هشتم شوال و خاکستری که بر دل‌ها نشست

به گزارش خبرگزاری ایمنا، صبح هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمری، مدینه نفس‌های آخرش را می‌کشید؛ آسمان بی‌ابر، آفتاب سوزان و بادی که انگار از گذر تاریخ وزیده بود، خبر از فاجعه‌ای می‌داد که قرار بود تا ابد در دل اسلام زخمی تازه بگذارد. بقیع، آن مزار مقدس، آن خانه عاشقان رسول خدا (ص)، آنجا که خاکش بوی بهشت می‌داد، آماده می‌شد تا شاهد یکی از سیاه‌ترین روزهای تاریخ باشد.

سکوت مدینه با صدای تیشه‌ها و دینامیت‌ها شکست؛ گروهی با چهره‌های خشن و دل‌های سنگی به جان بقیع افتادند؛ گنبدهای سپید، که قرن‌ها نماد عشق و وفا بود، یکی پس از دیگری فروریخت. مزار امام حسن مجتبی (ع)، آن گل ناز پیامبر (ص)، زیر آوار خرد شد.

مزار امام سجاد (ع)، آن زینت سجده‌کنندگان، با خاک یکسان گشت، مزار امام باقر (ع) و امام صادق (ع)، آن دریاهای دانش الهی، نابود شد، حتی نشانه‌های مزار حضرت فاطمه زهرا (س) که گویا می‌خواستند رازش را برای همیشه دفن کنند، مورد بی‌حرمتی قرار گرفت.

خاکستری که بر دل‌ها نشست

آن روز، نه‌فقط سنگ و گچ که دل میلیون‌ها عاشق اهل بیت (ع) نیز شکست و بقیع دیگر آن بقیع نبود؛ دیگر گنبدی نبود که عاشقان از دوردست بر آن درود بفرستند. دیگر بارگاهی نبود که زائران در سایه‌اش اشک بریزند. تنها تلی از خاک باقی ماند؛ خاکی که گویی اشک‌های زمین را در خود فرو برده بود.

گویا آسمان هم آن روز می‌گریست، اما اشک‌هایش را پنهان می‌کرد. زمین می‌لرزید، اما صدایش به جایی نرسید. فرشتگان به حال بقیع سوگواری کردند، اما کسی ندید و ما امروز تنها می‌توانیم تصویر آن گنبدهای از دست رفته را در دل نگه داریم و در سکوت، برایش مویه کنیم.

سال‌ها گذشت، اما درد بقیع تازه است؛ هر هشتم شوال که می‌آید، گویی زخم کهنه دوباره سر باز می‌کند. شیعیان جهان، با چشمانی اشکبار و دلی پرخون، در سوگ بقیع می‌نشینند. عکس‌های قدیمی را می‌بوسند و آرزو می‌کنند که ای کاش در آن روز حضور داشتند، تا شاید با تن خود، مانع این جنایت می‌شدند.

فریادی که هنوز شنیده نشده است

امروز بقیع نماد مظلومیت است؛ نماد آنکه چگونه می‌توان تاریخ را تحریف کرد، عشق را کشت و یادها را از صفحه روزگار پاک کرد، اما آن‌ها ندانستند که بقیع در قلب‌ها زنده است و ما هنوز امید داریم. هنوز دعا می‌کنیم که روزی بقیع دوباره با عزت گذشته‌اش بازسازی شود؛ روزی که گنبدهایش همچون خورشید بدرخشند و زائران از هر سو به سویش بشتابند. تا آن روز اشک‌هایمان ادامه دارد، سوگمان پابرجاست و یاد بقیع در قلب‌هایمان زنده.