به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شرایطی که در آن عاملی مانع از حرکت روان جریان هوا به داخل ریه‌ها شود، شرایط "مسدودکننده" نام دارد. میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا با چنین شرایطی مواجه هستند و به طور کلی از آمفیزم و یا برونشیت مزمن که یکی دیگر از انواع بیماری‌های مزمن انسداد ریوی (COPD) است، رنج می‌برند اما از وجود این مشکلات در ریه‌های خود آگاهی ندارند. آمفیزم هیچ درمان شناخته شده‌ای ندارد و کنترل آسیب‌های وارده به ریه در اثر آن تنها با ترک بعضی از عادت‌های غلط هم‌چون استعمال دخانیات امکان‌پذیر است. در ادامه شما را با این بیماری مزمن ریوی، علائم و شیوه درمان آن بیشتر آشنا می‌کنیم:
آمفیزم چگونه به وجود می‌آید؟
آسیب دیدن دیواره و پوشش کیسه‌های هوای ریه‌ها و درمان نشدن آن در طولانی‌مدت منجر به بروز آمفیزم می‌شود. این آسیب به مرور زمان بدتر شده و باعث از بین رفتن بافت‌های شکننده کیسه‌های هوا و شکل‌گیری حباب‌های هوایی در ریه‌ها می‌شود؛ در این صورت هوا درون کیسه‌های بافت‌های آسیب‌دیده به دام افتاده، ریه‌ها به آرامی بزرگ‌تر شده و تنفس فرد را دچار سختی می‌کند. ناتوانی در خارج کردن سریع هوای دم از ریه‌ها که پزشکان به آن "محدودیت جریان هوا" می‌گویند، از بارزترین علائم آمفیزم است که در صورت بروز لازم است فرد با مراجعه به پزشک از عملکرد صحیح ریه‌های خود مطمئن شود. بروز آمفیزم در حالت کلی دو دلیل عمده دارد که شامل استعمال دخانیات و کمبود آلفا -۱ آنتی‌تریپسین (AAT) است.
دلایل بروز آمفیزم چیست؟
علت اصلی بروز آمفیزم در اکثر مواقع استفاده از محصولات توتون و تنباکو است؛ البته پزشکان اطلاعات دقیقی از چگونگی اثرگذاری سیگار در نابودی دیواره کیسه‌های هوا ندارند، اما با توجه به بررسی‌های انجام شده افراد سیگاری تا ۶ برابر بیشتر از افراد غیرسیگاری به آمفیزم مبتلا می‌شوند. پرسش‌های بی‌شماری پیرامون این حقیقت وجود دارد که چرا تنها عده‌ای از مصرف‌کنندگان دخانیات دچار این بیماری می‌شوند. در مورد علت دوم نیز باید گفت که آلفا -۱ آنتی‌تریپسین یا AAT یک پروتئین طبیعی است که در خون انسان گردش می‌کند. وظیفه اصلی این پروتئین جلوگیری از آسیب رساندن گلبول‌های سفید خون به بافت‌های طبیعی است و کمبود آن در بدن باعث می‌شود که این گلبول‌ها به بافت ریه حمله کرده و به آن آسیب بزنند. در افراد سیگاری مبتلا به این کمبود، میزان آسیب تا چندین برابر بیشتر است. علاوه بر این موارد پزشکان معتقد هستند که قرار گرفتن افراد غیر سیگاری در معرض دود افراد سیگاری و نیز آلودگی هوا می‌توانند در طولانی‌مدت منجر به بروز آمفیزم شود.
علائم آمفیزم چیست؟
تنگی نفس از ابتدایی‌ترین علائم آمفیزم به شمار می‌رود. با توجه به کم‌کاری عضلات تنفسی در مبتلایان به این بیماری، انجام کوچک‌ترین فعالیت‌های فیزیکی منجر به احساس کمبود نفس در این افراد می‌شود. در موارد وخیم‌تر مبتلایان حتی در حالت نشسته نیز با مشکل تنفسی مواجه می‌شوند. بروز علائمی هم‌چون خس‌خس سینه، سرفه مزمن و احساس سنگینی و درد در قفسه سینه نیز می‌تواند از علائم آمفیزم باشد و در شرایط حادتر فرد مبتلا ممکن است با از دست دادن اشتها، افسردگی، مشکلات خواب، خستگی، عفونت‌های مکرر ریه، سردردهای صبحگاهی و کاهش وزن بیش‌از حد مواجه شود. با افزایش سن تمامی این مشکلات توسعه یافته و در سنین بین ۴۵ تا ۶۰ سالگی عملکرد ریه فرد به تدریج از دست می‌رود.
چگونه می‌توان بیماری آمفیزم را درمان کرد؟
به طور کلی بیماری آمفیزم قابل درمان نیست، اما روش‌هایی وجود دارد که علائم را از بین می‌برد و باعث می‌شود فرد بیمار راحت‌تر نفس بکشد. این درمان‌ها همچنین از بروز مشکلات بیشتر و وخیم شدن بیماری پیشگیری می‌کند. برای مثال پزشک می‌تواند برای بیمار داروهایی نظیر برونکودیلاتورها (گشادکننده‌های ریه) را تجویز کند که با شل کردن عضلات ریه و گستردن معابر عبور هوا، علائم بیماری را کاهش می‌دهند. این داروها می‌توانند به صورت اسپری‌های استنشاقی، قرص و یا شربت تجویز شود. در صورت خفیف بودن بیماری پزشک از بیمار می‌خواهد که تنها در صورت شدت گرفتن علائم از این موارد استفاده کند و در صورت وخیم بودن بیماری مصرف آن‌ها به‌صورت دوزهای روزانه و در طولانی‌مدت تجویز می‌شود.
مهارکننده فسفودی‌استراز -۴ یا PDE-4، استروئیدها و داروهای ترکیبی و موکولیتیک نیز از جمله داروهای مؤثر برای درمان بیماری‌های انسداد مزمن ریوی مزمن (COPD) محسوب می‌شود که با بهبود عملکرد ریه‌ها، کاهش مخاط و تورم مجاری تنفسی و نیز تسهیل سرفه کردن، علائم این بیماری‌ها را مهار می‌کنند؛ البته پزشک ممکن است بسته به شرایط تنفسی بیمار از اکسیژن‌تراپی و در بیماران دارای زمینه‌های وراثتی هم‌چون نبود پروتئین آلفا ۱ آنتی‌تریپسین از پروئتین‌تراپی نیز استفاده کند. در بعضی مواقع برای کاهش حجم ریه‌ها، ازبین‌بردن کیسه‌های هوای حجیم شده به عمل‌های جراحی و در موارد بسیار نادر پیوند ریه نیاز است.
نظر شما