به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از وبگاه شبکه خبری الجزیره، اگر طی این مدت رسانه‌های غربی را دنبال می‌کردید تا از صحنه‌ها و خبرهای دلخراش غزه سر درآورید، به‌طور قطع ناامید شده‌اید. رسانه‌های غربی از ابتدا حمله رژیم اسرائیل به نوار محاصره شده غزه -که دارد به سریع‌ترین پاک‌سازی قومی در تاریخ تبدیل می‌شود- تنها یک طرف داستان را بازگو می‌کردند و به صورت سطحی از مصداق‌های بارز خشونت عبور می‌کردند تا نقض قوانین بین‌الملل توسط رژیم صهیونیستی را توجیه و آن را از هر گونه بازخواست مصون نگه دارند.
حتی به‌تازگی بخشی از کادر شبکه خبری سی‌ان‌ان اذعان کرده‌اند که پوشش خبری حامی اسرائیل آن و سانسور کردن دیدگاه‌های فلسطینی‌ها یک تخلف در خبرنگاری است. آنها با تکرار پروپاگاندای جنگی رژیم صهیونیستی در اتاق‌های خبر آمریکا و در پخش‌های بین‌المللی پوشش خبری ناکاملی ارائه کرده‌اند. هر خبری که از سرزمین‌های اشغالی گزارش می‌شود ابتدا باید توسط رئیس دفتر خبری در اورشلیم تأیید شود.
به گفته الجزیره، با انجام این کار، روزنامه نگاران غربی استانداردهای اساسی خبرنگاری را در پوشش خود از رفتار رژیم اسرائیل با فلسطینی‌ها کنار گذاشته‌اند. هیچ‌کدام از این تحولات اما جدید نیست. روزنامه‌نگاری غربی به رژیم صهیونیستی کمک کرده است تا اشغال و خشونت خود علیه فلسطینیان را برای بیش از ۷۵ سال توجیه کند.
ششم آگوست ۲۰۲۲، بیش از یک سال پیش از طوفان‌الاقصی در هفتم اکتبر، در نمونه‌ای بهت‌آور از فاصله‌گیری از استانداردهای خبرنگاری سالم، نیویورک تایمز در گزارش خود در مورد «شعله‌ور شدن نبرد اسرائیل و غزه» خبر اصلی مربوط به کشته شدن شش کودک فلسطینی را در ادامه گزارش خود دفن کرد و با بازگو کردن ادعاهای رژیم صهیونیستی کشته شدن کودکان را تقصیر حماس دانست.
بر اساس گزارش الجزیره، در مدارس روزنامه‌نگاری این نوع چارچوب‌بندی به عنوان گزارش «بی‌صبرانه» شناخته می‌شود. بعداً هم معلوم شد که گزارش اشتباه بوده است. ۱۰ روز بعد، ارتش رژیم اسرائیل سرانجام اعتراف کرد که پشت حملاتی بوده که منجر به کشته شدن کودکان در جبلیه شده است. البته واضح است که نیویورک تایمز این موضوع را به همان شکل گزارش نداده است.
الجزیره معتقد است که این نوع پوشش خبری را می‌توان صرفاً غیرحرفه‌ای طبقه‌بندی کرد زیرا بیشتر بر حسب ایدئولوژی بوده تا راستی‌آزمایی، اما با این کار یک مشکل اساسی در خبرنگاری غربی نادیده گرفته می‌شود: ماهیت استعماری اطلاع‌رسانی.
گزارش از مناطق نزاع و نبرد در بزرگ‌ترین اتاق‌های خبر غربی یکی از حوزه‌های مستعمره شده در جهان است. حتی در اتاق خبری متشکل از افراد با پس‌زمینه‌های متنوع هم این کار دشوار خواهد بود. باید در نظر گرفته شود که این خطاهای فاحش در گزارش‌های این خبرگزاری‌ها از فیلترهای ویراستار و زیر دست دبیرهایی می‌گذرد که به دقت گزارش‌های خود می‌بالند. با توجه به روند مداوم تکرار این خطاها می‌تواند ادعا کرد که خبرنگارهای غربی در اطلاع‌رسانی نسبت به جنگ فلسطین نقش واسطه را دارند تا صرفاً گزارشگری درباره آن.
