به گزارش خبرنگار ایمنا، در حالی که بر اساس معاهدات بین‌المللی، به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی در جنگ‌ها ممنوع شده بود، رژیم بعث عراق در طول جنگ تحمیلی با پا گذاشتن روی تمام این معاهدات، وحشیانه‌ترین حملات خود را علیه مردم ایران با استفاده از تسلیحات شیمیایی رقم زد.
طبق گزارش رسمی سازمان ملل متحد، این رژیم طی جنگ هشت‌ساله، بیش از ۱۸۰۰ تن گاز خردل، ۶۰۰ تن گاز سارین و ۴۰۰ تن گاز تابون را در قالب بیش از ۱۰۰ هزار گلوله و بمب شیمیایی و در بیش از ۳۵۰ حمله، علیه ایران استفاده کرد، حدود یک میلیون نفر از ایرانیان، در این تهاجم ناجوانمردانه، در معرض گازهای شیمیایی مهلک قرار گرفتند که از این تعداد، بیش از ۱۰۰ هزار نفر، به شدت مسموم شدند و گروه کثیری نیز، بر اثر عوارض ناشی از این اقدام وحشیانه به شهادت رسیدند.
عراقی‌ها از آذرماه سال ۱۳۶۱، به‌طور پراکنده از عوامل شیمیایی کشنده استفاده کردند، ابتدا مقدار محدودی از سولفورموستارد (عامل تاول‌زا) را به منظور درهم شکستن سازمان رزمی رزمندگان ایران در تک‌های شبانه مورد استفاده قرار دادند.
در سال ۱۳۶۲، عراق به کاربرد جنگ‌افزارهای شیمیایی در پیرانشهر و حوالی «پنجوین» مبادرت ورزید، ایران حادثه پنجوین را «جنایت جنگی» نامید و مجروحین جنگ شیمیایی به بیمارستان‌های تهران اعزام شدند.
عراق در نخستین روزهای سال ۱۳۶۲، در سراسر جبهه‌های جنگ به گازهای شیمیایی متوسل شد و این اقدام آنها تا روزهای پایانی جنگ ادامه یافت و شهرهایی متعددی آماج این حملات غیر انسانی شدند که در این گزارش به مناسبت سالروز بمباران شیمیایی سومار از آنها خواهیم گفت.
بمباران شیمیایی سومار؛ جنایتی که بارها تکرار شد
۳۶ سال پیش درست در چنین روزی شش فروند هواپیمای بمب‌افکن ارتش بعث عراق بعد از ورود به حریم هوایی ایران، از آسمان کرمانشاه عبور کردند و خود را به شهر مرزی سومار رساندند و بمب‌های شیمیایی را بر سر مردمان این شهر فرو ریختند، در همان لحظات اول، ۱۶۰ نفر از کسانی که در معرض گازهای شیمیایی قرار گرفته بودند، به طرز فجیعی شهید شدند، آمار مجروحان، تکان‌دهنده بود، نزدیک به ۱۵۰۰ نفر مسموم یا مجروح شده بودند؛ بخش عمده شهدا و مجروحان، کودکان، زنان و اعضای کادر درمان بیمارستان صحرایی بودند، تهاجم آن روز، به دفعات و در قالب تسلیحات شیمیایی و معمولی ادامه یافت. حجم این تعرض چنان گسترده بود که در ایلام، چهار بار آژیر قرمز به صدا درآمد، شهر کاملاً تعطیل شد و مردم به پناهگاه رفته بودند.
این برای نخستین بار نبود که شهر مرزی سومار مورد تهاجم شیمیایی رژیم بعث قرار گرفته بود، این شهر یکی از نزدیک‌ترین مناطق ایران به بغداد است و رژیم بعثی برای نخستین بار پس از جنگ جهانی اول به‌صورت وسیع و برخلاف معاهدات بین‌المللی از سلاح‌های کشنده شیمیایی علیه این شهر بی‌دفاع استفاده کرد.
