به گزارش خبرنگار ایمنا، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران که هشت سال به طول انجامید، گستره‌ای به مساحت بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر مربع را در بر گرفت و یکی از بزرگ‌ترین جنگ‌های قرن بیستم را رقم زد. پهنه عملیاتی این جنگ از ویژگی‌های گوناگون جغرافیای انسانی و طبیعی برخوردار بود و انواع مختلف عملیات نظامی در آن انجام گرفت.
سیدصالح ایمانی، پژوهشگر دفاع مقدس در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری ایمنا قرار داده است، به معرفی نفت‌شهر پرداخته است: «نفت‌شهر در منتهی‌الیه‌غربی استان کرمانشاه قرار دارد. فاصله آن تا مرز عراق ۲/۵ کیلومتر است و نزدیک‌ترین شهری که در میان ارتفاعات منطقه قرار دارد و به وسیله دو جاده یکی از قصر شیرین و دیگری از سومار به شبکه جاده‌ای کشور مرتبط می‌شود.
این شهر از مشرق به گیلان‌غرب، از جنوب به سومار، از شمال به بخش مرکزی قصر شیرین و از غرب به عراق محدود است. این شهر قبلاً منصور آباد خوانده می‌شد و گاهی به آن «طینه» نیز می‌گفتند.
نفت‌شهر، یکی از شهرهایی است که منابع مشترک نفت با کشور عراق در آن قرار دارد و همیشه مورد توجه دو کشور بود و به دلیل این اهمیت، پیش از آنکه که جنگ به صورت رسمی آغاز شود به محلی برای تاخت‌وتاز نیروهای بعثی عراق تبدیل شده بود.
در گزارش تیمسار فلاحی، فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش در این‌باره آمده است: «پس از شدت یافتن تجاوزات مرزی عراق در نقاط مرزی از جمله نفت‌شهر با وارد عمل شدن نیروهای هوایی دو کشور از پانزدهم شهریورماه درگیری‌های مرزی از حالت درگیری پاسگاه‌ها خارج شد و به صورت نبردهای جدی و موضعی بین نیروهای طرفین درآمد»
این شهر خیلی زود به اشغال عراقی‌ها درآمد، به طوری که روز اول جنگ تحمیلی در منطقه عملیاتی کرمانشاه در حالی به پایان رسید که نفت‌شهر در محاصره قرار گرفته و وضعیت نبرد در آن به اوج بحران رسیده بود.
راه‌های ارتباطی این شهر با قصر شیرین و سومار قطع شد. امکان رساندن تدارکات و به‌ویژه مهمات از بین رفت و مهمات یگان‌های مدافع در شرف اتمام بود. بر اثر محاصره و آتش شدید دشمن، تلفات سنگین به مدافعان نفت‌شهر وارد شد و نیروهای دشمن از جوانب مختلف به طرف نفت شهر به حرکت درآمدند.
در روز دوم مهرماه ۱۳۵۹ تلاش دشمن برای دست‌یابی به نفت‌شهر تشدید شد. حوالی ظهر پاسگاه «گمرگ نو» سقوط کرد و تانک‌ها از روی جاده آسفالته «گمرگ نو» به سمت این شهر حرکت کردند. در پی آن، ژاندارمری و سپاه در مورد سقوط نفت‌شهر اعلام خطر کردند.
با وجود اینکه این شهر در همان روزهای نخستین جنگ تحمیلی به اشغال عراقی‌ها در آمد اما دو سال بعد از پایان جنگ بود که نفت‌شهر به طور کامل از اسارت بعثی‌ها خارج شد.
عراق آتش‌بس را پذیرفته بود اما از اجرای مفاد قطعنامه ۵۹۸ خودداری می‌کرد. این کارشکنی تا ۱۲ مرداد ۶۹ ادامه داشت. در آن روز، بالاخره سردمداران بعثی رژیم عراق با قبول مجدد قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر موافقت کردند. پیرو این تصمیم نیروهای عراقی نفت شهر را تخلیه کرده و به نوار مرزی بازگشتند. به این ترتیب نفت‌شهر که روز دوم مهرماه ۵۹ به اشغال درآمده بود، دوازدهم مردادماه سال ۱۳۶۹ بعد از ۱۰ سال اسارت آزاد شد.
این شهر هنوز آبستن مین‌های عراقی است، مین‌هایی که هرچند وقت یک‌بار مثل یک میهمان نحس ناخوانده زیر گام‌های افراد یا چرخش چرخ خودروها رخ‌نمایی می‌کند و بعد هم صدای انفجار است که به گوش می‌رسد.»
نظر شما