به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، دوران ماقبل تاریخ طبق آمارهای موجود به ۳۵ هزار سال قبل در خاورمیانه بازمی‌گردد. سازندگان کهن، درک درست و واضحی از نیازهای فیزیکی و محیطی انسان داشته‌اند. در ابتدا، خانواده‌ها و قبیله‌ها کنار یکدیگر در خانه‌هایی پوشانده شده با پوست و سپس با ساختار استخوانی زندگی می‌کردند. هزاران سال بعد، انسان مجبور به استفاده از دیوارهای آجری شد که ورودی‌های جذابی داشته و نور خورشید به آنها وارد می‌شد.
در این مطلب، سه نوع از تمدن‌های اولین انسانی را بررسی می‌کنیم:
مگالیت (خرسنگ)
در تمدن کهن اروپای غربی (حدود ۴۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) خرسنگ‌ها به عنوان مهم‌ترین نشانه‌های معماری، نجومی و یکی از مهم‌ترین نوآوری‌ها بود. از خرسنگ که به معنای سنگ بسیار بزرگ است، در ساخت مقبره‌ها، رصدخانه‌ها، پناهگاه‌ها و بناهای زمینی استفاده می‌شد.
بقایای مگالیت زیادی در ایرلند، اسکاتلند و انگلیس هنوز هم وجود دارد، اما مهم‌ترین سازه مگالیتی در سالیزبوری استون هیج انگلیس باقی مانده است.
بین النهرین
در میان دجله و فرات امروزی (بین کشورهای فعلی ایران و عراق)، قسمتی به نام بین النهرین وجود داشت. سومری‌ها که احتمالاً اولین تمدن ایجاد شده روی زمین بودند در این قسمت زندگی می‌کردند. سومری‌ها در شهرهای بزرگشان از نوعی آجر پخته شده به کمک نور خورشید استفاده می‌کردند که در بناهایی مثل معبد سفید اوروک استفاده شده است. در دوران پس از سومری‌ها، ساخت معبد شکل دیگری گرفت و روی تپه‌ای لایه‌ای به نام زیگورات رفت که هدف این کار، نزدیک شدن به خدا یاد می‌شد.
مردم عادی در آن زمان در خانه‌های کوچک حیاط داری در محله‌های شلوغ زندگی می‌کردند. نزدیک به دو قرن بعد، بابلی‌ها بین النهرین را تصرف کردند و به آنها نحوه ساخت خانه‌هایی با هندسه چهارگوش و قائم و حیات‌های جدید را معرفی کردند.
حدود سال ۵۳۹ پیش از میلاد، امپراطوری پارس تمامی قسمت‌های منطقه را گرفت و معماری مناطق تحت تصرف خود را به یک شکل در آورد؛ شکلی که در حال حاضر از آن به عنوان معماری پارسی یاد می‌شود.
مصر باستان
مصر باستان از اشکال هرمی شکل برای ارتباط و نزدیکی به خدای خورشید و فرمانروا (فرعون) استفاده می‌کردند و از آن رو که فرمانروایان افراد بسیار مهمی بودند، مهم بود که جسدهای مردگان و روح آنها را در قبرهایی وزین دفن کنند.
مصطبه یکی از اولین انواع آرامگاه‌های مصر باستان بود. مکانی با سقف صاف آجری که با راهروهایی به تالار درونی‌اش راه داشت. پس از آن، اهمیت دادن نسبت به فرعون دفن شده در آرامگاه‌ها بیشتر شد و این امر باعث ایجاد اهرامی که در حال حاضر آنها را می‌شناسیم شد.
اولین بنای بزرگ سنگی در مصر باستان، مجموعه تدفینی سقاره بیرون از شهر منف بود که ساختار هرم‌های آن الهام گرفته شده از بناهای زیگورات بود. مهم‌ترین آرامگاه یافته شده مربوط به شهر جیزه است که در آن، سه فرعون خوفو، خفره و منکورع دفن شده‌اند و مقبره ابوالهول نیز در آنجا حضور دارد.
پادشاهی میانی (نزدیک به ۲۰۴۰ تا ۱۶۴۰ سال پیش از میلاد مسیح)، مقبره‌ها و معبدهای دفنی در سالن‌های بزرگ ستون‌دار می‌ساختند. این در حالی است که در پادشاهی جدید، سلسله مراتب همچنان اهمیت زیادی داشته و روی طبقات دفن، تراس قبر و تعداد ستون‌ها تأثیر می‌گذاشت؛ چیزی که در معبد یادبود ملکه حتشپسوت در دیرالبحری قابل ملاحضه است.
ترجمه از آرشیتکچر دیلی (نوشته دیما ستوحی) با اندکی تلخیص
نظر شما