به گزارش خبرنگار ایمنا، امروز ۲۷ شهریور ماه است مصادف با ۱۸ سپتامبر، یعنی روزی که یکی از چهره‌های دوست داشتنی و ماندگار بارسا به دنیا آمد. روزی که تیتوی فقید چشم به جهان گشود.
این مرد دوست داشتنی اما، حالا دیگر نیست. نیست تا در سالروز تولدش، شمع ۴۵ سالگی اش را فوت کند و تولدش را جشن بگیرد. سرطان این اجازه را به مرد فقید و قابل احترام کاتالان‌ها نداد.
تیتو کارش را به عنوان سرمربی از لاماسیا شروع کرد. او سابقه‌ی نشستن روی نیمکت تیم بارسلونا B را در کارنامه‌ی خود داشت. پس از تصمیم به جدایی گواردیولا از نیمکت بارسلونا در پایان فصل ۲۰۱۱–۱۲ او به عنوان سرمربی جدید این تیم برای فصل ۲۰۱۲–۱۳ انتخاب شد.
تیتو ویلانووا پیش از آغاز فصل ۱۳–۲۰۱۲ و پس از جدایی پپ گواردیولا از بارسلونا سرمربی این تیم شد. او پیش از آن دستیار گواردیولا بود. مرد آرام کاتالان‌ها یک بار در نوامبر ۲۰۱۱ برای درآوردن غده سرطانی از گلویش تحت عمل جراحی قرار گرفته بود.
اما در دسامبر ۲۰۱۲ بیماری‌اش مجدداً عود کرد. او که سال‌ها با این بیماری دست و پنجه نرم کرده بود، در ژوئیه ۲۰۱۲ به دلیل عود کردن دوباره بیماری‌اش از سمت خود به عنوان سرمربی استعفا داد.
مرد محبوب نیوکمپ در مارس ۲۰۱۳ به کار خود بازگشت و شاهد قهرمانی بارسلونا در لالیگا بود. اما بعد از مدتی مشخص شد ویلانووا باید برای درمان سرطان غدد بزاقی که مدت زیادی بوده که به آن مبتلا شده و به نظر می‌رسید درمان شده‌است، از تیم جدا شود. او حتی بعد از عمل جراحی دوم خود در دسامبر ۲۰۱۲ به مدت ۱۰ هفته برای درمان به نیویورک رفته و در آنجا تحت شیمی‌درمانی و رادیوتراپی قرار گرفته بود.
اما در کش و قوس جنگیدن با سرطان، تیتو باز هم در تاریخ ۱۹ ژولای ۲۰۱۳ از سمت سرمربیگری بارسلونا به دلیل بیماری سرطان استعفا داد. ساندرو راسل رئیس آن زمان باشگاه هم با این استعفا موافقت کرد تا جراردو مارتینو سرمربی بارسلونا در فصل جدید باشد.
اما نکته‌ی تلخ ماجرا اینجا بود که تیتو ویلانووا که سال ۲۰۱۳ به علت بیماری سرطان از سرمربیگری تیم بارسلونا کناره‌گیری کرده بود، در ۲۵ آوریل ۲۰۱۴ (۵ اردیبهشت ۹۳) در سن ۴۵ سالگی و پس از مبارزه با بیماری سرطان غدد لنفاوی درگذشت.
او در همان یک فصلی که سکان هدایت آبی اناری‌ها را در دست داشت، توانست با کسب ۱۰۰ امتیاز، بارسا را در حالی به قهرمانی لالیگا برساند و رکورد تاریخی به جا بگذارد که فصل پیش از آن، رئال مادرید با مورینیو این رکورد را تصاحب کرده بود تا چند مدت از آن با افتخار یاد می‌کردند.
مرد آرام اما، کاری کرد کارستان. او موفق شد در شرایطی که با بیماری طاقت فرسای خود دست و پنجه نرم می‌کرد و چند ماه را نیز دور از بازیکنان خود سپری کرده بود، تیمش را به سمت باشکوه‌ترین قهرمانی تاریخ لالیگا پیش ببرد، یعنی همان قهرمانی دلچسب با ۱۰۰ امتیاز.
