به گزارش خبرنگار ایمنا، تیم‌های لیگ برتر آمار گلزنی پایینی دارند و مثل گذشته گل نمی‌زنند. در سه فصل اخیر، کفش طلا به بازیکنی تعلق گرفته که ۲۳ یا ۲۲ گل به ثمر رسانده است، درحالی‌که در هفت فصل قبل از آن، حداقل یک بازیکن بیش از ۲۵ گل و سه بار بیش از ۳۰ گل زده است.
این روند در فصل ۲۰۲۱-۲۰۲۲ بدتر شده است، به حدی که در آن بازیکنان لیورپول سه جایگاه برتر را تشکیل می‌دهند. این سه نفر محمد صلاح، سادیو مانه و دیوگو جوتا هستند و هیچ‌کس به غیر از آن‌ها، بیش از ۱۰ بار گلزنی نکرده است. این نرخ گل، بدان معنا است که هیچ بازیکن غیرلیورپولی بالاتر از ۱۵ گل نخواهد رسید؛ وضعیتی که در فوتبال مدرن بی‌سابقه است. با کمال تعجب، این امر به طور کلی به گل‌های کمتری منجر نشده است. در واقع میانگین ۲.۷۷ گل در هر بازی در کل بازی‌های این فصل تا کنون، کمی بالاتر از میانگین ۱۰ ساله ۲.۷۰ است. در نتیجه، دلایل این روند می‌تواند تاکتیکی باشد و بخشی از یک تغییر سیستمی و تاکتیکی گسترده در مورد نقش مهاجم در بازی مدرن و تغییر سبک‌های بازی در بین تیم‌های بالانشین، می‌تواند دلیل این اتفاق باشد.
شاید انتظار زیادی از مهاجمان برای کمک به گل وجود داشته باشد، همان‌طورکه تیم یورگن کلوپ در طول شروع دوران روبرتو فیرمینو به عنوان مهاجم مرکزی این هدف را به درستی انجام داده است؛ یا شاید این نشان دهنده پیشرفت در بحث تاکتیکی لیگ برتر باشد.
از سال ۲۰۱۶ و با حضور تاکتیک‌پردازان زیرک که از الگوهای هجومی بسیار سازمان‌یافته و مبتنی بر فردگرایی بهره می‌برند (یعنی آنتونیو کونته، کلوپ و پپ گواردیولا)، سبک لیگ برتر را به یک بازی گروهی تغییر داده‌اند. بنابراین زمانی که نقش‌ها تخصصی‌تر شود و با اولویت دادن به ساختار و نحوه نمایش، بازیکنان مهارت‌های خود را بهتر به معرض نمایش می‌گذارند و وظایف به طور یکنواخت تقسیم می‌شود. هرچند ممکن است این داده‌ها و اطلاعات کمی بیش از حد عمیق برآورد شود. با این وجود، به جز شش باشگاه بزرگ، مهاجمان در چند سال گذشته آن‌قدرها هم گل‌های کمی به ثمر نرسانده‌اند، در حالی که تابستان گذشته چلسی و منچستریونایتد هزینه‌های زیادی را برای جذب گلزنان طراز اول انجام دادند و من سیتی در این راستا تلاش کرد.
در واقعیت رکود این فصل به دلیل یک‌سری دلایل مختلف است؛ اما قبل از اینکه به آن‌ها بپردازیم، می‌توان آن را به تأثیر سال‌های طاقت‌فرسای همه‌گیری و اتفاقاً رخ دادن مصدومیت‌ها برای تعدادی از بهترین گلزنان ربط داد. جیمی واردی (۱۲ بازی از دست رفته)، دومینیک کالورت-لوین (۱۷) و پاتریک بامفورد (۲۰) که همگی از ابتدای فصل با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
سیتی در مسیر به ثمر رساندن ۹۰ گل در لیگ این فصل است، اما تنها رحیم استرلینگ گل‌هایش دو رقمی است؛ درحالی‌که عملکردهای اخیر نشان داده است که چرا گواردیولا در تابستان هری کین را می‌خواست. احساس می‌شود که سرعتِ همه چیز در یک سوم پایانی بازی کاهش می‌یابد زیرا سیتی توان حرکت ثمربخش را دست می‌دهد. آن‌ها در سه ماه گذشته در پنج بازی یک گل به ثمر رسانده‌اند. اگر گواردیولا کین یا ارلینگ هالند را در تابستان به خدمت بگیرد، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که سیتی بار دیگر یک مهاجم برتر را در جدول گلزنان داشته باشد، همان‌طورکه وقتی سرخیو آگوئرو در اوج بود، به طور مداوم آنجا حضور داشت.
