تولدت مبارک آقای کسایی

  منزل آقا سید جواد کسایی، همیشه پرجنب وجوش بود.او از تاجران به نام اصفهان بود که به خاطر علاقه اش به هنر و به ویژه موسیقی خانه اش همیشه محفلی بود برای تجدید دیدار و نیز ساز و آواز اساتید به نام موسیقی اصفهان.
اما روز سوم مهر سال ۱۳۰۷ در این خانه شور وشوقی دیگر برپا بود.فرزند پسری در این روز چشم به جهان گشود که درکمتر از نیم قرن یکی از نام آوران اصفهان شد. حسن کسایی از کودکی با صدای موسیقی آشنا بود.او از همان دوران صدای ساز را با بهترین ها از طاهر زاده و خانواده شهناز تا تاج اصفهانی و سارنج تجربه کرده بود و جالب اینکه او با دیدن نی زدن یک نوازنده دوره گرد به ساز نی علاقه پیدا کرد.این شد که پدر او را به مهدی نوایی سپرد تا فنون نی بیاموزد.بعدها شهناز و اوالحسن صبا استادان او شدند و همین می شود که می گویند نی نوازی او چیزی است میان موسیقی شهناز و صبا.نخستین اجرای تکنوازی استاد در بیست سالگی و روی صحنه تئاتر اصفهان بود.اجرایی که سرآغازی شد بر کار حرفه ای و یک عمر یکه تازی مسلم کسایی.با این حال استاد از واژه استاد خوشش نمی آمد و اعتقاد داشت که رواج لقب استاد باعث می شود که موسیقیبه راه خطا کشیده بشود. حسن کسائی با این که از پیشکسوتان موسیقی سنتی به شمار می‌آمد، اما بر خلاف بسیاری از آنان ذهن و اندیشه‌ای نوگرایانه داشت. ردیف موسیقی سنتی را " وحی منزل" تلقی نمی‌کرد.به باور کسایی، "تقلید، هرگز کسی را به بلندای هنر نمی‌رساند. تقلید و تکرار مثل " زیراکس" است! شما خط " میرعماد" را که مثلا " پنج میلیون تومان" می‌ارزد، اگر " زیراکس" کنید، سیصد تومان هم ارزش پیدا نمی‌کند!
کسایی خود درباره نی‌ نوازی‌ا‌ش می‌گفت: "در ذهنم شعر می‌خوانم و بعد نی می‌زنم "موسیقی حسن کسایی آنقدر الهی بود که مهدی الهی قمشه‌ای درباره اش می گوید: موسیقی خبر از یک عالم برتر می‌دهد. موسیقی به شما اطمینان می‌دهد و تجلی‌بخش است، کسایی توانست با موسیقی به پشت پرده اسرار برود و با عالم دیگر ارتباط برقرار کند و بگوید که این موسیقی از کجا می‌آید." همایون خرم نیز درباره استاد کسایی می گوید: "کسایی احیاکننده نی است. من توانستم نای نی زنده‌یاد کسایی را در برنامه‌های ارکستر خودم گوش دهم. هر قطعه از آهنگ‌های کسایی را می‌شود به خوبی آنالیز کرد و به صورت یک کتاب درآورد. ماندگاری آثار کسایی به خاطر خالص بودن وی است."