مهدی ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: یکی از مهمترین اصول حفظ ابنیه تاریخی شهر، بهسازی و نوسازی بناها مطابق با پیشینه تاریخی آن‌ها است؛ به نحوی که در عین به‌روز شدن، اصالت و هویت بنا نیز حفظ شود.
وی افزود: این بافت‌ها علاوه بر ارزش کالبدی دارای ارزش اجتماعی و فرهنگی نیز هستند و لذا نیاز است به این بعد بافت‌های تاریخی و ارزشمند نیز توجه شود.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: متأسفانه امروزه بیشتر بافت‌های تاریخی و فرسوده شهرهای ما دچار آسیب در حوزه‌های مختلف کالبدی و اجتماعی شده است که این موضوع ضمن کاهش امنیت اجتماعی، باعث شده بافت‌هایی که روزگاری حیات در آن‌ها رونق داشته، محلی برای بروز ناهنجاری‌های اجتماعی شود.
وی تصریح کرد: اصلاح وضعیت بافت‌های تاریخی و فرسوده باید در دو حوزه کالبدی و اجتماعی مدنظر باشد تا جریان حیات به بافت‌های شهری بازگردد اما متأسفانه امروزه بیشتر اصلاح کالبدی تک بناهای بافت مدنظر است و به کلیت و ابعاد مختلف بافت فرسوده شهر توجه نمی‌شود.
ابراهیمی ادامه داد: یکی از مهمترین موانع برای ارتقای کیفیت زندگی در این بافت‌ها، سطح دسترسی ضعیف است؛ این سطح دسترسی در گذشته پاسخگوی نیاز ساکنان محلات بود اما امروزه با تغییر شرایط زندگی نحوه طراحی معابر، سطح دسترسی‌ها و کاربری‌های باید تغییر کند.
وی گفت: اصلاح ساختار کالبدی خود می‌تواند زمینه ساز حل مسائل اجتماعی باشد اما این مهم کافی نیست و نیاز است برنامه‌ریزی در این زمینه با دقت بیشتر و در ابعاد گسترده‌تری انجام شود تا بافت فرسوده بازدهی اقتصادی داشته باشد و بتواند سرمایه گذاران را به سوی خود جذب کند.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری با بیان اینکه در این صورت جریان مهاجرت از بافت معکوس شده است و بازگشت زندگی و حیات به بافت‌های فرسوده ممکن می‌شود، ادامه داد: نیاز است به بافت فرسوده شهری به مثابه یک سیستم نگاه شود تا عناصر و ابعاد مختلف بافت در ارتباطی متناسب و متعامل با یکدیگر قرار بگیرد و اصلاح عملکردی و کارکردی بافت فرسوده محقق شود.
نظر شما