به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، با گرم شدن کره زمین دانشمندان هرچه بیشتر به نقش وجود درختان در مبارزه با تغییرات اقلیمی پی می‌برند و آن را یکی از مهم‌ترین رویکردها برای نجات بشر و زمین فرض می‌کنند. با این حال پوشش بتنی فضاهای عمومی، آسمان‌خراش‌ها، میدان‌های تاریخی و پارکینگ‌های زیرزمینی، فضاهایی سرسخت برای کاشت درختان به‌وجود آورده است و همین امر به دلسرد شدن مدیران برای افزودن درختان در شهرها منجر شده است. به همین دلیل، در حال حاضر پوشش درختی بسیاری از شهرهای دنیا بسیار کمتر از یک قرن گذشته است و این یک چالش بسیار بزرگ برای مدیران و شهروندان به‌شمار می‌رود که جنبه‌های مختلف شهرنشینی را تحت تأثیر قرار داده است.
اثرات کاشت درختان در بهبود کیفیت زندگی شهری
گزارش‌ها حاکی از آن است که درختان به‌طور مستقیم و غیرمستقیم تغییرات اقلیمی و به دنبال آن، کیفیت زندگی شهری را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع، درختان به‌طور مستقیم کربن را به‌خود جذب می‌کند و به طور غیرمستقیم در کاهش دمای هوا مؤثر است تا جایی که حتی در بعضی از مناطق شهری، تفاوت دمایی هشت درجه را نیز به‌وجود می‌آورد و از این طریق، نیاز به مصرف انرژی را برای وسایل خنک‌کننده به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، وجود درختان در کاهش استرس گرمایی و به حداقل رساندن اثرات جزایر گرمایی ناشی از خیابان‌ها و سازه‌هایی که گرما را به خود جذب می‌کند، بسیار اثربخش است که این امر به سهم خود در بهبود سلامت روانی و جسمی شهروندان نقش مهمی ایفا می‌کند.
علت کاهش نرخ وجود درختان در زمین
همان‌طور که پیش از این نیز اشاره شد، سطوح سرسخت فضاهای عمومی و آسمان‌خراش‌ها مانع از کاشت درختان در شهرها می‌شود، با این حال عوامل دیگری نیز در کاهش نرخ درختان در سراسر زمین نقش مهمی ایفا می‌کند.
در واقع، اگرچه به نظر می‌رسد که کاشت درختان برای شهرداری‌ها کار بسیار ساده‌ای باشد، با این حال گزارش‌ها حاکی از آن است که از دهه ۱۹۹۰ به بعد، تعداد درختان در بسیاری از شهرهای جهان کاهش قابل‌توجهی را تجربه کرده است. بسیاری از کارشناسان علت این امر را چنین استدلال کرده‌اند که درختان قدیمی که از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در شهرها وجود داشته است، به پایان عمر خود نزدیک می‌شود و این در حالی است که جایی برای کاشت درختان جدید باقی نگذاشته است.
علاوه بر این، مشکلات فنی و هزینه کاشت درختان جدید مانع از افزایش تعداد آن‌ها در شهرها می‌شود به‌طوری که بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه لیسبون در پرتغال، هر درخت جدید می‌تواند هزینه‌ای حدود دو هزار یورو را به مدت پنج سال برای مدیران شهری به دنبال داشته باشد. این هزینه‌ها شامل خرید نهال، کاشت آن، آبیاری درخت، سازگارسازی خاک با شرایط نگهداری درخت مورد نظر و هزینه لازم برای حفظ درخت می‌شود. اگرچه مدیران اغلب این هزینه‌ها را برآورد می‌کنند، با این حال مزایای کاشت درختان را در مقابل هزینه‌ها نادیده می‌گیرند و همین امر نیز مانع کاشت درختان توسط آن‌ها می‌شود.
گروهی از محققان آمریکایی برای به تصویر کشیدن مزایای زیست‌محیطی و اقتصادی درختان به انجام مطالعات مختلف در مورد ۴۱ هزار اصله درخت در سراسر کشور پرداختند و به این نتیجه رسیدند که هزینه سالانه این درختان حدود ۱.۹ میلیون دلار است، در حالی که مزایای اقتصادی ناشی از آن‌ها به بیش از هشت میلیون دلار در سال می‌رسد. بنابراین، به استدلال این محققان به ازای سرمایه‌گذاری یک دلاری هر شهر برای درختان خود، بیش از ۴.۵ دلار سود به شهروندان می‌رساند، ضمن این‌که هر درخت به میزان ۶.۲۰ دلار انرژی ذخیره می‌کند و مهم‌تر از همه این‌که کاهش ۰.۳۳ دلاری هزینه‌های ناشی از کاهش کربن را برای شهرها به ارمغان می‌آورد. علاوه بر این، کاهش هزینه ۵.۴۰ دلاری ناشی از اعمال اقدامات شهری برای به حداقل رساندن آلودگی هوا و ۴۷.۸۰ دلاری به دنبال کاهش انباشتگی رواناب‌ها از دیگر مزایای کاشت هر درخت به‌حساب می‌آید.
امروزه در بسیاری از شهرهای جهان، کاشت درختان به یک قانون در طراحی شهری تبدیل شده است و به همین دلیل انتظار می‌رود تا چند دهه آینده، تعداد درختان موجود در شهرها، افزایش قابل‌توجهی را تجربه کند. به عنوان مثال، کمیسیون اروپایی تمام ایالات عضو خود را موظف به افزایش تعداد درختان شهری کرده و از آن‌ها خواسته است تا سال ۲۰۵۰، حداقل ۱۰ درصد از فضاهای شهری را درختان اشغال کند.
با این حال بسیاری از مدیران اروپایی ادعا کرده‌اند که قادر به اجرای این طرح نخواهند بود چراکه علاوه بر هزینه بالا، مشکلات بسیاری پیش روی آن‌ها برای کاشت درختان جدید قرار دارد. آن‌ها وجود زیرساخت‌های زیرزمینی مانند ایستگاه‌های مترو، پارکینگ‌های خودروها، لوله‌های گاز و کابل‌های تلفن و برق را به عنوان بزرگ‌ترین مانع برای این کار معرفی کرده‌اند و مدعی شده‌اند ضرورت وجود حجم بالایی از خاک زیر درختان مانع کاشت آن‌ها روی سطح زیرساخت‌های زیرزمینی می‌شود، این در حالی است که وجود هر یک از این زیرساخت‌ها در شهرها ضروری است و به همین دلیل نمی‌توان فضاهای سبز و درختان را جایگزین آن‌ها کرد.
نظر شما