به گزارش خبرنگار ایمنا، علیرضا بوژمهرانی در اینستاگرام خود نوشت: «مدتی قبل استاد ارجمند جناب آقای دکتر هایراپطیان مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۶ برای معرفی یک نوع جدید از ماهیان دوره دوونین منتشر کرده‌اند رو برای بنده فرستادند. عنوان این مقاله که می‌تونید اون رو در اینترنت جست‌وجو کنید: A new ischnacanthiform (Acanthodii) from the latest Devonian of Iran and the palaeogeography of Late Devonian ischnacanthiforms
Vachik Hairapetian, Carole J. Burrow
تا قبل از دیدن این مقاله هر وقت جناب دکتر در مورد وجود آرواره ماهی در منطقه فسیلی شمال شرق اصفهان صحبت می‌کردند من تصویر آرواره کوسه یا تمساح در ذهنم مجسم می‌شد ؛ به همون بزرگی و عظمت و فکر می‌کردم باید چشمانم دنبال فسیل بزرگی باشند.
اما وقتی تصاویر آرواره‌ها و اندازه‌ی اون‌ها رو در مقاله دیدم و متوجه شدم طول بزرگترین آرواره کشف شده از این نوع کمتر از ۴ سانتیمتر است و دو آرواره‌ی دیگر هم چیزی حدود ۲ سانتیمتر بیشتر طول ندارند، تمام تصورات ذهنی‌ام بهم خورد و از اون به بعد با خود فکر می‌کردم: آقای دکتر چه جوری چنین فسیل کوچکی رو که ابعاد دندان‌های روی اون در حد ۱ میلیمتر یا اندکی بیشتر است تونستند تشخیص بدهند؟! مگه اصلاً" می‌شه اون‌ها رو با چشم عادی دید و تشخیص داد؟؟!!
ولی هنگامی که یک جلسه همقدم جناب دکتر شدیم و راه و رسم جستجوی این فسیل‌های کوچک رو به ما آموزش دادند، خودم تونستم طی سه جلسه‌ی پشت سر هم هر بار یک آرواره پیدا کنم؛ یکی از یکی زیباتر
هر سه آرواره‌ای که پیدا کردم متعلق به همین نوعی هستند که جناب دکتر هایراپطیان برای اولین بار معرفی نموده‌اند. عکس آخر نمونه‌ای است که جمعه ۲۹ مرداد پیدا کردم؛ آرواره‌ای که فقط ۱۱ میلیمتر طول داره و حاوی یک دندان فوق‌العاده زیبا و کاملاً" سالم است. بخشی از مینای این دندان حفظ شده و مثل دندان کوسه، در چند طرفش دندانه‌های اره مانند دیده می‌شه.
اینگونه فسیل‌های کوچک از نظر علمی بسیار بسیار ارزشمند و در عین حال کمیاب هستند و هر کدومش می‌تونه معمایی از دوران ناشناخته بسیار قدیم رو حل کنه.
کماکان و با انرژی بیشتر و نیز با صبوری در کنار همسرم و دوستانم و زیر نظر اساتید به این کار ادامه خواهم داد. هدفی مشخص و مهم رو دنبال می‌کنم که یافت شدن این فسیل‌های ارزشمند یاری‌رسان بنده در مسیر تحقق این هدف است. "
نظر شما