به گزارش خبرگزاری ایمنا از چهارمحالوبختیاری، یکی از روزهای بهمن جاویدان به یاد سرزمین آب، آفتاب و آئینه ثبت شده است، روزی که یادآور افتخاری بزرگ برای مردم این سرزمین بوده و نشاندهنده عشق و وفاداری مردم به امام خمینی (ره) و انزجار آنها از رژیم پهلوی است.
در بیستم بهمن ۱۳۵۷، کسانی از دل عشایر بختیاری و مردم چهارمحال و بختیاری برخاستند و با صدای بلند خواستهای را فریاد زدند که نه تنها در آن لحظه بلکه در طول تاریخ باقی ماند، آنها به تهران رفتند، نه برای حمایت از شاپور بختیار، بلکه برای اعلام برائت از او و برای بیعتی جدید با امام راحل، حرکتشان که به صورت خودجوش و با شوروشوق فراوان صورت گرفت، چیزی جز یک بیانیه بزرگ از تاریخ پرشکوه این دیار نبود.
روزنامه کیهان در آن روز نقل کرد که «گروهی بیش از هزار و ۵۰۰ نفر از افراد ایل بختیاری، در حالی که عدهای از آنها لباسهای محلی به تن داشتند و پلاکاردهایی در حمایت از امام و دولت بازرگان حمل میکردند، به سمت مسجد دانشگاه حرکت کردند.» این حرکت انقلابی به گونهای بود که حتی در پاسخ به شعارهای طرفداران بختیار، مردم شعار میدادند: «درود بر عشایر بختیاری.»
حرکتی خودجوش برای انزجار از نخستوزیر رژیم پهلوی
ارشیر مقیمیانبروجنی، نویسنده کتاب «بیعت ما بختیاریها»، از مبارزان انقلابی شهرستان بروجن و از شاهدان واقعه بیستم بهمن ۱۳۵۷ است، او که مبارزات انقلابی خود را از اواخر سال ۱۳۴۹ و از کلاسهای قرآن آغاز کرده است، در رابطه با این حماسه به خبرنگار ایمنا میگوید: پس از نخستوزیر شدن شاپور بختیار و از آنجایی که بختیار اهل استان چهارمحال و بختیاری و روستای کنارک بخش گندمان بود، موجب ایجاد یک ذهنیت بین بچههای انقلابی و متدین شده بود که نکند بختیار خیال باطلی کند که مردم این استان از او حمایت میکنند، هرچند اعلام هم کرده بود که من بختیاری هستم و شناسنامهام صادره از بروجن است، علاوه بر این امام (ره) نیز در پیامی در نهم بهمن ۱۳۵۷ اعلام کرده بودند «اینان از این مهرهها فراوان دارند که سالها با ماسک فریبنده در خدمت هستند و به مجرد رفتن مهرهای، مهره دیگری را مورد تأیید قرار دادهاند و نمیدانم پس از این چه خواهند کرد، ولی باید بدانند که ملت هوشیار، از این نیرنگها غافل نیست و یکی پس از دیگری را مدفون خواهد کرد.» این موارد انگیزهای شد تا حرکتی خودجوشی برای انزجار از شاپور بختیار رقم بخورد.
کمیتهای مردمی با رهبری شیخ محمدتقی شاهرخی خرمآبادی برای حفاظت از شهر بروجن و حرکتهای انقلابی تشکیل شده بود، این کمیته تصمیم گرفت کاروانی برای اعزام به تهران و اعلام انزجار از شاپور بختیار و بیعت با امام خمینی (ره) راهاندازی کند، تقسیم کار در مسجد مدنی بروجن انجام شد، عدهای مسئول ثبتنام شدند و مکلف شدند زنان و افراد زیر ۱۵ سال را ثبتنام نکند، همچنین مبلغی هم به عنوان کرایه (۵۰۰ ریال) از افراد گرفته میشد، عدهای هم مسئول پیگیری کرایه و فراهم کردن اتوبوسها شدند.
کنار درِ مسجد میزی قرار دادیم و من شروع به فریاد کردم، کسانی که میخواهند از امام (ره) و انقلاب حمایت کنند برای اعزام به تهران ثبتنام کنند.
همه غسل شهادت کرده بودند
این مبارز انقلابی ادامه میدهد: تهیه و کرایه اتوبوس در آن بحبوحه انقلاب بسیار سخت بود اما بالاخره هشت اتوبوس از شهر بروجن به همراه یک مینیبوس از شهر گندمان و دو موتور جاوا که ما را اسکورت میکردند، برای اعزام به تهران آماده شد، پلاکاردهای هم برای حمایت از امام (ره) و انزجار از شاپور بختیار نوشته شد و در نهایت شب پنجشنبه، نوزدهم بهمن حوالی هفت و هشت شب به سمت تهران حرکت کردیم.
