امیرحسین شبانی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: یکی از نکاتی که در برنامه‌ریزی راهبردی باید به آن توجه کنیم، جایگاه برنامه‌ریز در مناسبات و روابط بین ذی‌نفعان، نیروهای مؤثر در شهر و لایه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی شهر است.
وی افزود: تغییر نقش برنامه‌ریز موجب می‌شود درک درستی از مسئله برای وی ایجاد شود تا بتواند روندهای موجود را تسریع، تسهیل یا برخی مواقع متوقف و بازسازی کند.
این دکترای شهرسازی عنوان کرد: با تعریف چنین نقشی از برنامه‌ریز باید انتظار داشت که طراحان طرح‌های راهبردی و ساختاری نیز تغییر نقش برنامه‌ریز شهری در مراحل تهیه و اجرا را به منظور دستیابی بهتر به اهداف مد نظر لحاظ کنند.
وی خاطرنشان کرد: در غیر این صورت نمی‌توان انتظار داشت که نظام برنامه‌ریزی به تنهایی همه مسائل را بشناسد و آنها را به منظور پاسخ‌دهی و اجرا، درک و تحلیل کند. ما نیاز به تغییر نگرش داریم تا بتوانیم به بسیاری چالش‌های پیش رو جواب متناسبی بدهیم.
شبانی تاکید کرد: تغییر نگرش‌ها باید برآمده از بستر فرهنگی اجتماعی جامعه شهری باشد و تبدیل به یک مطالبه شود تا بتواند در ارکان نظام برنامه‌ریزی و مدیریتی رسوخ کند زیرا تا زمانی که نسبت به بسیاری از مسائل ابتدایی شهر و شهروندی توجه نداشته باشیم و این موارد تبدیل به مطالبات شهروندی نشود نمی‌توانیم انتظار تغییر در یک نظام شهری متمرکز بالا به پایین را داشته باشیم.
نظر شما