سعید زنگنه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان این که در ایران دو نوع تمرکزگرایی وجود دارد، اظهار کرد: تمرکزگرایی به معنی قطبی شدن و متمرکز شدن جمعیت، فعالیت، سرمایه گذاری و ثروت در یک نقطه بوده و تمرکزگرایی در دو نوع ملی و منطقه‌ای است.
وی افزود: از گذشته تمرکزگرایی ملی در سطح کشور وجود داشته است و برخی نقاط شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده‌اند و درصد زیادی از جمعیت و سرمایه گذاری‌ها را به خود اختصاص داده‌اند.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: این نقاط شهری به دلیل جذب بیشتر سرمایه و ثروت به سمت خود جاذب شدید جمعیت بوده و مجموعه‌های شهری وسیعی را تشکیل داده‌اند با این حال این نوع تمرکزگرایی در سطح ملی طی دو سه دهه اخیر کمتر شده، اما از طرفی تمرکزگرایی منطقه‌ای بیشتر شده است.
زنگنه در این خصوص تصریح کرد: در گذشته یک یا چند شهر در سطح ملی بسیار مطرح بودند اما در حال حاضر در هر منطقه‌ای یک شهر وجود دارد که نسبت به منطقه قرارگیری خودش تمرکزگرایی شدید دارد و همین امر موجب شده تا نظام سلسله مراتب شهری در ایران ساختار منظمی نداشته باشد.
وی اضافه کرد: تمرکزگرایی چه در سطح ملی و چه در سطح منطقه‌ای موجب مهاجرت جمعیت به شهرهای بزرگ و شهرهای اول هر استان شده و مشکلات زیادی را برای این شهرها ایجاد کرده است.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری گفت: در چنین ساختاری مسیرهای مهاجرت جمعیت همگی به سمت منطقه‌ای مشخص است در حالی که این جمعیت باید در شهرهای مختلف کشور به طور متناسب توزیع شود. البته این خود مستلزم توزیع متناسب خدمات، ثروت، امکانات و سرمایه گذاری در نقاط مختلف کشور است.
زنگنه تاکید کرد: نرخ بالای رشد جمعیت شهری کشور به خصوص در شهرهای بزرگ و کاهش جمعیت روستاها و شهرهای کوچک امروزه نظام شهری کشور را با چالش‌های جدی مواجه کرده و لزوم اتخاذ سیاست‌های راهبردی و عملی و تدوین برنامه‌های متناسب را ضروری می‌کند.
وی ادامه داد: بدین منظور نیاز است در روستاها و شهرهای کوچک امکانات، صنایع و خدمات شغلی ایجاد شود تا این مناطق بتواند جمعیت را در درون خودش نگه دارد و آسیب‌های اجتماعی و جرایم شهری، مشکلات اقتصادی، همینطور تخریب زیرساخت‌ها و منابع در شهرهای بزرگ‌تر، حیات شهری را با چالش مواجه نکند.
نظر شما