به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، حتی قبل از اینکه طالبان در ماه اوت قدرت را در افغانستان به دست بگیرد، فقر و ناامنی غذایی به دلیل خشکسالی‌های متوالی، رکود اقتصادی، درگیری‌های طولانی‌مدت و همه‌گیری کرونا روند صعودی داشت؛ سه ماه پس از روی کار آمدن طالبان، بحران فقر در این کشور بیش از پیش شدت یافت.
علاوه بر این، میلیاردها دلار کمک توسعه خارجی قطع شد و افغانستان از پولی که اقتصاد، خدمات اساسی و امدادگران را حمایت می‌کرد، محروم شد.
به گفته سازمان ملل، با فرا رسیدن زمستان، نزدیک به ۲۳ میلیون افغان و بیش از نیمی از جمعیت این کشور با سطح شدید گرسنگی روبه‌رو هستند؛ حداقل یک میلیون کودک زیر پنج سال افغانستان نیز در معرض خطر مرگ بر اثر گرسنگی قرار دارند.
شرایط به حدی بغرنج است که بعضی از بیمارستان‌ها به علت نداشتن هزینه تأمین سوخت، به قطع درختان برای گرم کردن اتاق‌های بیماران متوسل شده‌اند و گروه‌های امدادی هشدار می‌دهند که اگر جامعه بین‌المللی هم اکنون اقدامی نکند، وضعیت بدتر از این خواهد شد.
آب و هوای نامطلوب کمبود مواد غذایی را تشدید کرده است
اکثریت قریب به اتفاق مردم افغانستان برای امرار معاش خود به زراعت متکی هستند، اما طبق برنامه جهانی غذا (WFP)، این کشور امسال ۴۰ درصد از محصولات خود را به دلیل خشکسالی از دست داده است؛ فاجعه اینجاست که با کاهش ذخایر مواد غذایی، هزینه تهیه نیازهای اولیه خوراک مردم مانند گندم و نان به شدت افزایش یافته است.
ریچارد ترنچارد، نماینده سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) در افغانستان، در بیانیه ماه نوامبر وضعیت را "فاجعه بار" توصیف کرد.
او گفت: "با هر کشاورزی که صحبت کرده‌ایم تقریباً تمام محصولات امسال خود را از دست داده است، بسیاری مجبور به فروش دام‌های خود شده‌اند؛ آنها با بدهی‌های هنگفتی مواجه شده‌اند و به معنای واقعی هیچ پولی ندارند."
فقر به طبقه متوسط افغان هم راه یافت
قبل از تسلط طالبان، فقر در بسیاری از مناطق روستایی کشور رایج بود، اما اکنون، طبقه متوسط و ساکنان شهری نیز در ناامیدی به سر می‌برند. سازمان برنامه جهانی غذا (WFP) هشدار داده است کارمندان دولتی و مدیران مدارس که بسیاری از آنها ماه‌ها بدون حقوق مانده‌اند، از جمله کسانی هستند که برای دریافت جیره غذایی و مراقبت‌های پزشکی در صف ایستاده‌اند. این آژانس در بیانیه‌ای خبری اعلام کرد که در سراسر کشور افغانستان، خانواده‌ها لباس‌ها، اثاثیه، دام‌های خود و گاهی حتی کل خانه‌هایشان را برای تأمین غذا می‌فروشند.
دبورا لیونز، رئیس مأموریت کمک سازمان ملل متحد در افغانستان، در ماه نوامبر هشدار داد که خطر قحطی زمانی به مناطق روستایی محدود می‌شد اما اکنون، ۱۰ مورد از ۱۱ منطقه پرجمعیت شهری افغانستان با سطوح اضطراری ناامنی غذایی مواجه است.
در اردوگاه‌های آوارگان داخلی، برخی از فقیرترین خانواده‌ها که حتی چیزی برای فروش ندارند، ازدواج دختران خردسال خود را به عنوان چاره در پیش گرفته‌اند چرا که به نظر آنها تنها راه برای زنده نگه داشتن فرزندان دیگرشان است.
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان در بیانیه‌ای نیز اعلام کرده که مردم افغانستان نیاز فوری به مواد غذایی و تجهیزات پزشکی دارند و طالبان تلاش می‌کند تا این کمک‌ها را افزایش دهد و همراه با گروه‌های بشردوستانه بین مردم توزیع کند.
اشباع بیمارستان‌های افغانستان از بیماران گرسنه
بیمارستان‌های افغانستان نیز با کمبود تجهیزات پزشکی و پرسنل مواجه است و بدتر اینکه مملو از بیماران گرسنه شده است.
برنامه ملی سلامت افغانستان قبلاً توسط بانک جهانی حمایت مالی می‌شد اما در ماه اوت این تأمین مالی متوقف شد و ۲ هزار و ۳۰۰ مرکز خدمات درمانی بی‌پول باقی ماند و به این ترتیب خرید تجهیزات پزشکی و حتی تأمین حقوق کارکنان با مشکل مواجه شد.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، تا اواخر سپتامبر، اکثر این بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها بسته شد و از هر پنج بیمارستان کمتر از یک مورد اکنون مشغول به فعالیت است.