در چلسی، مشکلات روملو لوکاکو برای او آزاردهنده شده است. عملکرد او بسیار ضعیف بوده و به نظر می‌رسد که برای سیستم توماس توخل مناسب نیست؛ با اینکه این بازیکن بلژیکی در اینتر در کنار لائوتارو مارتینز بهترین عملکرد را داشت. تمایل چلسی برای بازی سریع و انتقال به فاز حمله، لزوماً مناسب لوکاکو نیست. همچنین آن‌ها با استفاده مدام از او به عنوان مهاجم هدف، انتظار دارند که در پست شماره ۹ بازی کند. بدون لوکاکو، چلسی گلزن قابل اعتمادی ندارد. کای هاورتز هم ترجیح می‌دهد در خلق موقعیت کمک کند در حالی که تمام‌کنندگی تیمو ورنر بسیار ضعیف است؛ از این رو، میسون مانت با هفت گل بهترین گلزن باشگاه است.
مشکلات خلاقیت منچستریونایتد باعث شده است که آن‌ها به طور میانگین ۱.۶۳ گل در هر بازی بزنند که آن‌ها را در مسیر بدترین فصل خود در پنج سال گذشته قرار داده است. بخش بزرگی از این مشکل جذب مهاجم اشتباه در تابستان است. کریستیانو رونالدو به وضوح برای رالف رانگنیک مناسب نیست. رونالدو در شرایطی که تیمش مالکیت توپ را در اختیار دارد و زمانی که مالکیت توپ را در اختیار ندارد، به اندازه کافی در فضای پرفشار لیگ برتر تأثیرگذار عمل نمی‌کند. سن و سبک بازی او مانع از نزدیک شدن او به صدر جدول گلزنان می‌شود.
علاوه بر این، یونایتد در ایجاد موقعیت گل بسیار آهسته عمل می‌کند و نمی‌تواند بهترین استفاده را از خط رو به جلو خود داشته باشد. آن‌ها در سراسر زمین نامتعادل به نظر می رسند و به حریف اجازه می‌دهند تا در عمق نفوذ کنند؛ از این رو ضربه می‌خورند. با این حال، اخیراً آن‌ها به ارقام بالایی که مورد انتظار است در ساخت موقعیت رسیده‌اند اما نتوانسته‌اند شانس‌های خود را تبدیل به گل کنند.
آرسنال در ژانویه، پیر امریک اوبامیانگ، مهاجم اصلی خود را از دست داد؛ اگرچه او قبلاً فصل ضعیفی را پشت سر می‌گذاشت. باز هم مسائل آن‌ها به جای یک تصمیم تاکتیکی، به اشتراک گذاشتنِ عمدیِ تصویری از درگیری‌ها در رختکن بود. ناتوانی آن‌ها صرفاً به دلیل کمبود یک مهاجم خوب است. در نهایت حماسه نقل و انتقالاتِ کین در تابستان، تأثیر بدی بر نیم فصل اول او گذاشت؛ اما شماره ۱۰ تاتنهام اکنون به بهترین حالت خود بازگشته و احتمالاً تا ماه می به سرعت در جدول گلزنان روند صعودی را تجربه خواهد کرد.
تابستان گذشته تلاش زیادی در جهت ایجاد هماهنگی برای بهبود وضعیت مهاجمان لیگ برتر انجام شد، اما نتیجه نداد. لوکاکو و رونالدو درحالی‌که کین در اسپرز ماندگار شد و از پیگیری ضعیف من سیتی برای جذبش ناراضی بود، عملکرد ضعیفی داشتند. عجیب است که در عصر مهاجمان گلزن در سراسر اروپا از بین صلاح، کیلیان امباپه، هالند، کریم بنزما، روبرت لواندوفسکی، دوسان ولاوویچ، لیگ برتر که می‌توان گفت قوی‌ترین لیگ است، از تعداد کمی از آن‌ها بهره می‌برد.
تابستان امسال، ابرباشگاه‌ها دوباره تلاش خواهند کرد تا این مشکل را اصلاح کنند. هیچ دلیل تاکتیکی برای خاص بودن مسابقه این فصل برای کفش طلا وجود ندارد که رقابت را جذاب کند. سال آینده و درحالی‌که منچسترسیتی، چلسی، آرسنال و منچستریونایتد همگی به دنبال یک مهاجم نخبه برای تکمیل تیم خود می‌گردند، احتمالاً به سطح عادی باز خواهد گشت.
نظر شما