به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، شهرهای جهان در فصل سرما همواره با چالش‌های متعدد و منحصربه‌فردی برای استفاده از امکانات و فضاهای شهری خود در طول ماه‌های یخبندان زمستانی مواجه بوده‌اند. تاکتیک‌های طراحی این امکان را به شهرهای سرد می‌دهد که هیچ مشکلی برای مطبوع نگه داشتن دمای شهر نداشته باشند. در این میان چندین اصل طراحی وجود دارد که به شهرهایی با هوای سرد کمک می‌کند در طول زمستان نیز بتوانند از تمام امکانات خود بهره ببرند. سانفرانسیسکو در ایالات متحده آمریکا از جمله شهرهایی است که برنامه‌ریزی دقیقی را برای مقابله با سرما انجام داده است.
برنامه‌ریزی برای آفتاب زمستانی / سانفرانسیسکو، مقررات نور خورشید
مناطق آفتاب‌گیر، محبوب‌ترین مکان‌ها در هر شهری هستند اما در دستیابی به آن‌ها در ماه‌های تاریک و زمستانی سخت است. مسئولین باید با توجه به نیاز مردم به نور خورشید در کل سال، از ابتدای طراحی فضاهای شهری برای خورشید زمستانی برنامه‌ریزی کنند. به حداکثر رساندن دسترسی به نور خورشید در زمستان کلید ایجاد فضاهایی است که موردپسند و توجه مردم قرار می‌گیرد.
سانفرانسیسکو در سال ۱۹۸۴ به تصویب یک قانون تاریخی با عنوان «مقررات نور خورشید» پرداخت که هدف آن به‌ویژه محافظت از پارک‌های شهر در برابر سایه‌های ساختمان‌های جدید است. در واقع ساختمان‌ها باید طوری طراحی شوند که آفتاب زمستانی به مناطق اطراف آن‌ها تابیده شود.
ایجاد میدان‌هایی برای مقابله با باد / سانفرانسیسکو، بادشکنی از جنس درختان بزرگ
باد در ماه‌های زمستان باعث می‌شود تا هوای سرد ۱۰ تا ۲۰ درجه سردتر از آنچه که هست احساس شود. شهرهای می‌توانند برای مقابله با این مسأله از الگوهای خیابانی و سازه‌هایی استفاده کنند که جلوی باد را می‌گیرد. این طرح بیش از ۱۰۰ سال پیش توسط ارتش ایالات متحده در سانفرانسیسکو پیاده‌سازی شد. ارتش برای محافظت از افسران ساکن بیش از ۳۰۰ هکتار از درختان بزرگ را به‌طور استراتژیک کاشت که از نفوذ بادهای شدید به منطقه جلوگیری می‌کرد. این طرح نیز در جزیره موسوم به «گنج» سانفرانسیسکو به مرحله اجرا درآمد و در آن درختان و ساختمان‌ها به شیوه‌ای هوشمندانه کاشته و بنا شده است تا از وزش باد جلوگیری کنند.
تورنتو نیز در طرحی مشابه، به جزیره‌ای مجهز شده است که پیش از ساخت آن طراحان به تجزیه‌وتحلیل الگوهای باد غالب در جزیره پرداختند و برای محافظت از آن خیابان‌ها و میدان‌هایی را برای مقابله با بادهای خشن زمستانی طراحی کردند. خیابان‌های این منطقه به‌گونه‌ای پیچ‌وتاب‌خورده طراحی شده‌اند تا باد به نوعی در زوایای شهری به دام بیفتد و مناطق در ماه‌های سخت زمستان نیز از هوای مناسب بهره ببرند.
