امالبنین علیاصغری در گفتوگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: ورود تکنولوژی به زندگی انسان، همواره به منظور آسانتر کردن کارها و بهبود سرعت انجام آنها بوده است.
وی افزود: موضوع این است که امروزه تکنولوژی محدود به ساعتها و تلفنهای هوشمند نیست؛ بلکه مواردی همچون دستیابی به شهرها و دولتهای هوشمند از چالش برانگیزترین مباحث به شمار میرود، به گونه. ای که برخی پژوهشگران اعتقاد دارند، در آیندهای نه چندان دور، ثروتمندترین و قدرتمندترین کشورها، کشورهایی هستند که پیش از دیگران در این مسیر گام برداشتهاند.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه جمعیت شهرها به طور پیوسته در حال افزایش است، استفاده از روشها و سبکهای قدیمی برای کنترل شهرها و کشورها، پاسخگو نخواهد بود و استفاده از هوش مصنوعی در این ساختارها میتواند مسیر رسیدن به شهری ایدهآل را هموار کند.
وی تصریح کرد: به طور کلی میتوان شهر هوشمند را شهری دانست که با کمک فناوری اطلاعات و ارتباطات در مسیر بهبود کارایی عملیاتی و اشتراک گذاری اطلاعات با شهروندان در تلاش است تا خدمات دولتی را با کیفیتی بهتر و به منظور افزایش رفاه و رضایت شهروندان ارائه دهد؛ موضوع جالب توجه این است که علی رغم ادبیات گستردهای که در حیطه موضوع هوشمندسازی شهرها وجود دارد، هنوز درک روشن و واضح و اجماع عمومی در خصوص مفهوم آن وجود ندارد و کارشناسان حوزههای علمی مختلف، محتوای متنوعی را برای آن پیشنهاد دادهاند. این تفاوتها به گونهای است که عدهای فناوری هوشمند را مهمترین بخش شهر هوشمند به شمار آوردهاند و عدهای دیگر، معتقد هستند که هوشمندسازی موضوعی فراتر از فناوری است و دستیابی به فناوری تنها ابتدای مسیر هوشمندسازی است.
علیاصغری تاکید کرد: با توجه به اینکه کشور ایران نیز برنامههایی برای دستیابی به اهداف مهمی همچون تشکیل شهرهای هوشمند و هوشمندسازی در بسیاری از خدمات ارائه شده به شهروندان را دارد، بررسی قابلیتهای هوشمندسازی شهرها به ذکر مواردی همچون پیش نیازها، محدودیتها و چالشهایی که کشورمان در این مسیر تجربه خواهد شد، بستگی دارد.
وی گفت: با نگاهی به خدمات سنتی شهری که توسط شهرداریها و سایر سازمانهای دولتی به شهروندان ارائه میشود، در مییابیم که فرایند انجام این خدمات مستقل از فرایند خدمات سازمانهای دیگر طراحی شده است و شهروندان برای دریافت هر خدمتی باید به طور جداگانه به تک تک این سازمانها و ادارات مراجعه کنند و تقاضای خود را در قالب فرمها و تقاضانامههایی ارائه دهند؛ در فرم سنتی خدمات عمومی شهری، تبادل اطلاعات بین سازمانهای خدماتی تقریباً همیشه کاغذی است.
نظر شما