فروغ کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: تعریف مشخصی برای ساختمان‌های بلندمرتبه شهر وجود ندارد و با توجه به جمعیت و ساختار شهر تعاریف متفاوتی وجود دارد.
وی افزود: در شهرهای بزرگی همچون شهرهای آمریکا، ساختمان‌های ۴۰ تا ۵۰ طبقه از نظر ارتفاع متوسط محسوب می‌شود، اما همین بناها در کشورهای اروپایی جزو ساختمان‌های بلندمرتبه است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: زمانی ساختمان‌های هشت و ۱۲ طبقه در ایران به عنوان ساختمان‌های بلندمرتبه شناخته می‌شد؛ لذا تعاریف متفاوتی وجود دارد و این مهم بسته به موقعیت ساختمان، شهر و جمعیت آن متفاوت است.
کریمی تصریح کرد: لازمه تحقق شهر فشرده احداث ساختمان‌های بلندمرتبه و تغییر در الگوی ساخت‌وسازهای شهری است. ساختمان‌های بلندمرتبه در گذشته بیشتر در نواحی شهری و مراکز پرجمعیت احداث و به طور معمول برای کاربری‌های مختلف شامل تجاری، اداری و مسکونی در نظر گرفته می‌شد.
وی اضافه کرد: در حال حاضر نیز در جوامع پیشرفته ساختمان‌های بلندمرتبه در مراکز شهرها قرار دارد و به کاربری‌های مختلف اختصاص پیدا می‌کند.
این کارشناس شهرسازی با بیان اینکه در کشور ایران ساختمان‌های بلندمرتبه به جز مراکز در سایر نواحی شهر نیز احداث می‌شود، گفت: با توجه به رشد شتابان شهرنشینی در ایران و تقاضای بالای زمین در سراسر کشور تصمیماتی اتخاذ شد تا با توجه به کافی نبودن زمین و قیمت بالای آن و در پاسخ به نیاز جمعیت بلندمرتبه‌سازی انجام شود.
کریمی افزود: برای نخستین بار در سال ۶۹ به منظور افزایش تراکم بلندمرتبه‌سازی ضوابطی تصویب و برای انجام بلندمرتبه‌سازی در شهرهای بزرگ خط مشی تعیین شد.
وی اظهار کرد: با توجه به کاربری ساختمان‌های بلندمرتبه معیارهای متفاوتی وجود دارد، اما یکی از معیارها برای مکان‌یابی این ساختمان‌ها، ویژگی‌های کالبدی_فضایی است و تعیین این معیارها آینده شهر را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
نظر شما