به گزارش خبرنگار ایمنا، دی متیل تریپتامین ماده‌ای توهم‌زا است که به اختصار به آن DMT می‌گویند. این ماده تأثیر بالایی بر بدن فرد مصرف کننده دارد و قدرتش تا حدی است که به آن قوی‌ترین ماده توهم‌زای دنیا گفته می‌شود. این ماده هزاران سال است که میان بومیان آمازون مصرف می‌شود و فرمول مولکولی آن تا حد زیادی مشابه با LSD ( نوعی توهم زا) است. فرضیه جالبی درباره DMT می‌گوید این ماده در بدن هر موجود زنده‌ای حتی انسان وجود دارد که تنها در زمان مرگ آن فرد در بدن او ترشح می‌شود.
تاریخچه DMT
از هزاران سال گذشته قبایلی در آمازون بودند که با استفاده از درختان و گیاهانی که در منطقه وجود داشت، دمنوش مخصوصی تهیه می‌کردند که اثرات روانی فوق‌العاده زیادی داشت. این نوشیدنی که از مخلوط چند گیاه بومی آمازون به‌دست آمده بود، میان ساکنین این مناطق دارویی شفابخش شناخته می‌شد و آیاهواسکا (ayahuasca) نام داشت. این دمنوش گیاهی در جنگل‌های آمازون برای موارد درمانی استفاده می‌شود که البته درمان در بین ساکنین بومی با آنچه در علم پزشکی می‌شناسیم بسیار متفاوت است.
از طرفی این ماده تا سال‌ها در مراسمی در کشورهای مانند پرو مصرف می‌شد و در سال‌های ابتدایی قرن بیستم وارد ایالت متحده شد که همین امر باعث شیوع مصرف آن تا در دهه شصت میلادی شده بود. بالاخره در سال ۱۹۷۰ در سند بین‌المللی کنترل مواد مخدر، دی‌ام تی در دسته مواد مخدر طبقه بندی شد و مصرف آن در بسیاری از کشورها ممنوع شد.
دوز خوراکی DMT تولید شده هر دو اثر رفتاری و نوروشیمیایی را دارد که از آن می‌توان به کاهش فعالیت حرکتی، اختلال در عملکرد شناختی، اثرات همدردی، افزایش سطح پرولاکتین و کورتیزول، کاهش لنفوسیت‌ها و افزایش سلول‌های کشنده طبیعی اشاره کرد.
به طور کلی اکثر توهم‌زاها سبب تحریف احساسات و در دوزهای بالا، مسخ شخصیت شده و یا حداقل سبب تحریفات شنیداری می‌شوند، اما ترکیباتی مانند DMT پا را فراتر گذاشته و موجب ایجاد جلوه‌های بصری حماسی خواهند شد. برای مثال تصاویری از سیرک‌های عجیب، چهره‌های ترسناک، فضاهای علمی و تخیلی و بسیاری از خیالات مشابه را در ذهن مصرف کننده می‌آفرینند.
عملکرد DMT در بدن
اگرچه حضور گسترده بیولوژیکی DMT را در بدن می‌توان تصدیق کرد، اما عمل بیولوژیکی آن هنوز شناخته نشده است. DMT با غلظت‌های کم را می‌توان در بافت‌های مغزی مشاهده کرد. غلظت DMT تحت شرایط خاصی می‌تواند در قسمت‌های مختلف متمرکز شده و افزایش یابد. برای مثال تولید DMT هنگام استرس در مغز افزایش می‌یابد. همچنین نتایج دو مطالعه نشان داده است که DMT می‌تواند در فیزیولوژی عادی بدن و نیز هنگام آسیب روانی نقش داشته باشد. DMT در وزیکول‌های انتقال دهنده‌های عصبی در غلظت‌های دارویی تجمع می‌یابد و گیرنده‌های دارویی دیگری مانند سروتونین را فعال می‌کند.
از طرفی حدس و گمان‌های زیادی راجع به نقش DMT در وقوع حالات هوشیاری تغییر یافته طبیعی بدن مانند روان پریشی، رویاها، خلاقیت، خیال پردازی، پدیده‌های مذهبی، روحی و تجربه نزدیک به مرگ وجود دارد. همچنین DMT ممکن است در واقعیت بیداری نقش داشته باشد.
به عبارتی واقعیت بیداری تجربه‌های توهم‌آمیز کاملاً منظم و واقعی را برای مصرف کننده به وجود می‌آورد؛ توهم آنقدر واقعی به نظر می‌رسد که جای حقیقت را می‌گیرد. این مدل پیش بینی می‌کند که اثرات داروهای روان‌گردان تجویزی نتیجه ترکیبی است که مستقیماً از طریق مکانیسم‌های نوروفارماکولوژیک در نواحی سیستم عصبی مرکزی مغز که درگیر ادراک حسی هستند، ایفای نقش می‌کند. ساده‌تر اینکه ممکن است DMT به طور بالقوه به عنوان انتقال دهنده عصبی برای اعمال یک سیگنال عملی در نواحی CNS (سیستم عصبی مرکزی ) که در ادراک حسی نقش دارند، عمل کند.
نقش DMT در بروز اختلالات روانی
مطالعات جدید نشان می‌دهد که ممکن است DMT یک اسکیزوتوکسن باشد. پیش از این بعضی محققان فرض کردند که DMT عامل کلیدی در اسکیزوفرنی(روان گسیسختگی) است. هرچند این فرضیه دیگر قابل قبول نیست، اما هنوز هم تصور می‌شود که DMT ممکن است در بروز علائم روان پریشی نقش داشته باشد. به عبارت ساده‌تر قبلاً تصور می‌شد که DMT نوروتاکسیک است، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ممکن استاین ماده محافظت کننده عصبی باشد.
تحقیقات جدید حاکی است که DMT درون بدن احتمالاً نقشی ضد اضطراب داشته باشد. این یافته‌ها بر اساس اثرات ذهنی مصرف دوز کم DMT تجویزی به دست آمده است. به بیان دیگر تغییر حسی در افراد مصرف کننده DMT فقط زمانی رخ می‌دهد که دوز بالایی از آن تجویز شده باشد. این دوز بالا مشابه غلطت DMT آزاد شده در سیناپس نورون‌ها است.
نظر شما