«علیرضا پوررستم» در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: «قنات بهریار» از شمال‌شرق دلیجان آغاز شده است و مظهر آن در غرب شهر قرار دارد. این قنات یکی از کهن‌ترین میراث‌های ارزشمند شهر دلیجان است که به همت «سعید اصغری» پژوهشگر و تاریخ‌نویس در میراث ملی کشور به ثبت رسیده است.
وی با بیان اینکه مظهر قنات مذکور در شهر دلیجان و انتهای خیابان سرچشمه واقع شده است، افزود: در هیچ‌یک از اسناد و منابع تاریخی اشاره‌ای به نام‌گذاری این قنات نشده و طبق باور اهالی و روایت شفاهی که سینه‌به‌سینه نقل شده است، این قنات به دلیل عشق فردی به یک دختر حفر شده و موجب شده این قنات را بَهرِیار به معنای یار بنامند.
شهردار دلیجان خاطرنشان کرد: دلیجانی‌ها از گذشته‌های دور تا دهه‌های اخیر که آب و زمین کشاورزی ارزش حیاتی داشته آن را مَهر و کابین زنان خود کرده‌اند و شاید این مورد نیز در نام‌گذاری قنات بی تأثیر نبوده است.
پوررستم تصریح کرد: قدیمی‌ترین منبع تاریخی که از دلیجان نام برده، کتاب تاریخ قم (۳۷۸ هجری قمری) اثر حسن‌بن‌محمدبن‌حسن‌قمی است. وی در این کتاب، دلیجان و برخی آبادی‌های نزدیک آن را به پادشاهان ساسانی نسبت می‌دهد و با توجه به این گزارش، قدمت دلیجان بیش از هزار سال است.
وی ادامه داد: دلیجان منابع آبی همچون چشمه یا رودخانه ندارد، پیدایش و حیات این شهر وابسته به قنات بوده و قدیمی‌ترین و تنها قناتی که در شهر وجود دارد قنات بهریار است.
شهردار دلیجان گفت: با توجه به منابع موجود و به استناد مطالعات تاریخی و باستان‌شناسی، می‌توان سده‌های چهارم تا پنجم هجری قمری را به عنوان قدیمی‌ترین تاریخ برای این قنات پیشنهاد داد.
وی افزود: واحدهای شهرداری بازدیدهای کارشناسی خود را به منظور ساماندهی و جداسازی آب‌های سطحی از آب قنات بهریار در مرکز تلاقی مظهر قنات انجام دادند و مقرر شد نسبت به نقشه‌برداری از این مکان برای مشخص کردن وضعیت شیب خیابان سرچشمه و برگزاری جلسه با نمایندگان کشاورزان در محل شورای اسلامی شهر طی روزهای آینده، اقدام شود.
نظر شما