حسن سجادزاده در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: مسیر سبز لزوماً به معنای احداث مسیری با فضای سبز نیست، البته طراحی فضای سبز در فرآیند احداث این مسیرها مورد توجه است اما اصولاً احداث مسیر سبز نیازمند رویکردی انسانی است.
وی خاطرنشان کرد: علاوه بر ایجاد فضای سبز، استفاده از انرژی‌های پاک و نو برای تأمین روشنایی مسیرهای سبز و توجه به مسائلی مثل دوچرخه سواری و پیاده مداری، حتی توجه به شاخصه‌های اقلیمی در انتخاب مسیرها و نحوه طراحی آنها مؤثر است.
این دکترای طراحی شهری با تاکید بر این که عمده مسیرهایی که در شهرسازی گذشته شهرهای ما به صورت کوچه باغ بوده، از چنین الگویی تبعیت می‌کرده است، تصریح کرد: در این کوچه باغ‌ها علاوه بر استفاده از درخت و فضای سبز، از مصالح طبیعی نیز استفاده می‌شد؛ این مسیرها کاملاً انسانی بود و از نظر فضایی و رؤیت پذیری آسمان در وضعیت مطلوبی قرار داشت.
وی اضافه کرد: متأسفانه امروزه رؤیت مناظر دور و داشتن چشم اندازی مطلوب از فضاهای اطراف، در طراحی مسیرهای سبز دیده نمی‌شود و کریدورهای بصری مثل کوه و جنگل در مسیرهای سبز وجود ندارد.
این دکترای طراحی شهری گفت: توجه به کریدورهای بصری و وجود چشم اندازی مطلوب از فضاهای شهری در طول مسیر، در کنار وجود فضای سبز، جداره‌ها و بام سبز اهمیت دارد در حالی که متأسفانه امروزه بام شهر به عنوان نمای پنجم شهر، به محلی برای نصب تأسیسات شهری تبدیل شده است.
سجادزاده با بیان این که همه شاخصه‌ها و پارامترهای یک مسیر می‌تواند این مسیر را به عنوان مسیری سبز، مطلوب و آرمانی تعریف کند، تاکید کرد: در یک مسیر سبز آنچه اهمیت پیدا می‌کند توجه به ایجاد زیرساخت‌ها و جداره‌های سبز، هوشمندسازی، بدنه سازی و کف‌سازی با استفاده از مصالح بومی و طبیعی منطقه و ایجاد رؤیت پذیری آسمان و پرسپکتیوهای دور و نزدیک در طول مسیر و تلطیف مسیرهای سبز با عناصر طبیعی است.
نظر شما