رفیق خوب بچگیمی ارباب

به گزارش خبرنگار ایمنا؛ تا یاد دارم، همیشه دوستان زیادی داشتم، از مهدکودک و پیش‌دبستانی گرفته تا مدرسه و دانشگاه، اما در میان صدها و صدها نفر تنها یکی از آن‌ها است که همیشه و در سخت‌ترین شرایط همراهم بوده و اگر بقیه هم ترکم کردند، با حضور او برایم هیچ اهمیتی نداشته است.

از حق نگذریم؛ در برابر او هم کم بی‌معرفتی و اذیت نکردم، کم زیر قول‌هایی که داده بودم نزدم، اما با معرفت‌تر از این حرف‌هاست که بخاطر بی‌معرفتی‌هایم به این دوستی طولانی پشت پا نزند؛ فکر نکنید فقط هم مرا دارد، نه؛ از آن دست افرادی است که خیلی‌ها نشناخته عاشقش شده و با او طرح رفاقت ریخته‌اند اما برای هیچکدام از آن‌ها کم نگذاشته است؛ از کجا این حرف را می‌زنم؟

دهه اول محرم که می‌رسد سری به مردمی بزنید که مشکی پوشیده‌اند و از آن‌ها بپرسید رفاقت با «حسین» چطور است؟ آن وقت است که مفصل‌تر از حرف‌هایی که خواندید را می‌شنوید.

حسین (ع) قدیمی‌ترین رفیق خیلی از ماها است؛ همانی که از بچگی با نام او به خواب رفتیم و در هیئت او سینه زدیم و حالا هم هرچه داریم از نام اوست؛ حسین (ع) از آن معدود رفیق‌هایی است که کاری ندارد جیبت پر پول است یا خالی، خانه‌ات بالا شهر است یا پایین‌شهر، مدیر هستی یا کارگر، حسین (ع) از آن دست رفیق‌هایی است که اتفاقاً هوای «جُون» ها را بیشتر دارد و بهتر آن‌ها را می‌خرد؛ دوستی با حسین (ع) از آن دست رفاقت‌هایی است که با او هم دنیا را داری و هم آخرت را، حالا می‌خواهد کودک کار باشی یا رئیس بزرگ‌ترین شرکت صادرات و… همین است که این رفاقت را ارزشمند کرده است.