شهید، نامی که از یاد نمی‌رود

به گزارش خبرنگار ایمنا، اصغر قضاوی، از پیشکسوتان دفاع مقدس در متنی که در فضای مجازی به اشتراک گذاشت، نوشت: «می‌خواهم بنویسم که درخت‌ها روزی پیر می‌شوند؛ از ریشه می‌خشکند و تبرها تنه‌شان را خواهند برید. دیوارها سرانجام فرو خواهند ریخت و از خاطره‌ها محو خواهند شد. جاده‌ها تکه تکه خواهند شد و جوی‌ها و رودها خواهند خشکید.

می‌خواهم بنویسم ابرها در آسمان، درگذرند. در بیابان، بادها در سفرند. باران که می‌آید خیلی زود از نفس خواهد افتاد. برف که می‌بارد، به زودی آب می‌شود. سرما چند ماهی که می‌گذرد، پَر می‌گیرد و تابستان، بالاخره تمام‌شدنی است.

می‌خواهم بنویسم من روزی فراموش می‌شوم، تو روزی از یاد می‌روی و از ما سرانجام خاطره‌های حتی کوتاه، باقی نخواهد ماند. آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. قرن‌ها به دنبال هم متولد می‌شوند و می‌میرند. دهه‌ها و سال‌ها، به چاهِ تاریخ می‌افتند و ماه‌ها و روزها به سرعت قطار، از جلو چشم‌های زندگی، با بار خالی یا پُر، دور خواهند شد.

می‌خواهم بنویسم که بیایید بنشینیم و بنویسیم که از روز نخست تولد حضرت آدم (ع) چه قدر انسان آمده‌اند و رفته‌اند. از انبوه مردها و زن‌های آمده و در گذشته، چند تا اسم باقی است. راستی چند خاطره از آنها مانده؟ اگر مانده، از چه کسانی است؟

می‌خواهم باز هم بنویسم و بعد نتیجه بگیرم که: او فراموش‌ناشدنی است. اسم او ماندنی و ماندگار است. او از یاد نمی‌رود، که به یاد می‌آید و در یاد می‌ماند.

او چه کسی است؟؟

می‌خواهم بنویسم او «شهید» است. شهید ستاره است که تا آسمان هست، بدرخشد و به ما بنگرد. می‌خواهم بنویسم «شهید» هیچ وقت فراموش نمی‌شود، هیچ وقت از نام نمی‌افتد، و هیچ‌گاه از خاطره‌ها گم نمی‌شود.

شهید پرواز است، پرنده نیست. پرنده از یاد می‌رود؛ اما پرواز در ذهن می‌ماند؛ پرواز در خاطره‌ها باقی است.

می‌خواهم بنویسم جویبار روزی می‌خشکد. چشمه روزی تمام می‌شود. آبشار روزی به انتها می‌رسد؛ اما شهید مثل یک زمزمه است؛ زمزمه‌ای که در قُل قُل چشمه است، در شرشر آبشار، و در جوشش جویبار. این زمزمه، مثل خاطره‌ای است دل‌انگیز که در دفتر دلِ هستی، ماندگار خواهد بود.

می‌خواهم بنویسم تقویم‌ها می‌آیند و برگ برگ می‌شوند و می‌گذرند؛ اما اسمِ شهید مثل روز جمعه، بر زبان‌ها هر هفته در تکرار است. مثل روز عرفه، هر سال زنده می‌ماند، و مثل روز عاشورا، هر بار بزرگ‌تر و پربارتر می‌شود. مثلِ نماز اول وقت، هر روز به یاد می‌آید و ما را به خدا پرواز می‌دهد.

می‌خواهم بنویسم که شهید یاد است، یادمان است. اسمِ شهید را تنها بر دیوارها و تابلوهای خیابان‌ها و محله‌ها و کوچه‌ها یا در کتاب‌ها نمی‌نویسند. عکس شهید تنها زینت قاب‌ها نیست. اسم شهید در آسمان نوشته شده، عکس شهید در چشم دریاهاست، و در نگاه محرم پرنده‌ها و پروانه‌ها.

شهیدان، پیامبرانند، شهیدان امامانند. شهیدان عالمانند و عاشقان و بیدلان. من و تو کاش مثل شهید، تمام نشویم؛ کاش اگر شهید نیستیم، راهِ شهید باشیم! بوی شهید باشیم.»