گرم کردن خیابان‌ها و پیاده‌روها / میشیگان، بزرگ‌ترین سیستم عمومی ذوب برف
برای بیش از ربع قرن شهر هالند در میشیگان میلیون‌ها دلار برای گرم کردن خیابان‌ها و پیاده‌روهای خود در زمستان هزینه کرده است. این شهر با ۱۶۸ مایل لوله گردش آب گرم پیچیده شده در زیر بتن ۱۰.۵ هکتار از پیاده‌روها و جاده‌ها، بزرگ‌ترین سیستم ذوب برف عمومی در آمریکا را دارد. سیستم ذوب برف هالند از آب سیستم خنک‌کننده گرمای هدر رفته از نیروگاه انرژی شهر استفاده می‌کند و مایل‌ها لوله حامل این آب‌ها راهی برای خنک کردن آب‌های گرم شده این نیروگاه پیش از راهی شدن آن‌ها به دریاچه ماکاتاوا است که در طول راه خیابان‌ها را گرم و از انباشته شدن برف در آن‌ها پیشگیری می‌کند.
سیستم گرمایش زیرجاده‌ای / اروپا، فناوری ذوب یخ خودران
اروپا از سیستم گرمایش زیر جاده‌ای برای خالی نگهداشتن بزرگراه‌های خود از یخ استفاده می‌کند که یخ و برف را در عرض ۱۵ دقیقه ذوب و با ارائه اطلاعات لحظه‌ای در مورد شرایط یخ‌زدگی جاده‌ها از تصادفات زمستانی پیشگیری می‌کند. به این ترتیب اروپا فناوری ذوب یخ خودران را برای جاده‌ها و پیاده‌روها با استفاده از شبکه‌ای از نوارهای فلزی تعبیه‌شده در سطح آسفالت یا بتن توسعه داده است.
حسگرها تغییرات دما را در مواد سطح جاده‌ها کنترل و این داده‌ها را با شرایط آب‌وهوای پیش‌بینی‌شده و اطلاعات مربوط به قدرت مورد نیاز برای گرم کردن نوارهای فلزی ترکیب می‌کنند. با روشن کردن خودکار نوارها در صورت نیاز، سیستم می‌تواند از تشکیل یخ و برف جلوگیری کند یا به سرعت آن‌ها را از بین ببرد. المان‌ها با عرض ۲۵ میلی‌متر با یک آلیاژ فلزی تولید می‌شوند که با عبور جریان الکتریکی از آن، گرمایش سریع را فراهم می‌کند. این نوارها میزان کمی از گرما را جذب و بخش عمده آن را ساطع می‌کنند که همین امر به ذوب یخ‌ها سخت تنها طی ۱۵ دقیقه منجر می‌شود.
پمپ‌های حرارتی در گرمایش منطقه‌ای / هلسینکی، شبکه گرمایش و سرمایش منطقه‌ای
هلسینکی دارای یک شبکه گرمایش و سرمایش منطقه‌ای است که ۹۰ درصد تقاضای گرمای شهر و نسبت فزاینده‌ای از تقاضای سرمایش آن را تأمین می‌کند. این سیستم طیف وسیعی از مناطق را پوشش می‌دهد. از سوی دیگر نیروگاه‌های جدیدی مانند پمپ‌های حرارتی و ذخیره‌سازی این شهر در حال ادغام هستند تا ظرفیت پمپ‌های حرارتی آن را بالا ببرند. در سال ۲۰۰۶، ۸۴ مگاوات ظرفیت پمپ حرارتی در سیستم موجود ادغام شد که چهار درصد از کل گرمای شبکه و ۳۳ درصد از کل بار سرمایشی شبکه را پوشش می‌دهد. در این سیستم، در زمستان گرما از فاضلاب بازیابی می‌شود و برای پیش گرم کردن جریان برگشت منطقه از ۵۰ درجه سانتی‌گراد به ۶۲ درجه سانتی‌گراد مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دما کمتر از دمای شبکه است، اما باعث کارآمدتر شدن پمپ حرارتی می‌شود. سرمایش نیز به‌طور مستقیم از آب دریا (خنک‌کننده رایگان) تأمین می‌شود، بنابراین از پمپ‌های حرارتی برای پاسخگویی به تقاضای این بخش استفاده نمی‌شود.
