به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اگر چه شیوع بیماری کووید -۱۹ محدودیت‌های زیادی بر روابط بین انسان‌ها اعمال کرده و باعث فاصله‌گیری آن‌ها برای حفظ امنیت شده است، با این حال مدیران شهری بیش از گذشته برای حمایت از جوامع آسیب‌پذیر کوشیده‌اند. این افراد از یک سو توجه خود را بر حفظ امنیت و سلامت شهروندان معطوف گذاشته‌اند و از سوی دیگر تلاش کرده‌اند طراحی شهرها را به گونه‌ای تغییر دهند تا با استفاده از ابزارها و تکنیک‌های لازم، جوامعی با بیشترین نیاز را تحت حمایت خود در آورند. بدیهی است که مشارکت مردمی در طراحی‌های شهری همیشه نقش مهمی در افزایش زیست‌پذیری سکونتگاه‌ها ایفا کرده است با این حال به علت لزوم رعایت فاصله اجتماعی بین مردم، این که در این روزهای سخت چگونه می‌توان ساکنان یک شهر را به ایده‌پردازی برای تغییر طراحی شهری دعوت کرد پرسشی است که پیش روی برنامه‌ریزان سراسر دنیا قرار گرفته است.
البته مقامات در شهرهای مختلف جهان، استراتژی‌هایی نوآورانه ایجاد کرده و از این طریق، امکان مشارکت مردمی در پروژه‌ها و طراحی‌های شهری را فراهم آورده‌اند به عنوان مثال آژانس توسعه مسکن آقاخان در بمبئی هند که هدف آن ایجاد سکونتگاه‌هایی ایمن، پایدار و سبز برای مردم است یک چهارچوب طراحی شهری و روستایی استاندارد در تاجیکستان و افغانستان ایجاد کرده و قرار است طرح‌هایی مشابه نیز در پاکستان، سوریه و هند به وجود آورد و از این طریق مردم ساکن در هر منطقه را به مشارکت در طراحی‌های شهری تشویق کند. سایر برنامه‌ریزان نیز ایده‌هایی برای فراخوانی مردم به مشارکت در طراحی‌های شهری و پیاده‌سازی پروژه‌ها ارائه داده‌اند که در ادامه به معرفی چند نمونه از آن‌ها پرداخته می‌شود.
استفاده از ابزارهای موجود برای حفظ ارتباط از راه دور
طی دوران کرونا، بسیاری از مشاغل به صورت دورکاری انجام شد تا احتمال انتقال ویروس از یک فرد به دیگر کاهش یابد. معماران و طراحان شهری نیز طی این دوران تلاش کردند کارگاه‌هایی آموزشی به صورت آنلاین برگزار کنند و از این طریق به حفظ مشارکت مردمی در طراحی‌های شهری بپردازند. اگر چه طی این دوران سخت، برگزاری جلسات مجازی نتایجی به خوبی حضور فیزیکی مردم در طراحی‌های شهری ماقبل کرونا در پی نداشت با این حال کم‌تاثیر نیز نبود و افراد بسیاری را با اشتیاق تمام به ایده‌پردازی برای حل بحران‌های پیش روی شهرها سوق داد.
در این راستا، نهادهای مختلف شهری ابزارهای دیجیتالی لازم را که اغلب از قبل ایجاد شده بود برای بهینه‌سازی ارتباط اینترنتی بین شهروندان و مقامات به کار گرفتند، فرم‌های نظرسنجی را به صورت مجازی در اختیار داوطلبان قرار دادند و امکاناتی نظیر رسانه‌های اجتماعی، کنفرانس‌های ویدئویی، تلفن هوشمند و ابزارهای نقشه برداری از سامانه اطلاعات جغرافیایی را بیش از گذشته برای مردم فراهم آوردند.
شواهد حاکی است که بسیاری از جوامع در مقابل ابزارهای جدید اغلب سر ناسازگاری نشان می‌دادند به همین دلیل مدیران شهرهای مختلف، استفاده از انواع موجود آن‌ها را رویکردی مؤثرتر برای جذب مردم به مشارکت در طراحی‌های شهری فرض می‌کردند. در واقع بسیاری از مردم حاضر به نصب نرم‌افزارهای جدید روی گوشی‌های تلفن همراه خود تنها برای برقراری ارتباط با مدیران شهری و ارائه ایده‌هایشان برای ایجاد تغییر در طراحی‌های شهری نبودند و به همین دلیل همان ابزارهای قدیمی برای این منظور مورد استفاده قرار گرفت.
به عنوان مثال یکی از سازمان‌های غیردولتی در کلانشهر کیبرا در نایروبی، از سال ۲۰۱۷ تا زمان ظهور ویروس کرونا به برقراری ارتباط فرد به فرد با بیش از هزار نفر از مردم شهر پرداخته بود تا به یک طرح جامع برای ایجاد تغییر در شهر شود اما در اوایل سال ۲۰۲۰ نظرسنجی را به صورت آنلاین بین مردم آغاز کرد و با تعداد افراد بسیار بیشتری به تعامل در این زمینه پرداخت.
اتخاذ رویکردهای ایمن و در عین حال کم‌فن‌آور برای جذب مردم
اگرچه مقامات در بسیاری از نقاط دنیا به برگزاری کارگاه‌های آموزشی آنلاین بسنده کردند، با این حال، برخی نیز همچنان ارتباط رو در روی خود با شهروندانشان را ادامه دادند که البته این کار متفاوت با دوران ماقبل کرونا صورت گرفت. در واقع، این افراد تمام استراتژی‌های لازم برای حفظ امنیت مشارکت کنندگان را رعایت کردند تا جایی که حتی در بعضی از موارد، کلاس‌های آموزشی تنها با حضور یک نفر و فرد مسئول برگزار می‌شد. چنانچه بیش از یک نفر در این کلاس‌ها شرکت می‌کرد، پیروی از اصول بهداشتی سازمان بهداشت جهانی نظیر رعایت فاصله دو متری و استفاده از ماسک امری ضروری بود. در این کلاس‌ها، اغلب آموزش‌ها روی تابلوهای ساده انجام و از شرکت‌کنندگان نیز خواسته می‌شد ایده‌های خود را روی کاغذ یا تابلوهای ساده پیاده کنند.
برنامه‌ریزی برای تشکیل کلاس‌های بیشتر با ظرفیت کمتر مردم
تعداد افراد شرکت‌کننده در کارگاه‌های آموزشی یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی مدیران شهری طی دوران کرونا بود. بسیاری از برنامه‌ریزان به این باور رسیدند که هر چه تعداد کلاس‌ها و مربیان بیشتر و در عوض، تعداد افراد شرکت‌کننده در این کارگاه‌های آموزشی و مدت زمان آموزش آن‌ها کمتر باشد، بازده مطالب آموزشی و میزان تمایل مردم برای حضور در سطح بالاتری قرار خواهد گرفت البته منظور از مدت زمان، بازه زمانی حضور هر گروه شرکت‌کننده در کلاس‌های آموزشی است وگرنه برنامه‌ریزان شهری باید بازه زمانی طولانی‌تری را برای برگزاری کلاس‌های متعدد در نظر می‌گرفتند. شواهد حاکی است که کاهش ظرفیت کلاس‌ها، افزایش چشمگیر مشارکت مردمی و حضور فعالانه آن‌ها در این دوره‌ها را در پی داشت چرا که افراد از زمان بیشتری برای ارائه طرح‌های خود برخوردار بودند.
نظر شما