سابقه بمباران شیمیایی منطقه سومار به ابتدای سال ۱۳۶۲ بازمی‌گردد، نیروهای عراقی در روزهای نهم و هجدهم فروردین ماه این شهر را هدف قرار دادند که طی آن طی آن، چهار نفر در سومار مصدوم شدند، در روزهای هفتم و هشتم شهریور سال ۱۳۶۲ نیز به ترتیب مناطق سردشت و سومار هدف توپ‌های حاوی گازهای سمی قرار گرفتند که از تعداد تلفات و مصدومان آن اطلاعی در دست نیست.
در دهم دی‌ماه سال ۱۳۶۵ خورشیدی، بیمارستان صحرایی ۵۲۸ سومار ۱۶ بار موردتهاجم حملات بمب‌های شیمیایی از نوع خردل قرار گرفت، یکی دیگر از موارد مهم حمله شیمیایی صدام به سومار نیز مربوط به بیست‌وپنجم دی‌ماه سال ۱۳۶۵ بعد از عملیات کربلای ۵ در جنوب سومار است که در این بمباران بیش از ۲۰۰ نفر مصدوم و ۲۰ نفر شهید شدند، تمام شهدای شیمیایی در طول یک‌ماه درگیری‌های دی و بهمن ۱۳۶۵ حدود ۱۷۰ نفر بود که زیاد و غیرقابل‌قبول بود. حدود ۳۰ نفر از شهدا نیز مربوط به بمباران شیمیایی بیمارستان صحرایی سومار بودند.
سردشت، سومین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان
ساعت چهار و نیم عصر یکشنبه هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ هواپیماهای جنگی ارتش بعث عراق، چهار نقطه شهر سردشت و سه نقطه در روستاهای اطراف آن را در استان آذربایجان‌غربی و کنار مرز عراق با هفت بمب شیمیایی خردل و تاول‌زا مورد حمله قرار دادند، دو بمب در بازار و دو بمب دیگر به دو منطقه مسکونی اصابت کرد و بقیه در باغ‌های مجاور شهر افتاد.
در همان لحظات اولیه ۲۰ نفر شهید و حدود دو هزار نفر مجروح شدند، در آن زمان شهر سردشت، شهری کاملاً غیرنظامی و مسکونی و دارای ۱۸ هزار نفر جمعیت بود، گرچه این شهر چند بار مورد بمباران هواپیماهای نظامی عراق قرار گرفته بود، اما کسی توقع حمله شیمیایی با آن ابعاد را نداشت.
ناآشنا بودن مردم با تبعات و آثار گاز خردل، آشنا نبودن مردم در مورد چگونگی مواجهه با سلاح‌های شیمیایی و اصابت بمب‌ها به بازار و مناطق پر رفت و آمد شهری باعث افزایش شمار مصدومان و قربانیان این فاجعه شد.
بر اساس آمار رسمی ۸۰۲۵ نفر از این جمعیت در جریان این بمباران مصدوم شدند، سه هزار نفر از این افراد به طور سرپایی درمان شدند و مدتی را در روستاهای مجاور شهر سردشت سپری کردند به این امید که آلودگی شهر با گذشت زمان برطرف شود. ۱۵۰۰ نفری که حال وخیم‌تری داشتند به بیمارستان‌های خارج از سردشت اعزام شدند.
از بیمارانی که به تهران فرستاده شدند ۴۲۰ نفر طی هفت تا ۱۰ روز اول از بیمارستان‌ها مرخص شدند. ۱۸۰ نفر باقیمانده افرادی بودند که هفته‌های زیادی را در بیمارستان سپری کرده و ۱۱۳ نفر از آنها شهید شدند، ۴۲ نفر از این افراد کسانی بودند که از ترس بمباران هواپیماهای دشمن، در زیرزمین یکی از ساکنین سردشت پناه گرفته بودند. تعداد ۱۳۲۴ نفر از آنها نیز هم اکنون از عوارض شدید ریوی و زخم‌های ناشی از آثار سلاح‌های شیمیایی رنج می‌برند.
سردشت سومین شهر قربانی جهان بر اثر استفاده از جنگ‌افزارهای شیمیایی پس از شهرهای هیروشیما و ناکازاکی است، جامعه بین الملل در مقابل این اقدام صدام سکوت کرد این واقعه زمانی رخ داد که دانش پزشکی کافی برای مداوای بیماران ناشی از سلاح‌های شیمیایی وجود نداشت.
