به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه آنچه که ذهن معماران و مدیران شهری را بیش از هر چیز دیگر بر خود متمرکز کرده، ایجاد مناطقی پایدار بوده است که در مقابل افزایش جمعیت، آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی بیشترین سازگاری را داشته باشد و در نهایت نابرابری میان شهرنشینان را به حداقل برساند. در این راستا، پرداختن به مسائلی نظیر موقعیت قرار گرفتن شهرها، امکان پایدارسازی بخش‌های مختلف و چگونگی تردد میان شهرها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار می‌شود چرا که حل بحران در هر یک از این موارد می‌تواند در نهایت پایداری را برای نسل‌های آینده به ارمغان آورد. جالب اینکه، شیوع بیماری کووید -۱۹ نیز لزوم ایجاد شهرهای پایدار را بیش از گذشته به تصویر کشید و نگرش بشر و به ویژه مدیران شهری را نسبت به طراحی مناطق به طور قابل توجهی متحول کرد.
شهرهای دیروز، مناطق شهری آینده
اوژن هنارد از معماران پرآوازه فرانسوی قرن نوزدهم و بیستم، اولین فردی بود که در سال ۱۹۱۰ مبحث "شهرهای آینده" را مطرح کرد و بارها در گفتگوهای خود از نقش بسیار با اهمیت فناوری در طراحی مناطق شهری در آینده سخن به میان آورد. وی در دیدگاه خود به پیش‌بینی تغییرات احتمالی آینده پرداخت و حمل و نقل هوایی را در نتیجه توسعه تکنولوژی یکی از شیوه‌های بسیار رایج تردد برای نسل‌های بعدی در نظر گرفت.
پس از هنارد، معماران بیشمار دیگری در مورد شهرهای آینده ایده پردازی کردند که در این میان، لو کوربوزیه با نام اصلی شارل-ادوار ژانره-گری معمار، طراح، نویسنده و نقاش سوئیسی نیز شهرهای آینده را مناطقی سازمان یافته‌تر از قبل با چشم‌اندازهایی متمرکزتر تصور کرد.
تمرکز جدید برنامه‌ریزان بر طراحی شهری
اگرچه برنامه‌ریزان و معماران امروزی به طور قابل توجهی بر تکنولوژی برای بهبود وضعیت شهرها متمرکز شده با این حال اخیراً به این نتیجه رسیده‌اند که باید فراتر از فناوری برای حل بحران‌های پیش روی زندگی شهری پیش روند. در واقع، پرداختن به مسائل اجتماعی و جهانی برای مدیران امروزی از اهمیت بسزایی برخوردار شده و مقامات را به ارائه رویکردهایی برای افزایش هر چه بیشتر ایمنی و پایداری شهری سوق داده است. در این راستا، مدیران بر این باور هستند که به منظور ایجاد دنیایی ایمن و پایدار برای امروز و فردا، باید فراتر از "راه حل گرایی" پیش روند که در آن به برطرف نمودن مشکلات پیش روی شهرنشینان امروز و آینده تنها از طریق تکنولوژی پرداخته می‌شود.
بدون شک، مدیران امروز که در تلاش برای طراحی شهرهایی پایدار برای نسل‌های آینده نیز هستند همواره نه تنها به پیاده‌سازی پروژه‌هایی در سطح محلی می‌پردازند بلکه به ارائه نوآوری‌هایی نیز مشغول می‌شوند که اجرای آن‌ها در سراسر جهان می‌تواند پیامدهای مثبت زیادی از خود بر کیفیت زندگی مردم سراسر دنیا به جای بگذارد.
به عنوان مثال، مدیران لندن از طریق پیاده‌سازی طرح "هر شهرنشین، همه روزه" در تلاش هستند پروژه‌هایی در مناطق مختلف شهر اجرا کنند که در آن‌ها تمام ساکنان به طور فعالانه و مشتاقانه مشارکت دارند و برای بهبود وضعیت محل سکونت خود، همواره به ارائه راه‌حل‌هایی خلاقانه می‌پردازند. سازمان ملل متحد نیز با ارائه برنامه‌ای تحت عنوان "دستور کار جدید شهری" مدیران شهرهای مختلف دنیا را به سهیم‌سازی شهروندان در طراحی‌های مناطق برای بهبود هر چه بیشتر کیفیت زندگی در سطح جهانی دعوت کرده است.
نمونه‌هایی از راهکارهای معماران برای ایجاد شهرهای پایدار در آینده
بدیهی است مدیرانی که در برنامه‌ریزی‌های خود، آینده پایدار را برای مناطق شهری مورد توجه قرار می‌دهند، پرداختن به مسائل زیست‌محیطی را از اهمیت بسزایی برخوردار می‌کنند. بسیاری از معماران برجسته امروزی نظیر استفان مالکا بر این باور هستند که به جای تمرکز بر عوامل مؤثر بر تخریب زیست‌محیطی باید به احیای زمین‌ها و بیابان‌ها پرداخت و در آن‌ها آب را از طریق تراکم هوا جمع‌آوری و انرژی لازم را به وسیله پنل‌های خورشیدی تأمین کرد. علاوه بر این، مالکا به مدیران امروزی پیشنهاد می‌کند هر چه بیشتر برای گسترش مزارع شهری بکوشند تا نه تنها از این طریق به پاکسازی هوا از آلاینده‌ها کمک کنند بلکه خوراک مورد نیاز ساکنان را نیز فراهم آورند که این رویداد به سهم خود می‌تواند به پایداری شهرها در آینده و همچنین تضمین تغذیه نسل‌های بعدی نیز منجر شود.
برنامه‌ریزان آینده‌نگر نیویورک در ایالات متحده نیز برای ایجاد شهرهای پایدار آینده، تمرکز بر تغییرات اقلیمی را از اهمیت ویژه‌ای برخوردار کرده و کوشیده‌اند به جای کاهش اثرات این بحران بر زندگی شهری، به سرازیر شدن کنترل شده آب رودخانه هادسون و وقوع سیل در بخش‌هایی از منطقه بزرگ منهتن کمک کنند و سپس به ایجاد شهری جدید در اطراف این رودخانه بپردازند. در شهر جدید، خیابان‌های قدیمی به فضاهایی زیست‌پذیر تبدیل خواهد شد که از منبع تجدیدپذیر برای تأمین نیروی آن‌ها بهره گرفته می‌شود ضمن اینکه، خودروهای سبز و مزارع شهری سراسر منطقه را در خود محصور خواهد کرد.
در هر دو راهکار مذکور، شیوه‌هایی فراتر از تکنولوژی برای حل بحران تغییرات اقلیمی مورد توجه قرار گرفته شده است که در نتیجه آن، پیش‌بینی می‌شود برابری، ایمنی و پایداری بیش از گذشته سهم ساکنان شهری آینده شود.
نظر شما