به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اگرچه مردم طی دوران کرونا از مزایای حضور در فضاهای سبز بر سلامتی جسمی و روانی خود بیش از گذشته آگاه شدند با این حال، دسترسی نابرابر شهرنشینان به این فضاهای عمومی نیز بیشتر از قبل بر همگان آشکار شد. در نتیجه این امر، بسیاری از مردم در نقاط مختلف دنیا به شورش در خیابان‌ها پرداختند و خواهان تغییر وضعیت در راستای برابرسازی دسترسی به امکانات عمومی شدند. نیروهای امنیتی در بسیاری از شهرهای جهان نظیر هالیفاکس و تورنتو در کانادا، خشونت خود علیه معترضین را با اسپری فلفل، دستگیری یا صدمات جسمی نشان می‌دادند و حتی به بیرون کردن آن‌ها از پارک‌ها و فضاهای سبز می‌پرداختند. اگرچه مقامات رسمی این اقدامات خود را حفظ امنیت عمومی تلقی می‌کردند با این حال، محققان و متخصصان سلامت هر گونه اعمال خشونت علیه شورش را محکوم می‌کردند.
اگر عمیقاً به اعتراضات مردم طی دوران کرونا نسبت به نابرابری در دسترسی به فضاهای عمومی نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که ارزش این مکان‌ها نسبت به قبل بیشتر شده است چرا که مردم بیش از گذشته از مزایای پارک‌ها بر سلامت جسمی و روانی و دیگر جنبه‌های زندگی شهری آگاه شده‌اند.
نگرش‌های مختلف در مورد پارک‌های شهری
شاید افزایش سلامت جسمی و روانی ایده اصلی و اولیه ایجاد پارک‌ها و فضاهای عمومی بوده است؛ در عصر ترقی‌خواهی، دوره‌ای از عدم قطعیت، کنشگری اجتماعی و اصلاح سیاسی در آمریکا که طی سال‌های بین ۱۸۹۰ تا ۱۹۲۰ به وقوع پیوست، گرایش مردم به فضاهای سبز به عنوان مکان‌هایی برای بهبود سلامت جسمی و روانی افزایش یافت و به سرعت این فضاهای مجهز به امکانات بهداشتی سراسر شهرها را فرا گرفت.
با این وجود، دیدگاه‌ها و انگیزه‌ای دیگری نیز برای توسعه پارک‌های شهری وجود داشته است؛ به عنوان مثال، بسیاری از مدیران شهری تنها با هدف زیباسازی پارک‌ها را به وجود آورده‌اند حال آنکه بسیاری نیز ایجاد مکان‌هایی عاری از آلودگی را برای رهاسازی شهروندان از هرج و مرج‌های شهری مورد توجه قرار داده‌اند. اصلاح‌طلبان طبقه متوسط جامعه به پارک‌ها به عنوان فضاهایی برای بهبود وضعیت اجتماعی طبقه کارگر نگاه می‌کنند چرا که مردم این گروه می‌توانند در این فضاها بدون هزینه به انجام ورزش یا سایر فعالیت‌ها بپردازند. پارک‌های عمومی از دیرباز به عنوان مکان‌هایی برای سرگرمی یا حتی برگزاری رویدادهای مختلف مورد استفاده قرار گرفته و از این جنبه، همیشه در میان شهرنشینان محبوبیت داشته است.
دیدگاه مدیران امروز از پارک‌ها به ویژه در شهرهای بزرگی نظیر تورنتودر کانادا همیشه تحت تأثیر شرایط اقتصادی، توسعه‌های محلی و نوسازی شهری بوده است. گروه‌های حمایتی در پارک‌ها همیشه در تلاش بوده‌اند مزایای سلامت فضاهای سبز را به عنوان یک استراتژی برای ترویج سرمایه‌گذاری در شهرها به ویژه در بحران‌های شدید اقتصادی به کار گیرند. برخی از افرادی به شدت از وجود پارک‌ها در محل زندگی خود احساس خوشایندی دارند چرا که این اتفاق را در افزایش چشمگیر املاک خود سهیم می‌دانند.
منطق حاکم بر تدابیر مربوط به ایجاد پارک‌ها
مدیران معمولاً از جنبه‌های مختلف به طراحی پارک‌ها می‌پردازند؛ توجه به تدابیر پیاده شده در هر فضای سبز می‌تواند ما را از انگیزه نهفته در ایجاد آن آگاه کند.
پاندمی کرونا نشان داد که در پارک Trinity Bellwoods تفاوت قابل توجهی بین بلندپروازی مدیران برای ایجاد مکانی جهت ترویج سلامت و کاربرد حقیقی آن وجود دارد. این واقعیت در هنگام واکنش به کووید -۱۹ در پارک‌ها بیشتر خود را به تصویر کشید چرا که مدیران برای ایجاد فاصله اجتماعی میان مردم به سرعت قوانین جدیدی را برای حضور در این مکان‌ها اعمال کردند. این قوانین به شکل دایره‌های سفید رنگ روی چمن‌ها و سایر روش‌های مشابه خود را به تصویر کشید و هدف از آن، ادامه روند کاربری فضاهای سبز به عنوان مکان‌هایی برای رفاه شهروندان بود.
علاوه بر این، شیوع بیماری کووید -۱۹ از این واقعیت پرده برداشت که امکان رعایت فاصله اجتماعی در تمام مناطق مسکونی وجود ندارد و در نتیجه مدیران در بسیاری از شهرهای دنیا، بسته به اندازه پارک، بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر را در آن‌ها سکونت می‌دادند تا از این طریق، فاصله بین شهروندان را تضمین کنند.
منفعت شخصی، مقدم بر سلامت عمومی
سازمان بهداشت جهانی چنین استدلال کرده است که سلامت از طریق مراقبت شخصی بسیار مؤثر واقع می‌شود و در صورتی که تمام اعضا جامعه به حفظ سلامت خود بپردازند، آنگاه نوعی ایمنی جمعی حاصل می‌شود.
در این وضعیت پارک‌ها به عنوان یک منبع سلامت محسوب می‌شود؛ مقامات تورنتو طی پاندمی‌های مختلف به ایجاد فضاهای سبز و پارک‌ها پرداخته‌اند و از این طریق تلاش کرده‌اند به بهبود سلامت مردم کمک کنند. به عنوان مثال در دهه ۱۹۰۰ کودکان مبتلا به سل در پارک‌ها اوقات فراغت خود را سپری می‌کردند و این در حالی بود که مردم طی شیوع آنفولانزای اسپانیایی نیز شاهد گرایش هر چه بیشتر خود به سمت این فضاها بودند. طی دوران کرونا نیز اغلب ساکنان کره خاکی، پارک‌ها را به عنوان مکان‌هایی برای برقراری ارتباط از فاصله معین در نظر می‌گرفتند و آن را منبعی برای تأمین سلامت خود فرض می‌کردند.
نظر شما