به گزارش خبرنگار ایمنا، دموکراسی در هیچ جای جهان راحت به دست نیامده است و کشور کره جنوبی نیز از این مسئله مستثنی نیست. مردم کره جنوبی برای گذار از هشت سال کشتار سیاسی و سرکوب در تاریخ کشورشان؛ تاوان سنگینی پرداختند. یکی از خونین‌ترین آن‌ها، قیام مردم گوانگ جو بود که البته به کشتار مردم این شهر منجر شد و البته نباید نقش چشمگیر آن در ایجاد دوران نوین کره را نادیده گرفت.
ماجرا به زمان ریاست جمهوری «چون دو هوان» بین سال‌های ١٩٨٠ تا ١٩٨٨ باز می‌گردد. دوران تاریکی که با کودتای نظامی آغاز شد؛ کوچک‌ترین انتقادها علیه دولت شدیداً سرکوب شده و منتقدان، عاملان فریب خورده و مزدور کره شمالی برای ایجاد ناامنی در کشور معرفی می‌شدند. دولت کره جنوبی در آن زمان گرایش‌های ضد کمونیستی شدیدی داشت؛ کوچک‌ترین اعتراضی را تاب نمی‌آورد و زندانیان سیاسی زیر شکنجه‌های بسیار سخت جان خود را از دست می‌دادند. ۱۸ ماه می، روایت‌گر قیام دموکراتیک مردم گوانگ جو و سرکوب خونین آن‌ها از سوی حکومت است. این روز از سوی سازمان یونسکو با عنوان "۱۸ می، قیام دموکراتیک" و یا "۱۸ می، جنبش دموکراتیک گوانگ جو" شناخته می‌شود.
گوانگ جو ششمین شهر بزرگ کره جنوبی است که قیام دهقانان علیه حاکمان شبه جزیره کره را نیز در کارنامه دارد. قیامی مردمی در این شهر اتفاق می‌افتد که از روز ١٨ تا ٢٧ ماه می سال ١٩٨٠ به طول می‌انجامد. قیامی که با اعتراضات ساده دانشجویی آغاز شد. دانشجوی دانشگاه ملی «چون نام» توسط نیروهای امنیتی مورد تعرض قرار گرفت و تا سرحد مرگ کتک خورد و در نهایت جان خود را از دست داد. مرگ این دانشجو، فضای شهر را ملتهب‌تر کرده و باعث شدت گرفتن قیام‌های ضد حکومتی شد. از سوی دیگر، سرکوب و برخورد مأموران حکومتی نیز شدت گرفت، به طوری که معترضان را در میدان‌های شهر به رگبار می‌بستند. گروهی از معترضان برای جلوگیری از خشونت روز افزون خود را مسلح کردند و اینگونه بود که اعتراضات مسالمت‌آمیز دانشجویی به نبرد خیابانی منجر شد. پس از چند روز شهر محاصره شده و بعد از مدت‌ها مردم کشورهای دیگر از اخبار و اتفاقات کره جنوبی بی خبر بودند.
درباره تلفات این حادثه آمار دقیقی وجود ندارد. به نقل از منابع غیر رسمی حداقل ۱۶۵ نفر جان خود را از دست داده و ۷۶ نفر همچنان مفقودالاثر هستند؛ البته برخی از رسانه‌های کره جنوبی معتقدند آمار واقعی بسیار بیشتر از این است. منتقدان و رسانه‌های خارجی، تعداد کشته شدگان را چیزی بین هزار تا دو هزار نفر تخمین می‌زنند. از سال ٢٠١٧ تحقیقات جدیدی در این‌باره انجام شد. طبق این تحقیقات رهبر وقت کره جنوبی از بالگردهای مک دونل داگلاس برای شلیک به معترضان گوانگ جو استفاده کرده است.
امروز در مقایسه با دهه هشتاد برخورد با قیام گوانگ بسیار متفاوت است. این فاجعه برای سالیان طولانی همیشه انکار می‌شد و حتی اشاره کردن به دوران ریاست جمهوری چون دوهوان، جرم تلقی می‌شد. اکنون در حاشیه شهر گوانگ جو، گورستان ۱۸ می برای یادبود قربانیان تأسیس شده است. در سال ۱۹۹۴ یک سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی به نام «بنیاد گرامیداشت ١٨ می» که توسط بازماندگان قتل‌عام گوانگ جو تأسیس شد، همایشی را آغاز کرد که هرساله به مدافعان آزادی جایزه‌ای را تحت عنوان «گوانگ جو برای حقوق بشر» اهدا می‌کند.
هنوز مشخص نیست در آن زمان چه کسی دستور شلیک به مردم را صادر کرد؛ زیرا دولت مستقر بسیاری از اسناد مربوط به این رویداد تاریخی را از بین برد؛ اما در سال ۱۹۹۰ مسئولان وقت آن زمان که در این کشتار نقش داشتند تحت پیگرد قانونی قرار گرفتند. در سال ۱۹۹۶ نیز "چون دوهوان" به دلیل قتل عام مردم گوانگ جو به اعدام محکوم شد که البته حکم اعدام وی توسط دیوان عالی کره به حبس ابد تغییر یافت و یک سال بعد نیز توسط رئیس جمهور وقت کره جنوبی "کیم دائه جونگ" مورد عفو قرار گرفته و آزاد شد. "کیم دائه جونگ" به نلسون ماندلا آسیا شهرت دارد و در سال ٢٠٠٠ برنده جایزه صلح نوبل شد.
برای نویسندگانی چون «کیونگ سوک شین» و هم نسلانش، قیام گوانگ جو و قتل عام دانشجویان نماد غم و اندوه بود. در مورد تبعات قیام گوانگ جو، آثار ادبی و سینمایی متعددی نوشته و ساخته شده که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به رمان «اعمال انسانی» نوشته «هان کانگ»، فیلم سینمایی «١٨ می» و همچنین فیلم «هنگامی که روز فرا می‌رسد» اشاره کرد.
بیشتر بخوانید:
نظر شما