مراکز نگهداری مسئولیت کودکان اوتیسم را نمی‌پذیرند

به گزارش ایمنا، سعیده صالح غفاری، اظهار کرد: این در حالی است که فرزندان اوتیسم با کودکی که عقب مانده ذهنی یا بیمار سلامت روان است فرق دارد اما در مراکز از والدین تعهد گرفته می‌شود که ما مسئول نیستیم و مسئولیت با خانواده است در این صورت والدین با چه طیب خاطری باید فرزند خود را آنجا ببرند.

وی افزود: درباره مراکز نگهداری روزانه یا شبانه‌روزی دو مشکل عمده وجود دارد که نخستین مشکل آن مربوط به عدم صدور مجوزهای قانونی یا طولانی شدن روند صدور مجوزها است و مشکل دوم نیز تخصصی نبودن مراکز نگهداری است.

مدیرعامل انجمن اوتیسم ایران گفت: اکنون مراکز نگهداری وجود دارد اما این مراکز فقط مخصوص طیف اوتیسم نیستند و همزمان اختلالات دیگر در این مراکز پذیرش می‌شوند؛ این مراکز از استانداردهای یک فرد دارای اوتیسم برخوردار نیستند.

غفاری تصریح کرد: رعایت حداقل موارد ایمنی و ایجاد روش‌های ارتباطی برای برقراری با فرد اوتیسم از جمله استانداردهایی است که لازم است مراکز نگهداری فرزندان اوتیسم داشته باشند.

وی ادامه داد: مراکز نگهداری فرزندان اوتیسم باید به مجموعه‌ای از ابزارهای حسی و حرکتی مجهز باشند و کارشناسان و مراقبان شاغل در این مراکز که در ارتباط با کودکان هستند، باید آموزش‌های لازم را فراگرفته باشند.

مدیرعامل انجمن اوتیسم ایران خاطرنشان کرد: هزینه‌های نگهداری افراد دارای اوتیسم سنگین است و ماهانه بیش از دو و نیم میلیون تومان هزینه دارد. البته اگر خانواده احساس کند که اگر این مبلغ را پرداخت کند و مرکز از شرایط خوبی مانند خانه سالمندان خصوصی برخوردار باشد، خانواده نیز رضایت‌مندانه این مبلغ را پرداخت می‌کند اما متأسفانه این رضایتمندی برای خانواده‌ها حاصل نمی‌شود.

غفاری به ایرنا گفت: خانواده‌ها حاضر نیستند فرزندان خود را به این مراکز بفرستند و از نظر اقامت و استقرار دچار مشکل هستند؛ از سوی دیگر جامعه شناختی از اوتیسم ندارد و برخی خانواده‌ها ناگزیرند کودک خود را در خانه حبس کنند.

در حالی مراکز نگهداری اوتیسم در کشور فعالیت ندارد که فرسودگی ناشی از مراقبت فرزندان دارای طیف شدید اختلال اوتیسم، مشکلات زیادی را برای خانواده‌ها ایجاد می‌کند و خانواده‌ها به فرصت‌های چند هفته یا حتی چند ماه نیاز دارند تا با سپردن فرزندان خود به مراکز نگهداری موقت، تجدید قوا و استراحت کنند.

اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی رشدی با شاخص‌های نقص در ارتباط اجتماعی، رفتارهای کلیشه‌ای، مشکلات درک شناختی و خزانه رفتاری، حرکتی و کلامی محدود است.