الجزیره این نوع گزارشگری را مصداقی بارز از ژورنالیسم استعمارگر می‌داند. این نوعی روزنامه‌نگاری است که توسط مجریان کشورهای استعمارگر انجام می‌شود که به فتوحات امپراتوریشان افتخار می‌کنند و خود را برتر از دیگران می‌بینند که نتیجه قرن‌ها انباشت غارتگرانه ثروت، دانش و امتیازات ویژه است. به نظر می‌رسد این روزنامه‌نگاران معتقد هستند که کشورهایشان در طول تاریخ با دشمنان به‌ویژه غیراخلاقی و قدرتمند جنگیده و آنها را شکست داده‌اند، شر را متوقف کرده‌اند، از تمدن محافظت کرده‌اند، و جهان را نجات داده‌اند. این روایت غالب غرب و به‌تبع آن داستان روزنامه‌نگاری غربی است.
لازم به ذکر است که روایت غالب همیشه حقیقت نیست، صرفاً روایت کسانی است که پیروز شده‌اند. امروزه نیز رسانه‌های غربی وقایع و جنایات در حال رخ دادن در غزه را از دیدگاه نیروی غالب گزارش می‌دهند همانند تمامی پوشش‌های خبری قبلی آنها از نزاع‌ها، بحران‌ها، و رنج مردم کشورهای پسااستعماری.
به گفته الجزیره، روزنامه‌نگاری غربی در ریشه خود، روایت‌پردازی نیروهای فاتح است، هرگز سعی نمی‌کند داستان‌ها را ساختارشکنی کند، آنها را در ترتیب زمانی درستی قرار دهد یا زمینه مناسبی را برای بیان حقیقت به قدرت و افشای زیاده‌روی‌ها، تجاوزات و خشونت‌های مداوم «پیروزمندان» فراهم کند. وقتی صحبت از فلسطین می‌شود، خبرنویسی درباره اشغالْ توسط افرادی انجام می‌شود که هرگز نمی‌دانند زندگی در اشغال چه احساسی دارد. این یک گزارش تماشاگرانه بدون قطب‌نما اخلاقی یا رعایت نزاکت است.
در ژورنالیسم استعمارگر، زبان سلاحی است که برای محو انسانیت استعمارشدگان به کار می‌رود. فیلسوف الجزایری معروف، فرانتس فانون درباره رنج مردم الجزایر به دست استعمارگر فرانسه نوشته است که در گزارش‌های خبری آن زمان، مردم الجزایر به صورت «گله‌ای آمارها و توده‌های آشفته با کودکانشان» بازنمایی می‌شدند.
خبرگزاری الجزیره در ادامه نوشته است که در این جنگ استفاده غیرانسانی از زبان در شمارش آمار تلفات و شهدا بیشتر مشهود بوده است. در اخبار غرب، اسرائیلی‌ها در جملات معلوم جان خود را از دست می‌دهند؛ حماس آنها را «کشت»، در حالی که فلسطینی‌ها در جملات مجهول «می‌میرند». حتی یک بار گاردین نوشته بود «در حالی که از کمبود آب تمیز می‌میرند»، گویی این یک جنایت عمدی علیه بشریت نیست، بلکه یک امر تصادفی طبیعی است.
به گفته دستگاه تبلیغاتی غرب، رژیم صهیونیستی حق دارد غزه، کرانه باختری، قدس شرقی، ایران، لبنان، یمن و هر کشور دیگری در منطقه را برای حفظ امنیت رژیم غاصب صهیونیستی نابود کند. این رژیم می‌تواند تقریباً هر مسلمان، یهودی‌های خواستار آتش‌بس، کارکنان سازمان ملل و پزشکان پزشکان بدون مرز، روزنامه‌نگاران، رانندگان آمبولانس و حتی نوزادان را در فرآیند مبارزه با حماس، بکشد. با این حال تعداد کمی از سازمان‌های خبری از خود و خوانندگان خود می‌پرسند، در صورتی که تنها راه احساس امنیت برای رژیم صهیونیستی به بار آوردن مرگ و بدبختی بر میلیون‌ها نفر باشد، تکلیف مردم جهان چیست؟ در دنیایی متشکل از استعمارگران و استعمارشدگان، آنها هرگز به‌طور معناداری این سوال را مطرح نکردند که آیا پیروزی به قیمت جان بیش از ۱۰ هزار کودک بی‌گناه اصلاً پیروزی می‌توان حساب کرد یا نه.
