به گزارش خبرگزاری ایمنا، شهادت امام کاظم (ع)، هفتمین پیشوای شیعیان، واقعهای است که تاریخ را به سوگ نشاند و دلهای مؤمنان را در غم و اندوهی عمیق فروبرد.
این رویداد صحنهای از مظلومیت، مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و ستم است؛ امام موسی بن جعفر (ع) که بهدرستی لقب کاظم (فروبرنده خشم) را از آن خود کرده بودند، در طول زندگی پربرکتشان، الگویی بینظیر از صبر، تقوا و استقامت در برابر حکومت جور بودند؛ ایشان در زمانی زندگی میکردند که خلفای عباسی، به ویژه هارونالرشید، با تمام قوا در تلاش بودند تا نور امامت را خاموش کنند.
امام کاظم (ع) سالها در زندانهای تاریک و نمور خلفای عباسی به سر بردند، زندانهایی که نهتنها جسم، بلکه روح را نیز میآزرد. ایشان در این زندانها، در شرایط سخت و طاقتفرسا، روزگار میگذراندند، اما هرگز تسلیم نشدند و حتی در میان آن دیوارهای سرد و بیرحم نیز نور هدایت و امید را برای یاران و شیعیانشان زنده نگاه داشتند.
ایشان با صبری بینظیر و ایمانی استوار، درس مقاومت در برابر ظلم را به جهانیان آموختند. امام کاظم (ع) نهتنها در زندان بلکه در تمام لحظات زندگیشان، مظهر آرامش و وقار بودند و با وجود تمام فشارها و سختیها، هرگز از راه حق منحرف نشدند و همواره به یارانشان امید و نیرو میبخشیدند.
امروز یعنی بیستوپنجم رجب، روز شهادت امام کاظم (ع)، آسمان نیز به سوگ نشسته است؛ گفته میشود که هارونالرشید، با دسیسه و نیرنگ، دستور داد تا امام (ع) را با زهر مسموم کنند؛ زهری که نهتنها جان پاک امام، بلکه نور امید را در دلهای مؤمنان خاموش کرد.
آن روز، زندانِ تاریکِ سندی بن شاهک در بغداد، شاهد یکی از غمانگیزترین صحنههای تاریخ بود و امام کاظم (ع) در حالی که سالها از عمرشان را در اسارت و زندان گذرانده بودند، با قلبی آرام و روحی مطمئن، به سوی معبودشان پرواز کردند.
امام کاظم (ع) که همیشه پناهگاه مستضعفان و مظلومان بودند، با شهادتشان، خورشید عدالت و مهربانیشان غروب کرد، اما یاد و راهشان، همچون چراغی فروزان، راهنمای همه کسانی است که در مسیر حق و عدالت گام برمیدارند.
نظر شما