اختراع کرد.
- در سال ۱۹۱۱، پس از سرنگونی سلسله چینگ توسط دکتر سان یات سن، زبان ماندارین بهعنوان زبان ملی چین انتخاب شد.
- در سال ۱۹۴۶، سازمان ملل زبان چینی را بهعنوان یکی از زبانهای رسمی خود اعلام کرد، اگرچه در ابتدا استفاده گستردهای از آن نمیشد. وضعیت پس از بازپسگیری حقوق قانونی جمهوری خلق چین در سازمان ملل، ۲۵ سال بعد، بهبود یافت.
- در سال ۱۹۷۳، مجمع عمومی سازمان ملل زبان چینی را تصویب کرد و شورای امنیت سازمان ملل نیز در سال ۱۹۷۴ زبان چینی را بهعنوان زبان کاری خود پذیرفت. پس از آن، دفاتر و کارکنان بیشتری در سازمان ملل با زبان چینی کار کردند.
- در سال ۲۰۱۹، حدود یکپنجم جمعیت جهان، یعنی حدود ۱.۳ میلیارد نفر، به نوعی زبان چینی صحبت میکردند که این زبان را در رتبه اول جهان قرار میدهد. زبان ماندارین استاندارد همچنان زبان رسمی بخش عمدهای از چین و تایوان است و یکی از زبانهای رسمی سازمان ملل به شمار میرود.
دانستنیهای زبان چینی
- ماندارین تنها زبان چینی نیست؛ بلکه چینی یک خانواده زبانی بزرگ با صدها گویش و زبان است که بسیاری از آنها برای گویشوران یکدیگر قابل فهم نیستند. ماندارین تنها رایجترین و رسمیترین زبان این خانواده است.
- واژه «ماندارین» در اصل ریشه در زبان سانسکریت دارد و معنای اولیه آن «مشاور» یا «وزیر» بوده است.
- زبان چینی در بسیاری از کشورهای جنوب شرق آسیا مانند مالزی، سنگاپور و اندونزی نیز زبان مهمی به شمار میآید و میلیونها نفر بهعنوان زبان اول یا دوم با آن صحبت میکنند.
- چینی تنها زبان تصویری (پیکتوگرافیک) است که هنوز به طور گسترده مورد استفاده قرار میگیرد؛ هر کاراکتر چینی نمایانگر یک واژه یا مفهوم است.
- زبان چینی یک زبان آهنگین (تونال) است؛ به این معنا که معنای واژهها بسته به لحن و صدا تغییر میکند.
- تلفظ چینی را میتوان با استفاده از الفبای رومی (لاتین) و از طریق سیستمی به نام پینیین نوشت.
- زبان چینی الفبا ندارد؛ بلکه از هزاران کاراکتر مجزا استفاده میکند.
- بیش از ۵۰ هزار کاراکتر چینی وجود دارد، اما برای خواندن و نوشتن روزمره دانستن حدود سه تاپنج هزار کاراکتر کافی است.
- در زبان چینی، حروف تعریف، صرف فعل و نشانههای جمع وجود ندارد؛ ساختار دستوری آن بسیار سادهتر از بسیاری زبانهای دیگر است.
- دو نوع اصلی کاراکتر چینی وجود دارد: کاراکترهای سنتی و کاراکترهای سادهشده.
- هر سال واژهها و اصطلاحات جدیدی وارد زبان چینی میشود و این زبان همواره در حال تحول است.
- پنج سبک اصلی خوشنویسی چینی وجود دارد که هرکدام زیبایی و قواعد خاص خود را دارند.
- زبان چینی از نظر دستوری جنسیت ندارد و واژهها برای مذکر یا مونث بودن تغییر نمیکنند.
- کاراکترهای چینی را میتوان به اجزای سادهتر تقسیم و ساختار آنها را تحلیل کرد.
- متون چینی باستان بهطور معمول از بالا سمت راست به پایین سمت چپ نوشته میشدند.
- کاراکترهای چینی در زبانهای دیگر همچون ژاپنی و کرهای نیز استفاده میشوند.
- در زبان چینی برای بیان برخی مفاهیم از حرکات دست ویژهای استفاده میشود.
- در زبان چینی معادل مستقیمی برای واژه «بله» (yes) وجود ندارد و تأیید بهطور معمول با تکرار فعل یا ساختارهای دیگر بیان میشود.
- یادگیری زبان چینی میتواند موجب تقویت مهارتهای شناختی و هوش شود.
نظر شما