دکتر پل اشپیگل از دانشگاه جانز هاپکینز به عنوان مشاور برنامه جهانی غذا در این کشور مشغول به کار بود، در این رابطه گفته است: "قبل از تسلط طالبان، ۳۹ شفاخانه (بیمارستان) در افغانستان وجود داشت که بیماران کووید -۱۹ را درمان می‌کرد اما اکنون از این تعداد تنها سه یا چهار واحد مشغول به خدمات‌رسانی است".
سازمان جهانی بهداشت (WHO) از جمله آژانس‌هایی است که انتقال تجهیزات پزشکی ضروری به افغانستان را از سر گرفته است. WHO در ماه نوامبر اعلام کرد که چهار محموله کمک‌رسانی برای پوششش ۱.۵ میلیون بیمار به این کشور ارسال شده است.
در همین حال، بر اساس گزارش سازمان ملل، برنامه توسعه سازمان ملل متحد در ماه نوامبر ۱۵ میلیون دلار برای بخش سلامت افغانستان منابع مالی فراهم کرد و به پرداخت دستمزد بیش از ۲۳ هزار کارمند بخش سلامت کمک کرد؛ اما بسیاری از کارکنان کمک‌های بشردوستانه و پزشکان حاضر در محل هشدار می‌دهند که این کافی نیست.
بحران گرسنگی در افغانستان
فرجاد، رئیس بخش سوءتغذیه بیمارستان ولایتی غور در این رابطه گفت: "روزانه بیش از ۱۰۰ مادر و کودک برای درمان سوءتغذیه و نیز مجموعه‌ای از بیماری‌های دیگر مانند سرخک، اسهال، سرماخوردگی و آنفولانزا به این بیمارستان وارد می‌شوند."
او افزود که همه این مشکلات به هم مرتبط است؛ مادران و کودکان دارای سوءتغذیه بیشتر مستعد ابتلاء به بیماری و عفونت می‌شوند. علاوه بر این، اغلب آنها مجبورند مسافت‌های طولانی را طی کنند تا به بیمارستان‌ها برسند و به همین جهت حتی ضعیف‌تر از وضعیت قبلی خود به مراکز درمانی می‌رسند.
درخواست برای کمک‌های خارجی
سازمان‌های امدادی می‌گویند که تلاش‌های دولت‌های خارجی برای محدود کردن دسترسی طالبان به منابع مالی، اثر ناخواسته‌ای بر گرسنگی مردم افغانستان بر جای گذاشته است و به همین علت از کشورهای کمک کننده درخواست دارند تا تا استراتژی خود را تغییر دهند.
دکتر اشپیگل از کشورهای خارجی خواسته است تا در اقدام خود برای مسدود کردن دارایی‌های افغانستان پس از تصرف طالبان، از جمله تأمین مالی بیمارستان‌های دولتی تجدید نظر کنند.
او گفت: "آمریکا، بریتانیا، اتحادیه اروپا باید به سرعت تصمیم‌گیری کنند وگرنه خیلی زود دیر می‌شود و مرگ‌های ناخواسته زیادی رخ می‌دهد."
اتحادیه اروپا در ماه اکتبر متعهد شد یک میلیارد یورو (۱.۱۲ میلیارد دلار) بسته کمکی را در اختیار افغانستان قرار دهد و بانک جهانی نیز اخیراً ۲۸۰ میلیون دلار به صندوق کودکان سازمان ملل و برنامه جهانی غذا اختصاص داد اما حتی وجوه بین‌المللی مد نظر، تنها کسری از دارایی‌های مسدود شده ۹.۵ میلیارد دلاری افغانستان است.
ند پرایس، سخنگوی وزارت امور خارجه ایالات متحده، زمانی که در مورد تأثیر تحریم‌ها بر غیرنظامیان افغان تحت فشار قرار گرفت، گفت که واشنگتن قبل از تسلط طالبان هشدار داده بود با در دست گرفتن کنترل افغانستان، کمک‌های خارجی از ایالات متحده و سایر کشورها به خطر می‌افتد.
در مواجهه با فشار فزاینده، دولت آمریکا اعلام کرد که بعضی از محدودیت‌ها را از نوع کمک‌هایی که سازمان‌های بشر دوستانه می‌توانند به افغانستان ارائه کنند، برداشته است و همین اقدام امکان حمایت بیشتر از برنامه‌های آموزشی، از جمله پرداخت حقوق معلمان را فراهم می‌کند.
مارتین گریفیتس، هماهنگ کننده کمک‌های اضطراری سازمان ملل متحد، هشدار داده است که افغانستان تنها با اتکا به کمک‌های اضطراری نمی‌تواند زمستان را پشت سر بگذارد.
او در بیانیه‌ای گفت: "نیاز به نقدینگی و تثبیت سیستم بانکی اکنون فوری است، نه تنها برای نجات جان مردم افغانستان، بلکه برای حمایت از سازمان‌های بشردوستانه برای پاسخگویی به شرایط."
ترجمه از: الهه سیف‌الدین
نظر شما