ضمن اینکه مهمترین نکته این بود که، تیتو توانست تیم متمول و کهکشانی مادریدی و سرمربی مغرور پرتغالی‌اش را با اختلاف خیره کننده ۱۵ امتیازی پشت سر بگذارد؛ اختلافی که در تاریخ لالیگا، هرگز بین بارسا و رئال مادرید به وجود نیامده بود و در نوع خود عجیب و جالب بود.
اما نباید بقیه‌ی جوانب این رکورد منحصر به فرد از دید پنهان بماند. از دیگر نکات خاص این قهرمانی، شکستن رکورد بیشترین گل زده در یک فصل در تاریخ باشگاه بود، و البته ذکر این نکته هم لازم است که این قهرمانی بزرگ، با ۳۸ هفته صدرنشینی مداوم از اولین هفته لالیگا، تا آخرین روز بدست آمد و یادگاری درخشان در تاریخ باشگاه بر جا گذاشت.
نام تیتو ویلانووا به عنوان مربی‌ای که کوتاه‌ترین دوره سرمربیگری را در تیم اول داشت و در همین مدت زمان کوتاه، موفق شد پر افتخارترین قهرمانی لالیگا را به ارمغان آورد، در تاریخ باشگاه ثبت و ماندگار و جاودان باقی خواهد ماند و البته تک تک هواداران بارسا، تا سال‌ها و دهه‌ها این قهرمانی باشکوه را از یاد نخواهند برد.
این مربی از همان ال کلاسیکوی معروفی سر زبان‌ها افتاد که دستیار پپ بود و مورینیو انگشت خودش را به چشم تیتو فرو کرد و جنجال آفرین شد. پنج سال پس از فوت او، جوردی رو را دستیار وی در بارسا، فاش کرد که تیتو چطور مانع ترک بارسا توسط مسی شده بود
او گفت: "پس از شکست از رئال در نیمه نهایی کوپا دل ری، مسی روزهای خوبی را پشت سر نمی‌گذاشت. انتقادات شدت گرفته بودند و لئو ناامید به نظر می‌رسید. به من گفتند که او به جدایی فکر می‌کند و آنجا بود که تیتو دست به کار شد. او شش روز قبل از مرگش با مسی جلسه‌ای گذاشت. در آن جلسه حضور نداشتم اما ساعت‌ها با یکدیگر حرف زدند و پس از آن بود که مسی برنامه‌های خود را تغییر داد و تردیدهایش برای ماندن برطرف شد.
رو را ادامه داد: تیتو به مسی گفت که هیچ باشگاهی برای او بهتر از بارسا نیست و شکل بازی او با فلسفه بارسلونا همخوانی کامل دارد. همان جا مسی تصمیم به ماندن گرفت و امیدوارم سال‌های بیشتری هم در بارسا بماند. تیتو شخصیتی ساده و البته صریح داشت. حرف‌هایش را مستقیماً به خود بازیکن می‌گفت و بسیار هم روی آنها تأثیر گذار بود.
حالا که تیتو نیست و بارسا بشدت در گِل فرو رفته، عاشقان آبی اناری مطمئناً بیش از پیش دلتنگ اسطوره‌ی خود هستند. آنها در این برهه به او نیاز داشتند تا بتوانند در اروپا خودنمایی کنند اما چه کنند که بیماری به تیتو هم رحم نکرد. اگر او بود مطمئناً بارسا تیمی مخوف و وحشتناک بود، تیمی بود که همگان از رویارویی با آنها، هراس داشتند.
بارسلونا البته تا به حال فقط تیتو را به علت مریضی از دست نداده، بلکه یوهان کرویف افسانه‌ای یکی از آنها بود و شانا دختر لوئیز انریکه هم جزو فوت شدگان است. البته اخیراً دستیار انریکه در بارسا (اونزوئه) هم مریضی سختی دارد که احتمالاً بهبودی ای نخواهد داشت.
نظر شما