به گزارش خبرنگار ایمنا، یاسمن خلیلی فرد با انتشار این عکس در اینستاگرام خود آورده است:
«درخت گردوی محمدحسین مهدویان را در جشنواره سال ۹۸ تماشا کردم و اگر اشتباه نکنم آن زمان یادداشتی درباره‌اش ننوشتم تا هنگام اکران عمومی نقدی مفصل روی فیلم بنویسم که متأسفانه دیگر نشد مجدداً فیلم را تماشا کنم و نگاهم به آن مربوط به همان یک سال و نیم قبل است.
درخت گردو از دید من نهک شاهکار است و نه فیلمی غیرقابل دفاع. این اثر همچون دیگر فیلم‌ها امتیازات منفی و مثبتی دارد که پس از تماشای دوباره‌اش خواهم توانست درباره شأن آن بیشتر و بهتر بنویسم. اما از منظرگاهی کلی، فیلم به زعم من فیلمنامه ضعیفی داشت و بار اصلی آن بر دوش شخصیت اصلی‌اش بود که پیمان معادی نقش آن را به بهترین شکل ممکن ایفا کرده است.
واقعی بودن داستان فیلم باعث ایجاد همذات پنداری بیشتر مخاطب با آن می‌شود و البته فیلمساز به خوبی موفق شده با تحریک احساسات و عواطف مخاطب او را با فیلم همسو نگه دارد و در این میان بسیاری از اشکالات فیلمنامه و ریتم نسبتاً کند فیلم از نظر مخاطب پنهان می‌مانند.
همان قدر که پیمان معادی گزینه‌ای مناسب برای ایفای نقش قادر است، مهران مدیری از نقش دکتر دور است و نقشش را باورپذیر ایفا نمی‌کند. شیوه سینما وریته گونه مهدویان در ترسیم فاجعه بمباران شیمیایی سردشت که به واسطه فضاسازی دقیق و اجرای منسجم شکل گرفته بی‌نقص از آب درآمده و حرکات دوربین نسبت به فیلم قبلی او، لاتاری، توجیه‌پذیرتر و کنترل شده‌تر هستند.
همچنان معتقد هستم که فیلم داستان ضعیفی دارد و محوریت آن با شخصیت است و بس. درخت گردو فیلمی بود که برای نوشتن یادداشت باید دوباره تماشای آن می‌کردم، اما به عنوان مخاطب عادی هرگز نمی‌توانستم به دوباره تماشا کردنش حتی فکر کنم و نمی‌دانم آیا تحمل واقعیات به نمایش درآمده در آن برای بیشتر مخاطبان امکان پذیر هست یا نه.
اگر قصد تماشای این فیلم را دارید بدانید که با فیلمی خوش ساخت، با ضرباهنگی آرام اما به شدت تلخ و سوزناک مواجه خواهید بود.»
نظر شما