شهاب‌الدین کرمانشاهی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: سیستم‌های اقتصادی و اجتماعی و در رأس آنها سیستم‌های شهری و مناطق کلانشهری همانند موجود زنده هستند و آینده محتومی ندارند و برای آنها آینده محتملی متصور است.
وی افزود: بخشی از اتفاقات و فرآیندهای این سیستم‌ها در دست ذی‌نفعان، مدیران و برنامه‌ریزان است و بخش دیگری مثل تغییرات شگرف اقتصادی و سیاسی و اجتماعی خارج از حوزه تاثیر تصمیم‌گیران، ذی‌نفعان و ساکنان است.
این دکترای برنامه‌ریزی حمل و نقل با تاکید بر این که آینده مشخصی در انتظار شهرهای ما نیست و خروجی سیستم‌های شهری برآیند آینده‌های محتمل است، خاطرنشان کرد: بدبینانه‌ترین حالت از نظر شرایط مدیریتی این است که نوع نگاه حال حاضر ما صرفاً توجه به پروژه‌های نمادین به جای رفع مسئله باشد و مدیریت شهری پروژه‌های سمبلیک را دنبال کند.
کرمانشاهی اضافه کرد: چنانچه چنین رویکردی دنبال شود، منابع شهرهای ما هر روز محدودتر، مسائل ما هر روز بغرنج‌تر، بحران‌ها عمیق‌تر و گسترده‌تر، کیفیت زندگی پایین‌تر و نارضایتی از انواع خدمات شهری از جمله خدمات مرتبط با حمل و نقل عمومی بیشتر می‌شود.
وی ادامه می‌دهد: استفاده از خودرو شخصی و موتورسیکلت به خصوص برای ساکنان مناطق حومه‌ای و شهرهای اقماری اطراف مادرشهرها بیشتر می‌شود زیرا شهر و مدیریت شهری پاسخی برای آن ندارد و هر کسی به دنبال بیشینه کردن منافع خودش است.
این دکترای برنامه‌ریزی حمل و نقل تصریح کرد: استفاده از خودرو و موتورسیکلت موجب می‌شود مسائل ایمنی، مسائل مرتبط با محیط زیست از جمله آلودگی هوا افزایش یابد، تعداد روزهای پاک و سالم کمتر شود و افزایش روزهای ناسالم برای گروه‌های حساس شرایط را بیش از امروز حاد و بحرانی کند.
کرمانشاهی ادامه داد: در چنین شرایطی مصرف سوخت افزایش پیدا می‌کند، تاب‌آوری جامعه به دلیل وابستگی بالا به خودرو در مقابل تغییرات قیمت سوخت کم می‌شود و روند فعلی حمل و نقل شهری بدین سمت حرکت می‌کند.
استفاده از روش‌های نوآورانه در نظام حمل و نقل شهری
وی خاطرنشان کرد: چنانچه این سناریو تغییر کند، عقلانیت بیشتری بر مدیریت شهری حاکم شود، اولویت بندی مسائل اهمیت پیدا کرده، تلاش برای حل مسئله اتفاق بیفتد و پروژه‌های پر هزینه و کم فایده اهمیت پیدا کند، می‌توان به آینده شهرها و نظام حمل و نقل شهری امیدوار بود.
این دکترای برنامه‌ریزی حمل و نقل تصریح کرد: در این راستا باید نگاه به منطقه شهری و نه صرفاً شهر اهمیت پیدا کند، کاربری زمین در کنار حمل و نقل شهری دیده شود، از فناوری اطلاعات نه به صورت تزئینی بلکه برای حل مسئله و افزایش بهره‌وری استفاده شود.
کرمانشاهی افزود: طبعاً روش‌های کاهش وابستگی به استفاده خودرو شخصی، افزایش سفرهای دورکاری، جانمایی و انتخاب مراکز کار نزدیک به محل سکونت اتفاق می‌افتد.
وی تاکید کرد: می‌توان از ظرفیت فضای مجازی برای افزایش و توانمندسازی حوزه های آموزش و اشتغال‌زایی استفاده کرد و بهره‌وری پارکینگ‌ها در سطح شهر را افزایش داد.
این دکترای برنامه‌ریزی حمل و نقل گفت: در چنین سناریویی طبیعتاً مصرف سوخت کاهش یافته و استفاده از شیوه‌های پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری افزایش پیدا می‌کند؛ در حمل و نقل همگانی از روش‌های نوآورانه و نه لزوماً فناوری‌های گرانقیمت مثل فناوری اطلاعات، برای ارتقای کیفیت خدمات دهی به شهروندان استفاده می‌شود و پیاده سازی چنین سناریویی در گرو ایجاد تغییرات اساسی است.
نظر شما