به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از روابط عمومی پژوهشکده مطالعات وقف و نیکوکاری (خیر ماندگار)، رضا ماحوزی با اشاره به اینکه مسئولیت اجتماعی دانشگاه‌ها حدود یک دهه است که مورد توجه قرار گرفته است، اظهار کرد: در دهه ۴۰ چند تیپ دانشگاه در ایران تأسیس شد که تا جایی که امکان داشت این دانشگاه‌ها مستقل از دولت بود و سعی داشتند با جامعه مرتبط باشند تا بتوانند به جامعه خیر برسانند، اما در حال حاضر دغدغه پیش رو این است که انتظاری که خانواده‌ها به عنوان یکی از بزرگترین سرمایه‌گذارهای آموزش عالی از دانشگاه‌ها دارند برآورده نمی‌شود.
وی افزود: دانشگاه‌ها در برابر بحران‌های مختلف انسانی و غیرانسانی مانند بحران آب، خاک، هوا، محیط‌زیست، بحران‌های متعدد اجتماعی و شهری و حتی بحران در سطح بازار و اقتصاد غایب هستند و گویی به کارخانه‌های تولید مدرک تبدیل شدند و در برابر هزیه‌هایی که خانواده‌ها می‌کنند نه مهارتی در رشته مورد نظر دیده می‌شود و نه شغلی برای دانشجویان فراهم است.
عضو هیئت علمی مؤسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی با بیان اینکه بحران نسلی، بحران‌های ارتباطی بین استاد و دانشجو، دانشگاه با دانشگاه، دانشگاه با جامعه و دانشگاه با دولت، هر سال عمیق‌تر می‌شود، تصریح کرد: بخش ارتباطی در میدان دانشگاه مبتنی بر آزادی و جست‌وجوگری است.
وی ادامه داد: علم و فناوری را در گستره جهانی باید بررسی کنیم و خودمان را محروم و جزیره‌ای نکنیم، اگر این منطق به رسمیت شناخته شود دانشگاه می‌تواند با جامعه به گونه‌ای متفاوت برخورد کند، دانشگاه مستقل علاوه بر ارتباط با دولت با جامعه نیز ارتباط دارد.
ماحوزی خاطرنشان کرد: بهتر است قدرت خیریه‌ها را بالا برد تا خیریه‌ها به جایی بین مردم و دولت تبدیل شوند و بتوانند چالش‌ها و اختلاف‌های بین مردم و دولت را به زبان دیگر بیان کنند و به عنوان یک میانجی، یک جامعه مدنی را تشکیل بدهند که جامعه‌ای فرهنگی، خلاق، اهل مدارا، دانش و مهارت‌های لازم باشد، خیریه‌ها باید بین دولت و مردم و بین دولت و جوامع دیگر فرامرزی و بین‌المللی به مثابه پل صلح باشند و کار کنند و به حل مسئله جامعه درگیر خود بپردازند به گونه‌ای که خود را به حل مسئله گره بزنند و از این طریق فرهنگ‌سازی در جامعه کنند.
نظر شما