در این پروپاگاندایِ جنگیِ ظریف، روزنامه‌نگاران غربی داستان واقعی را که ما در اینجا با آن روبه‌رو هستیم پنهان می‌کنند. اینکه رژیم اسرائیل با حمایت قدرتمندترین ارتش جهان (آمریکا)، در حال جنگ با مردمی بی‌دولت است که تحت اشغال آن زندگی می‌کنند و مردان و زنان و کودکان بی‌گناه را جنایت می‌کند.
آنچه از قلم می‌افتد این است که دولت‌های غربی در حال نطق در مورد ارزش‌های برتر، نجابت و عشق به دموکراسی، این قتل عام را ممکن کرده‌اند. هر کسی در دنیا می‌تواند ببیند که صحبت آنها از نجابت و عشق به دموکراسی و روزنامه‌نگاری آزاد و سیاستمداران شایسته، همه و همه یک کلاهبرداری است.
الجزیره خاطرنشان می‌کند در این لحظه که رژیم صهیونیستی به نسل‌کشی متهم است، جنگ را ادامه می‌دهد و مردم غزه را با جلوگیری از ورود کافی کمک به قحطی رسانده است، باید به دستان خون آلود خبرنگاران غربی اشاره کرد. آنها در هماهنگی کامل با دولت‌هایشان، سازمان‌های چندجانبه بین‌المللی مانند سازمان ملل را به حاشیه رانده، به روایت «حق دفاع از خود» رژیم صهیونیستی یک روکش معقول داده و روایت‌های درباره فلسطینی‌ها و دیدگاه‌های آنها را به پوچی کشانده‌اند، البته همان چند فلسطینی که برای نمایش تعادل در پوشش خبری اجازه صحبت دریافت کردند هم اجازه صحبت درباره دهه‌ها ظلم و اشغال به دست رژیم صهیونیستی نداشتند. آنها صرفاً باید گریه می‌کردند و برای کمک‌های بیشتر تمنا می‌کردند، آن هم پس از محکوم کردن حماس.
الجزیره گمانه‌زنی می‌کند که شاید این جنگ چهره واقعی رسانه‌های غربی را برای همه نمایان کرده است. همان‌طور که آنها جنگ رژیم اسرائیل علیه غزه را در شبکه‌های اجتماعی تماشا می‌کنند و از طریق گزارش‌ها و شهادت‌های زنده فلسطینی‌ها با چشمان خود می‌بینند که چه اتفاقی می‌افتد، افراد بیشتری در سراسر جهان به نقش رسانه‌های غربی در بازتولید قدرت استعماری، زبان و ایدئولوژی آن پی می‌برند. این روزها انتقادات فزاینده‌ای از نحوه شکست رهبران غربی وجود دارد، اما در مورد شکست مشابه روشنفکران غربی به اندازه کافی صحبت نمی‌شود. این فقط لیبرالیسم غربی و نظم مبتنی بر قوانین آمریکامحور نیست که در نتیجه جنگ رژیم اسرائیل با غزه به ویرانه تبدیل شده است، بلکه مشروعیت روزنامه‌نگاری غربی نیز از دست رفته است.
این خبرگزاری در پایان نتیجه‌گیری کرده است که سازمان‌های خبری غربی در پوشش خود از جنگ غزه به وضوح نشان دادند که مرگ دسته‌جمعی، گرسنگی و بدبختی بی‌حدومرز انسان‌ها را زمانی که توسط متحدانشان تحمیل می‌شود، قابل قبول و حتی اجتناب‌ناپذیر می‌دانند. آنها نشان دادند که روزنامه‌نگاری جنگ، همان‌طور که در اتاق‌های خبر غربی انجام می‌شود، چیزی نیست جز شکل دیگری از خشونت استعماری؛ خشونتی که نه با بمب و هواپیماهای بدون سرنشین، بلکه با کلمات تحقق می‌یابد. کمترین کاری که روزنامه‌نگاران غربی، با قدرت قابل توجهی که در این لحظه دارند، می‌توانند انجام دهند درخواست آتش‌بس دائمی و مشارکت نکردن در ژورنالیسم استعمارگر است.
نظر شما