به گزارش خبرگزاری ایمنا، تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) در ابزار نزدیک به مادون قرمز، جزئیات شگفتانگیزی از ابر نئبولا LBN 483 را آشکار کرده است، این ابر که شبیه پروانه یا ساعتگرد است، حاصل برخورد جتها و بادهای تابشی دو ستاره نوجوان (پروتوستار) است که در مرکز آن جای گرفتهاند، این دو ستاره که تنها در سال ۲۰۲۲ توسط آرایه ALMA کشف شدند، با فوران مواد پرانرژی، ابر اطراف خود را به این شکل هنری تبدیل کردهاند.
ستارهها در فرایند شکلگیری، مواد ابر مولکولی اطراف را جذب میکنند، اما بخشی از این مواد را نیز بهصورت جتهای سریع یا بادهای کندتر به فضا پرتاب میکنند، در LBN 483، این جتها با گاز و غبار اطراف برخورد کرده و ساختارهای پیچیدهای مانند قوس شوک (Shock-Front) نارنجی رنگ و ستونهای بنفش رنگ را پدید آوردهاند، این ستونها که شبیه کوههای مقاوم در برابر فرسایش هستند، نشاندهنده تودههای متراکم غبار و گاز هستند که هنوز توسط بادهای ستارهای از بین نرفتهاند.
میدان مغناطیسی نقش کلیدی در شکلگیری این ابر ایفا میکند، مشاهدات ALMA نشان میدهد که میدان مغناطیسی در نزدیکی ستارهها با زاویه ۴۵ درجه پیچ خورده است. این پیچش احتمالاً بهدلیل مهاجرت یکی از ستارهها به سمت دیگری است که باعث تغییر توزیع تکانه زاویهای در سیستم شده است. این پدیده میدان مغناطیسی را مجبور به همراهی با جریان مواد پرتاب شده کرده و ساختار ساعتگرد را تقویت میکند.
LBN 483 بهعنوان یک نئبولا منزوی (غیرمرتبط با مناطق پرستاره همچون اوریون) مطالعه آن به دانشمندان کمک میکند تا فرایند تولد ستارگان را بهتر درک کنند. این ابر نهتنها نور خود را از ستارههای در حال رشد میگیرد، بلکه با بررسی آن میتوان مدلهای عددی تشکیل ستارگان را بهبود بخشید و حتی شرایط تولد خورشید ما را ۴٫۶ میلیارد سال پیش شبیهسازی کرد.
نظر شما