به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شهرنشینان و مدیران از زمان‌های قدیم تاکنون، شهرها و محیط‌های اطراف محل سکونت خود را به رنگ‌های متفاوت و اغلب روشن طراحی کرده‌اند تا علاوه بر زیباسازی فضاهای شهری و مسکونی، از مزایای حاصل از این کار بهره بگیرند. بدیهی است که رنگ‌ها در جذب یا انعکاس نور خورشید نقش مهمی ایفا می‌کند، به این صورت که رنگ‌های تیره نور را به خود جذب می‌کند و رنگ‌های روشن نور را از سطح خود انعکاس می‌دهد. در این راستا، مدیران و مردم در شهرهای سرد جهان، اغلب از رنگ‌های تیره در پوشش سازه‌ها و زیرساخت‌های شهری بهره می‌گیرند تا از طریق افزایش قابلیت جذب نور خورشید، به افزایش دمای محیط کمک کنند. این در حالی است که مدیران شهرهای گرم به بهره‌گیری از رنگ‌های روشن در فضاهای عمومی و پوشش سازه‌ها می‌پردازند تا از طریق کاهش جذب نور خورشید، اثرات جزایر گرمایی را در آن‌ها به حداقل برسانند.
البته رنگ در همه شهرهای جهان، جایگاه ویژه‌ای را از آن خود نکرده است، با این حال بسیاری از شهرها چشم‌اندازهایی رنگارنگ را در بر گرفته است و حتی به واسطه همین ویژگی، به مراکزی مهم برای گردشگری تبدیل شده است.
روانشناسی رنگ‌ها در معماری
رنگ‌ها، حتی مدت‌ها قبل از این‌که توسط متخصصان شهری مورد ارزیابی قرار گیرد، همواره جایگاه بسیار مهمی در معماری و طراحی شهری را به خود اختصاص داده است که علت این امر می‌تواند بیشتر به بعد زیبایی‌شناسی و حتی باورهای مذهبی و قومی آن‌ها نسبت داده شود. هنرمندان و طراحان شهری استفاده از رنگ‌ها را ابزار بسیار مناسبی برای بیان احساسات و عواطف دانسته‌اند و همیشه از آن برای به تصویر کشیدن یک باور، نگرش یا نماد محلی بهره گرفته‌اند. به عنوان مثال، رنگ زرد در شهرهای مختلف و بر اساس باورهای متفاوت ساکنان برای نشان دادن خشم و انتقام یا دوست داشتن و عشق در فضاهای عمومی یا پوشش سازه‌ها استفاده شده است. بهره‌گیری از قرمز در فضاهای عمومی علاوه بر باور عمومی، بسته به طیف رنگ و بزرگی فضا، می‌تواند باعث نمایان‌تر شدن محیط شود یا حتی مردم را دور از خود نگه دارد.
طیف‌های مختلف رنگ نارنجی مردم را به برقراری روابط دوستانه دعوت می‌کند و فضاهایی بسیار خوشایند برای گرد هم آمدن شهروندان به وجود می‌آورد. این در حالی است که طیف‌های رنگ زرد از زمان‌های قدیم تاکنون جایگاه ویژه‌ای را در کتابخانه‌ها، مهد کودک‌ها و سالن‌های اجتماعات از آن خود کرده است، چراکه این رنگ از نظر روانشناسان به ایجاد روابط صلح‌آمیز و دوستانه میان حاضرین در یک فضا منجر می‌شود و حس انجام فعالیت‌های گروهی را در میان آن‌ها تقویت می‌کند. آبی آرامش و امنیت محیط را به تصویر می‌کشد و اغلب در فضاهایی به کار برده می‌شود که مردم آن‌ها را برای گذراندن اوقاتی سرشار از آرامش و امنیت انتخاب می‌کنند.
سفید پرکاربردترین رنگ در معماری شهری به‌حساب می‌آید که به‌طور گسترده‌ای در فضاهای داخلی سازه‌ها و محیط‌های بیرونی و چشم‌اندازهای شهری مورد استفاده قرار می‌گیرد و پاکی، معصومیت، خلوص و کمال را به تصویر می‌کشد. طرفداران سبک معماری مینیمال به طور گسترده‌ای از سفید در طراحی‌های خود بهره می‌گیرند و از طریق همین رنگ نیز به بزرگنمایی جزئیات مهم محیط زندگی خود می‌پردازند، ضمن این‌که حس شاعرانه خود را نیز به همین طریق به تصویر می‌کشند. طوسی نیز در طیف‌های مختلف خود، رنگی مدرن به‌شمار می‌رود که جایگاه ویژه‌ای را در میان معماران و طراحان سبک مینیمالیست از آن خود کرده است.
معماران برجسته‌ای نظیر لوکوربوزیه سوئیسی، والتر گروپیوس آلمانی و تادائو آن دو از ژاپن به طور گسترده‌ای در طراحی‌های خود از ترکیب رنگ‌های سفید و طوسی بهره گرفته‌اند و محیط‌هایی کاملاً مینیمالیست در معماری‌های خود به‌وجود آورده‌اند.
رنگ‌ها به عنوان زبان اصلی بافت شهری
اگرچه بسیاری از معماران سبک مدرن، استفاده از رنگ‌ها را در طراحی‌های شهری ناشی از خودنمایی تعریف می‌کنند، با این حال رنگ‌ها در بسیاری از طراحی‌ها نیز به عنوان زبان اصلی بافت شهری به کار گرفته شده است و به واسطه همین امر نیز، هویت جدید و قدرتمندی را برای شهر میزبان خود به ارمغان آورده است. نمادگرایی رنگ، فولکلور محلی و حتی به تصویر کشیدن مشکلات شهری و تلاش برای حل آن‌ها از مهم‌ترین انگیزه‌های طراحان شهری برای انتخاب رنگ‌ها در فضاهای عمومی به‌شمار می‌رود که به شکل گرفتن چشم‌اندازهای شهری به رنگ‌های مختلف منجر شده است.
به عنوان مثال، جزیره بورانو در ایتالیا تلفیقی از رنگ‌های مختلف را در نمادهای ساختمانی خود در بر گرفته و جالب این است که ساکنان آن هر دو سال یک بار، این سازه‌ها را از نو رنگ‌آمیزی می‌کنند. این سبک زندگی از زمان‌های دور بر شهر حاکم بوده است و با هدف کمک به ماهیگیران برای یافتن محل سکونت خود در جزیره شکل گرفته است.
ایزامال در مکزیک، نمونه برجسته دیگری از شهرهای جهان به‌شمار می‌رود که نمای سراسر سازه‌ها و فضاهای عمومی آن با رنگ زرد در طیف‌های مختلف پوشیده شده است و در واقع، زرد نقش بسیار مهمی در بافت شهری آن ایفا کرده است. ایزامال در زمان‌های باستان مرکزی برای پرستش خدای قوم مایا و خدای خورشید به‌حساب می‌آمد که میزبان معبدی بسیار بزرگ به رنگ زرد بود. به دنبال همین امر، رنگ زرد به محبوبیت بسیار بالایی در میان پیروان مایا تبدیل شد و بسیاری از ساکنان ایزامال نمای خانه‌های خود را به رنگ زرد در آوردند تا وفاداری خود را به خدای این مذهب نشان دهند. امروزه همچنان مردم شهر به نشانه پیروی از دین مایا، نماهای بیرون منازل خود را زرد می‌کنند و به همین دلیل، چشم‌انداز کلی شهر به همین رنگ دیده می‌شود.
نظر شما