به گزارش خبرگزاری ایمنا، یکی از مهم‌ترین برکات انقلاب اسلامی، تقویت روحیه سلحشوری و عدالت طلبی در مردمی بود که الگوی خود را امام حسین (ع) و تعالیم دین مبین اسلام قرار داده بودند و هیچ‌چیز مانع ایستادگی آن‌ها در برابر ظلم نمی‌شد؛ این روحیه سلحشوری در کنار مقام والای معنوی، نه تنها در دوران دفاع مقدس، بلکه در دوران قبل از آن و در ایام انقلاب اسلامی نیز درون مردم جریان داشت؛ آنچه در ادامه می‌خوانیم بخشی از زندگینامه یکی از مبارزان و شهدای دوران انقلاب است:
سیدحسین دوازده‌امامی در آبان ۱۳۳۲، در روستای اصفهانک از توابع اصفهان چشم به جهان گشود؛ پدرش سیدرضا و مادرش عزت نام داشت؛ تا پایان کلاس چهارم ابتدایی درس خواند و سپس در کارگاه تریکوبافی پدرش به کار مشغول شد؛ او در روزهای پیروزی انقلاب در تظاهرات حضور می‌یافت.
وی در تحصن چندروزه‌ای که در دوران اوج مبارزات مردمی در منزل آیت‌الله خادمی سال ۱۳۵۷ در اصفهان تشکیل شد حضور فعال داشت؛ این فعالیت و تلاش گسترده او از دید مأموران ساواک و شهربانی رژیم شاه مخفی نبود؛ شبی که به شهادت رسید، پیش از شهادت به خانواده‌اش پیغام دادند چون شهربانی قصد دارد به مسئله تحصن خاتمه دهد، هرطور شده است او را از رفتن به منزل آیت‌الله خادمی منصرف کنید.
وقتی پدرش مسئله را با نگرانی به سیدحسین گفت او با ناراحتی جواب داد: من خودم را وقف دین و قربانی ارزش‌های دینی می‌دانم، هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از رفتن به این مجلس ممانعت کند.
یکی از دوستانش می‌گوید: ظهر که با حسین در منزل آیت‌الله خادمی که محل تحصن انقلابیون و مردم مبارز و روزه‌دار بود، خوابیده بودیم، از صدای گریه حسین بیدار شدم و علت گریه‌اش را پرسیدم، او در حالی که گریه می‌کرد گفت: در این مبارزه و تحصن خون از من است و پیام از تو.
به او گفتم: این چه حرفی است که می‌زنی؟
پاسخ داد: من الان در خواب سیدی نورانی را دیدم که در اتاق را باز کرد و وارد اتاق شد؛ من وقتی او را دیدم فوری از جا بلند شدم و خواستم دست او را ببوسم ولی او امتناع کرد و خبر شهادت مرا به من داد.
حسین دوازده‌امامی، سرانجام روز بیستم مرداد ۱۳۵۷، در تظاهرات خیابان چهارباغ اصفهان توسط عوامل حکومت پهلوی بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید؛ مزار این شهید بزرگوار در گلستان شهدای اصفهان در قطعه گمنام‌ها، ردیف ۳، شماره ۸ قرار دارد.
نظر شما