حلبچه و کردنشین‌های عراقی که قربانی جنایت صدام شدند
۲۵ اسفند ماه سال ۱۳۶۶، همزمان با شروع عملیات والفجر ۱۰ توسط رزمندگان ایرانی در منطقه کردنشین حلبچه که تصرف بخش‌هایی از کردستان عراق را به همراه داشت، دولت بعث با دستور مستقیم صدام اقدام به بمباران شیمیایی مردم خود در منطقه حلبچه کرد، صدام به پسرعمو و معاون خود، علی حسن المجید معروف به علی شیمیایی، دستور بمباران شیمیایی این مناطق را داد، بر اساس بررسی‌های سازمان ملل متحد که بعدها در قالب یک گزارش منتشر شد، در این حمله، از گاز خردل و چند ماده شیمیایی عامل اعصاب نامعلوم، استفاده شده بود.
در پی این حمله که به عنوان بخشی از عملیات «انفال» مشهور است، حدود پنج هزار نفر از مردم حلبچه عراق که عموماً غیرنظامی بودند به شکل فجیعانه‌ای و تنها ظرف چند دقیقه جان خود را از دست دادند، همچنین به گفته منابع، نزدیک به ۱۰ هزار نفر از مردم این منطقه مصدوم شدند که شاید هنوز هم یادگاری‌های تلخ آن فاجعه را در نفس‌های خسته خود احساس کنند.
البته به این لیست، باید به صدها نفر دیگر اشاره کرد که براثر عواقب تنفس گازهای سمی، سال‌ها بعد جان خود را از دست دادند و یا فرزندانی با نقص جسمی به دنیا آوردند.
بمباران شیمیایی نودشه؛ هیروشیمای غرب
یک روز پس از آن در حالی که چشم تمام دنیا معطوف به بمباران شیمیایی شهر حلبچه عراق بود مردم مظلوم و بیگناه شهر مرزی نودشه نیز آماج حملات شیمیایی هواپیماهای عراقی قرار گرفت.
شهر نودشه از توابع شهرستان پاوه در استان کرمانشاه در بیست‌وششم اسفندماه سال ۱۳۶۶ رأس ساعت ۱۰:۱۱ دقیقه صبح «یک روز بعداز بمباران شیمیایی حلبچه» توسط چند فروند هواپیمای سوخو ۲۴ رژیم بعث عراق برفراز شهر نودشه ظاهر می‌شوند و برگ دیگری بر تاریخ جنایات سفاکان رژیم بعث عراق را اضافه کردند و در دو نوبت شهر نودشه و مردم مظلوم را ددمنشانه آماج بمب‌های شیمیایی قرار دادند و در همان روز نفر و روز بعد شش نفر به شهادت رسیدند و امروز تعداد شهدای شیمیایی شهر نودشه به ۱۷ نفر رسیده است.
نقطه عطف بمباران شیمیایی نودشه اصابت مستقیم بمب شیمیایی به خانه آقای فلاحی بود که باعث شهید شدن هفت تن از اعضای این خانواده شد و اما بعثی‌ها به همین یک‌بار بمباران شیمیایی شهر نودشه بسنده نکردند و در دو نوبت دیگر یعنی در یکم فروردین‌ماه سال ۱۳۶۷ همان سال باز هم بمب‌های شیمیایی و خردل را بر سر مردم مظلوم نودشه خالی کردند تا این شهر مقاوم سه بار شیمیایی شدن را تجربه کرده باشد و این فاجعه به هیروشیمای غرب تبدیل شود.
بر اساس کتاب «جنگ شیمیایی عراق و تجارب پزشکی آن» نوشته دکتر عباس فروتن در این حمله هشت بمب حاوی گاز خردل به نودشه اصابت شده است که حداقل ۱۳ نفر در همان لحظه شهید و بیش از ۱۰۰ نفر دیگر مجروح شدند و حتی پیکر مطهر شهدای مظلوم بمباران شیمیایی شهر نودشه بدون تشییع به خاک سپرده شد.
نظر شما