به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، از همان ابتدای ظهور ویروس کرونا در جهان، آمار ابتلا و مرگ و میر ناشی از ابتلا به این بیماری را در مناطق مختلف شهری به طور قابل توجهی متفاوت نشان داده است. در اغلب نقاط دنیا، افراد کم درآمد ساکن در مناطق فقیرنشین بسیار بیشتر از سایر محله‌های شهری به ویروس کرونا آلوده شده‌اند که در این راستا، محققان برای یافتن علت اختلاف شیوع بیماری کووید -۱۹ در مناطق مختلف یک شهر پژوهش‌های زیادی کرده‌اند. نتیجه اغلب این پژوهش‌ها تفاوت زیرساخت‌ها در زاغه‌ها و مناطق غنی‌نشین را به خوبی آشکار کرده و انتقاد شدید مردم از برنامه‌ریزان و مقامات رسمی شهری را در پی داشته است. بسیاری از معماران تلاش کرده‌اند توجه خود را در دوران کرونا بیش از پیش بر مناطق محروم معطوف کنند و بیشترین تغییرات مثبت را در آن‌ها به وجود آورند. بانک جهانی نیز پیشنهادهای عملی زیادی برای طراحی دوباره تراکم اقتصادی و ایجاد شهرهایی فراگیر ارائه داده است که در ادامه به شرح مهم‌ترین آن‌ها پرداخته می‌شود:
طراحی، ایجاد و حفاظت از فضاهای عمومی
در بسیاری از شهرهای جهان، فضاهای عمومی در مناطق غنی‌نشین پراکنده شده و زاغه‌ها از کمترین فضای سبز برخوردار هستند. بنابراین در طراحی شهری پساکرونا، این نکته باید به طور جدی مورد توجه قرار گیرد و تمام مردم شهر، فقیر و غنی، از فضاهای عمومی برابر نظیر پیاده‌روها، پارک‌ها، مکان‌های عمومی روباز، کتابخانه‌ها و مراکز اجتماعی بهره‌مند شوند. توجه به این واقعیت به خصوص برای خانواده‌هایی با جمعیت بالا و کمترین دسترسی به فضا در دوران کرونا که در آن وجود فاصله اجتماعی ضروری است، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار شده است. چنانچه خانواده‌ها فضای کافی برای فاصله گرفتن از افراد مبتلا به ویروس کرونا داشته باشند، آنگاه نرخ آلودگی به این ویروس و حتی مرگ‌های ناشی از آن به طور چشمگیری کاهش خواهد یافت. به عنوان مثال، فضای پارک Goregaon در کلانشهر بمبئی هند و دهکده ورزشی حیدرآباد هند به مراکزی برای قرنطینه افراد مبتلا به ویروس کرونا تبدیل شده است تا کمبود فضای کافی در خانواده‌ها را جبران کند. مقامات رسمی آتن در یونان باستان نیز ۵۰ هزار متر مربع از فضاهای عمومی شهر را به دوچرخه‌سواران و عابران پیاده اختصاص داده‌اند و حتی خیابان مجاور بعضی از مکان‌های تاریخی شهر را از سیطره خودروها درآورده‌اند.
تغییر مقررات شهری در جهت افزایش فضاهای عمومی و خصوصی
اگرچه افزایش جمعیت در یک منطقه منجر به بالا رفتن تراکم در آن می‌شود، با این حال احداث مجتمع‌های ساختمانی مرتفع نیز تراکم اقتصادی را در پی دارد. در واقع ساخت خانه‌هایی با بیشترین تعداد طبقات در یک قلمرو زمینی برای یک شهر بسیار مقرون به صرفه‌تر از این است که هر قطعه زمین به احداث تنها یک خانه مسکونی اختصاص داده شود. انتظار می‌رود در آینده، شهرها مناطق مسکونی کوچکی را دربرگیرد که با توجه به ظرفیت زیرساخت‌ها و نیاز مردم از تراکم جمعیتی معقول و مناسب برخوردار باشد. مناطق شهری می‌توانند از طریق سرمایه‌گذاری و مالکیت بیشتر زمین‌های شهری، تراکم اقتصادی را افزایش دهند و در نهایت، ارزش املاک را بالا ببرند.
امنیت حقوق مربوط به اموال و زمین‌ها
چنانچه افراد فقیر از مالکیت زمین‌ها یا محل‌های سکونت خود محروم باشند، آنگاه انگیزه بسیاری کمی برای بهبود شرایط سکونتگاه‌های خود خواهند داشت و چه بسا این مکان‌ها روز به روز فرسوده‌تر شوند و در نهایت از بین بروند. در واقع ساکنان محله‌های زاغه نشین همیشه با استرس تخلیه و تخریب محل سکونت خود روبرو هستند و همین امر آن‌ها را از ایجاد تغییر در خانه‌های خود باز می‌دارد. شواهد حاکی است که مردم پس از کسب مالکیت یک زمین یا خانه تلاش می‌کنند تا نقص‌های آن را برطرف کنند و همین امر بر افزایش ارزش ملک فوق کمک قابل توجهی می‌کند. دادن مالکیت اراضی به ساکنان نه تنها بر ارزش مالی منطقه می‌افزاید، مزایای زیاد دیگری نظیر بهبود وضعیت آموزش و افزایش عملکرد مراکز درمانی را در پی دارد.
نظر شما