همه غسل شهادت کرده بودند و میدانستند از مأموران رژیم شاه ممکن است هر کاری برآید، مدام در اتوبوس شعارهای علیه شاپور و در حمایت امام (ره) سر داده میشد که شور و شوق بچهها را دوچندان میکرد.
درست بود که شعار داده میشد که «به کوری چشم شاه زمستونم بهاره» اما واقعاً هوا سرد بود و اتوبوس توانایی گرم کردن درون کابین را نداشت، در بین راه چند جایی از جمله شهرضا و دلیجان توقف کوتاهی داشتیم، هرچند گاهی کمیتههای مردمی این شهرها ما را با چماقداران پهلوی اشتباه میگرفتند.
۹:۲۰ دقیقه صبح جمعه، بیستم بهمن وارد تهران شدیم، با توجه به هماهنگیهای انجام شده با مدرسه علوی در خیابان ایران پیاده شدیم و شروع به سر دادن شعارهای همچون «ما بختیاریها بیداریم از بختیار بزاریم»، «بختیار نوکر بیاختیار»، «بختیار بختیار تو ننگ بختیاری» کردیم، این شعارها موجب شد مردم اطراف آنجا نیز به ما بپیوندند و با جمعیت بیشتری وارد مدرسه علوی شویم، وارد حیاط که شدیم، شور انقلابی مردم به این فضا حسوحال عجیبی داده بود و حضور امام (ره) این حسوحال را دوچندان کرده بود.
چوبهایی که بدون استفاده ماند
مقیمیان که انگار به همان روزها سفر کرده است و دوباره خود را در جمعی میبیند که مقابل رهبرشان ایستاده بودند، میگوید: پس از این دیدار به ما اعلام شد که مهندس بازرگان به تازگی مسئولیت دولت موقت را بر عهده گرفته است و تا ساعاتی دیگر در دانشگاه تهران سخرانی دارند، تصمیم بر این شد که به محل سخنرانی حرکت کنیم و بار دیگر اعلام انزجار مردم استان از بختیار را اعلام کنیم، ساعت ۱۱:۱۵ بود که وارد دانشگاه شدیم، در ورودی دانشگاه دانشجویان شعارهای برای حمایت از ما سر دادند «درود بر عشایر بختیاری» «درود بر مردم بروجن» و کوچهای برای استقبال از ما باز شد.
بعد از سخنرانی بازرگان در بین هماستانیها، زمزمهای مبنی بر اینکه بختیار اعلام کرده است که قصد دارد چهارمحالیهایی که امروز به دیدار امام (ره) آمده بودند را از بین ببرد، همین شایعه موجب شد که تعداد زیادی چوب برای مقابله با افراد بختیار از درختان بهشت زهرا (س) ببریم و به داخل اتوبوس و زیر صندلیها قرار دهیم، با حرکت اتوبوس به سمت قم و دور شدن از تهران این شایعه رنگ باخت و همه آن چوبها را به بیرون انداختیم.
اهمیت این روز از نگاه مقام معظم رهبری
این روز، نه تنها در دل مردم چهارمحالوبختیاری بلکه در تاریخ انقلاب اسلامی ایران جایگاهی خاص دارد، مقام معظم رهبری در دیدار با اعضای کنگره ملی شهدای این استان تأکید میکنند که بیانیه انزجار از بختیار از جانب مردم این استان، اهمیت ویژهای دارد. چرا که بختیار، فردی از همان دیار بود و مردم آنجا نشان دادند که در کنار امام (ره) خواهند ایستاد، حتی اگر یکی از خودشان در مقابل انقلاب ایستاده باشد.
به گزارش ایمنا، حماسه بیستم بهمن نه تنها نشان از همبستگی مردم چهارمحالوبختیاری داشت، بلکه نمایانگر شجاعت و فداکاری این دیار در مسیر انقلاب اسلامی بود، آنان نه تنها در دفاع از اسلام و امام خمینی (ره) ایستادند، بلکه نشان دادند که حتی در سختترین شرایط، از اصول خود دست نخواهند کشید، این نه تنها یک روز تاریخی، بلکه یک نماد از افتخار، ایستادگی و پایمردی بود که تا امروز در دل مردم چهارمحالوبختیاری زنده است، این حادثه همچون یادگاری از شیرزنان و شیرمردان این سرزمین در دل تاریخ ثبت شده است؛ برای آریوبرزنها، برای مهردادها، برای خانخانها و برای همه کسانی که در مبارزات تاریخساز ایران مشارکت داشتند.
نظر شما