ایجاد ایستگاه‌های آسایش / سانفرانسیسکو، کلبه‌های گرم‌کننده
بیرون رفتن در شرایط یخبندان زمستانی تنها برای یک دقیقه اول آسان است و پس از آن سرما به شدت فلج‌کننده می‌شود. در این شرایط ایجاد یک مقصد کوچک که هر دقیقه به از بین بردن سرما کمک و مردم را تشویق می‌کند در زمستان نیز از خانه‌ها خارج شوند بسیار اهمیت دارد.
یک پارک عمومی و ساحل بزرگ در ضلع شمالی شهر سانفرانسیسکو وجود دارد که با بالا آمدن مه و آغاز وزش باد به‌شدت سرد می‌شود. در نتیجه شهر مقاصد کوچکی را در امتداد آن ایجاد کرده است. نیمکت‌های محافظت‌شده در برابر باد در فواصل منظمی قرار گرفته‌اند و «کلبه‌های گرم‌کننده» آرامش را در برابر عوامل محیطی برای بازدیدکنندگان فراهم می‌کنند. این کلبه‌ها در عین حال فرصتی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد منطقه، خرید یک فنجان قهوه و گرم کردن خود فراهم می‌کنند.
سانفرانسیسکو در منطقه ۲۰۰ هکتاری پروژه بندر خارجی نیز که عبور از آن ۳۰ دقیقه یا بیشتر طول می‌کشد، مقاصد بصری یا فیزیکی مانند نیمکت‌ها، هنرهای عمومی و سایر عناصر منظره‌ای را در فاصله هر دقیقه از یکدیگر فراهم و در طول هر پنج دقیقه ایستگاه‌های راحتی با بخاری و سرویس بهداشتی طراحی کرده است. شهر از این مقاصد کوچک به‌عنوان راهی برای ترکیب آثار هنری منحصربه‌فرد و هیجان‌انگیزتر کردن منطقه بهره می‌برد.
پیاده‌روهای گرم / ریکیاویک، سیستم‌های گرمایشی
ریکیاویک در تمام زمستان دارای خیابان‌ها و پیاده‌روهایی بدون برف و حتی گرم است. ایسلند نصب سیستم‌های گرمایشی در این فضاها را در اوایل دهه ۲۰۰۰ آغاز کرد. در دسترس بودن انرژی زمین‌گرمایی سازگار با محیط زیست، این سیستم‌ها را کمابیش از نظر محیطی خنثی می‌کند. علاوه بر این، حدود دو سوم آب گرم مورد استفاده در این سیستم‌ها، آب برگشتی از آب‌گرم‌کن‌های مورد استفاده در خانه‌ها و مشاغل است. تقریباً یک‌سوم این سیستم‌ها در مناطق تجاری، یک سوم در خانه‌های شخصی و یک سوم در مناطق عمومی نصب شده‌اند.
سیستم گرمایش خیابانی / لیل فرانسه
لیل نخستین شهر فرانسه بود که تأسیسات گرمایش خیابانی را در سال ۱۹۵۴ معرفی کرد. این سیستم امروزه در تضاد کامل با تلاش کنونی بشر برای کاهش انتشار کربن است، اما در آن زمان یک اقدام مناسب برای مبارزه با بادهای شدید و یخبندان زمستان‌های خشن تلقی می‌شد که باعث مرگ چندین نوزاد و فرد بالغ در اثر یخ‌زدگی می‌شد. خیابان‌های لیل توسط بخاری‌های تابشی نصب شده در بالای ویترین مغازه‌ها پوشیده شده است و گرمای دلپذیری دارد. عملکرد این بخاری‌ها پس از مدتی کوتاه با نصب سیستم‌های گرمایشی مادون قرمز تقویت شد.
نظر شما