حکایت مدافع حرمی که در حال تلاوت قرآن، شهید شد

به گزارش خبرنگار ایمنا، شهید موسی جمشیدیان از شهدای قرآنی مدافع حرم است که انس ویژه‌ای با کلام‌الله مجید داشت و همیشه یک قرآن کوچک جیبی همراه او بود.

شهید جمشیدیان، متولد بیست‌وهشتمین روز از آبان‌ماه سال ۱۳۶۱ در قلعه سفید نجف‌آباد بود. از کودکی با تشویق خانواده و با حضور در جلسات مختلف در محضر قرآن شاگردی کرد و تا پیش از شهادت موفق به حفظ ۱۲ جزء از قرآن کریم شد.

او از رزمندگان لشگر زرهی هشت نجف اشرف و جزو اولین نفراتی بود که برای اعزام به سوریه ثبت‌نام کرد. شهید جمشیدیان در مهرماه سال ۱۳۹۴ برای اولین بار به سوریه اعزام شد و در همان اعزام اول هم به شهادت رسید.

یحیی عابدی، همکار و همرزم شهید با اشاره به هم‌نشینی دائم موسی جمشیدیان با کلام‌الله مجید، اظهار کرد: انس با قرآن از ویژگی‌های بارز او بود، تا آنجا که به گفته خودش هر روز صبح ملزم بود، قبل از آمدن به محل کار، آن را باز و قرائت کند.

وی گفت: هر مشکلی که برای دوستان و همکاران پیش می‌آمد با مدد گرفتن از قرآن کریم، به او کمک می‌کرد، آیات متناسب با آن مشکل را قرائت می‌کرد تا باعث آرامش آن فرد شود.

عابدی با بیان اینکه شهید جمشیدیان قرائت توأم با تأمل داشت، افزود: در خاطرات همسر شهید نقل شده است که یک‌بار موسی با اشاره به آیه ۱۰ از سوره صف، به او گفته بود که دعا کند که از مصادیق این آیه باشد.

همرزم شهید جمشیدیان اضافه کرد: در این آیه خدا می‌فرماید: «ای کسانی‏‌که ایمان آورده‌اید، آیا شما را بر تجارتی که از عذاب دردناک (قیامت) نجاتتان دهد، راهنمایی کنم؟ به خدا و رسولش ایمان آورید و با اموال و جان‌هایتان در راه خدا جهاد کنید که این برای شما بهتر است اگر بدانید.»

وی با اشاره به ماجرای شهادت موسی در حالی که قرآن می‌خوانده است، گفت: قرار بود، شهر «الحاضر» به تصرف کامل رزمندگان جبهه مقاومت در بیاید، تصمیم بر آن شد که از دو محور، یک محور پیاده و یک محور هم با تانک پیش‌روی کنند. فرماندهان بر سر این موضوع تصمیم می‌گرفتند.

عابدی افزود: پیش از آغاز عملیات، شهید جمشیدیان به همراه یکی از دوستان برای برقراری تماس با خانواده‌هایشان رفتند، زمانی که برگشتند، موسی به یکی از نیروهایش گفت: کمی به نظافت تانک برسد.

وی اضافه کرد: شهید جمشیدیان با همان قمقمه کوچکی که داشت، وضو گرفت، رو به قبله کنار تانک نشست و به خواندن قرآن مشغول شد، هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که بی‌سیم‌ها یکی یکی به صدا درآمدند که خودتان را برسانید.

عابدی با بیان اینکه هر کسی در هر قسمت دور یا نزدیکی بود، خودش را با سرعت رساند، گفت: هرکدام از شهدا یک گوشه افتاده بودند، همه بغض در گلویشان بود، صدای گریه نیروها در فضا پر شده بود، هیچ‌کس دوست نداشت این صحنه را ببیند، هرکس از راه می‌رسید، احساس خفگی می‌کرد، اختیار اشک‌هایشان دست خودشان نبود و از چشمانشان جاری می‌شد. موشک کرنت اسرائیلی کار خودش را کرده بود.

وی افزود: موسی به سجده رفته بود، قرآنش کنارش افتاده بود. همان قرآنی که همیشه به دست می‌گرفت، نیروها را از زیرش رد می‌کرد و به میدان جنگ می‌فرستاد. حفظ قرآنش را هم با همین قرآن انجام می‌داد، صفحه ۷۲ قرآنش و آیه «وَلَاتَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فِی سبیلِ اللّهِ أَمواتاً بَلْ أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یرزقونَ» پر از خون شده بود.»