به گزارش خبرنگار ایمنا، برخی از منتقدان برای اکران فیلم «ماهان» در کنار «ملاقات خصوصی» اصطلاح دو فیلم با یک بلیط را به کار بردند، موضوعی کهقراربود در اکران فیلم‌های جشنواره در اصفهان نیز اتفاق بیفتد و با کنارهم قرار دادن این دو فیلم، مخاطبِ ملاقات خصوصی به سینما بیاید و در زمان انتظار برای اکران آن به تماشای «ماهان» بنشیند. البته با تغییر در کنداکتور پخش فیلم‌های جشنواره در اصفهان ابتدا ملاقات خصوصی اکران شد و مخاطبان، سالن‌های سینما را ترک کردند به طوری که در زمان اکران «ماهان» سالن سینما شاهد مخاطبانی کمتر از تعداد انگشتان دست بود که همان تعداد اندک نیز در میانه فیلم سالن را ترک کردند.
فیلم «ماهان» زندگی و رنجی را روایت می‌کند که ناخواسته به فردی تحمیل می‌شود و در طول قصه، شاهد تلاش این فرد برای برخاستن و ادامه دادن هستیم که این تلاش در قالب یک سفر رخ می‌دهد. توجه به ادیان، رنگ و نژادهای مختلف یکی از نکات قابل توجه فیلم است که به‌نوعی در نظر دارد انسان‌ها را فارغ از دین و نژاد به نمایش بگذارد.
در این فیلم هیچ یک از بازیگران چهره سینمای ایران حضور ندارند و با استفاده از بازیگران کم تجربه، زندگی پسری روایت شده که بازیگری بزرگ‌ترین هدف و آرزوی او در زندگی بوده است و زمانی که این فرصت را از دست می‌دهد به جنگ با زندگی بر می‌خیزد. البته بازیگر فیلم در این اثر موفق عمل نکرده و حتی نقش خود را در حد و اندازه هنرآموزان رشته بازیگری نیز قابل باور بازی نکرده است.
این فیلم به کودکان سرطانی پرداخته و لوکیشن‌های متفاوتی از قله دماوند(چشمه دیو) تا جنوب شرقی‌ترین نقطه ایران(بندر بریس و چابهار به اضافه لوکیشن‌های دیگر درتهران) داشته است.
اما «ماهان» به هیچ عنوان فیلمی درحد جشنواره بین‌المللی فیلم فجر نبود، به‌طوری که بیننده از اکران فیلمی با این ویژگی‌ها در چنین جشنواره بین‌المللی تعجب می‌کند. «ماهان» فیلمی بسیار بی‌کیفیت بود که هیچ‌یک از پارامترهای لازم برای اکران در جشنواره فیلم فجر را نداشت.
در واقع می‌توان گفت «ماهان» فیلم نیست و صرفاً یک بیانیه اخلاقی دبستانی درباره سرطان است که داستان آن را یک کودک هشت ساله نیز می‌تواند تعریف کرده و به معلم انشای خود تحویل داده باشد. شعارهای اخلاقی دبستانی، همچون امید بذر زندگی است و زندگی بدون امید جریان ندارد به قدری دل مخاطب را در این فیلم می‌زند که بسیاری از مخاطبان حتی حوصله نمی‌کنند فیلم را تا پایان تماشا کند. از متن تا اجرا، از بازیگری تا دوربین و دیالوگ و میزانسن و هر آنچه که فیلم هست، «ماهان» نیست.
البته این نقد به بازبینان جشنواره وارد است که چرا ارزش سینمایی یک اثر را فدای محتوای آن کرده و باید جشنواره را با این آثار نازل پر کرده و کیفیت جشنواره را با اکران چنین فیلم‌هایی کاهش داد، در واقع این سوال وجود دارد که اثر بهتری برای پذیرش وجود نداشته است؟
نظر شما