به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، نخست وزیر بنگلادش در پنجم مارس و پنجم آوریل اقدامات حمایتی تشویقی دولت را به طور علنی اعلام کرد که شامل اختصاص سرمایه در گردش برای صنایع تحت تاثیر، تقویت بنگاه‌های اقتصادی کوچک و متوسط به اندازه وسع صندوق توسعه صادرات بانک مرکزی و اعطای تسهیلات اعتباری و مشوق‌های جدید بانک مرکزی برای صنایع صادرات محور بود. علاوه بر این، دولت از توسعه برنامه‌های تامین مایحتاج گروه‌های آسیب‌پذیر و بازارهای روز فروش برنج با قیمت‌های بسیار پایین‌تر و ارتقایبرنامه‌های امنیت اجتماعی سخن به میان آورده است.
کارشناسان اقتصادی پیش‌بینی کرده‌اند که تبعات شیوع ویروس کرونا به طور چشمگیری اقتصاد بنگلادش را تحت تاثیر قرار خواهد داد، چرا که پیش از شیوع کووید-۱۹ نیز کشور با رکود اقتصادی مواجه بود. ضرر تاثیرات ناشی از گسترش بیماری همه‌گیر کرونا در این کشور حدود ۴۰ درصد از اقتصاد ۳۱۰ میلیارد دلاری آن تخمین زده شده است، به همین دلیل، واحد اطلاعات اکونومیست یک افت شدید چهار درصدی در رشد تولید ناخالص داخلی در سال جدید را پیش‌بینی کرده است. اما چیزی که در این میان در خصوص تخصیص بودجه به صنایع بزرگ و بنگاه‌های اقتصادی کوچک و بزرگ از همه نگران‌کننده‌تر است، این که دولت در بسته‌های حمایتی اقتصادی آسیب‌پذیرترین بخش‌های جامعه شامل مشاغل بخش غیررسمی، نظام بهداشت و سلامت عمومی، نیروی کار مهاجری که به کشور بازگشته‌اند و فعالان کشاورزی را نادیده گرفته است.
حدود ۸۷ درصد از نیروی کاری بنگلادش در بخش غیر رسمی مشغول کار هستند که دولت هیچ بودجه‌ای به این بخش اختصاص نداده است. از جمعیت ۲۵ میلیون نفری نیروی انسانی حدود ۱۰ میلیون نفر به صورت روزمزد مشغول کار هستند و شرایط پنج میلیون نفر دیگر هم که در بخش صنایع کار می‌کنند با کارکنان روزمزد هیچ فرقی نمی‌کند. پیش‌بینی شده است که دوران قرنطینه و تعطیلی بنگاه‌های اقتصادی که از بیست و پنجم مارس آغاز شده است به طور چشمگیری شرایط معیشتی بیش از ۲۰ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار دهد. به نظر می‌رسد که دولت بنگلادش از توجه کافی به نظام سلامت عمومی چشم‌پوشی می‌کند و این در حالی است که هر روز تعداد افراد مبتلا به ویروس کرونا در این کشور افزایش می‌یابد.
آگاهی دیرهنگام دولت از وخامت شرایط، انجام آزمایشات کرونا به تعداد بسیار محدود، نبود مکانیسمی جدی برای اجرای دستورالعمل رعایت فاصله اجتماعی بین مردم، ناآگاهی شهروندان از مخاطرات بیماری کووید-۱۹ و اصرار رهبران مذهبی به گرد هم آمدن بنگلادشی‌ها در معابد از جمله مهم‌ترین عواملی است که احتمالا به زودی همانند یک بمب ساعتی در بنگلادش عمل کرده و جمعیت زیادی را به کرونا ویروس جدید آلوده کند. با این وجود، تا کنون دولت از هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری حمایتی در بخش مراقبت‌های عمومی و بیمارستان‌ها سخن نگفته است و از آن‌جا که این مراکز اکنون پر از بیماران بستری هستند، به دو دلیل در آستانه نابودی قرار گیرد.
اول اینکه، بیمارستان‌های بنگلادش از تعداد تخت‌ها و تجهیزات ضروری پزشکی برای مراقبت و درمان برخوردار نیست و به ازای هر هزار نفر جمعیت تنها هشت تخت بیمارستانی وجود دارد. مهم‌تر از همه اینکه مراکز درمانی کشور با کمبود شدید دستگاه‌های تنفسی مواجه است چرا که طبق مستندات تنها ۵۰۰ دستگاه تنفسی در سراسر بیمارستان‌های کشور وجود دارد که تعداد زیادی از این دستگاه‌ها نیز خراب است.
دوم، نبود اعتماد بین دولت و متخصصان مراقبت سلامت در دوران شیوع کرونا بیشتر از قبل شده است که همین امر به طور چشمگیری جان مردم بنگلادش را تهدید می‌کند. بسیاری از پرسنل درمانی به خاطر کمبود امکانات پزشکی و ایمنی می‌ترسند خود را در معرض تماس با افراد بیمار قرار دهند و در نتیجه از بسیاری بیماران بستری در بیمارستان مراقبت لازم نمی‌شود.
بخش کشاورزی بنگلادش نیز در زمان شیوع ویروس کرونا به طور جدی از حمایت دولت محروم شده است؛ کاهش قیمت محصولات ضررهای مالی زیادی را برای کشاورزان به بار آورده است و نبود وسایل حمل و نقل کافی باعث کمبود مواد غذایی دربازارها شده است. این امر امنیت تامین غذایی تعداد زیادی از مردم را تحت تاثیر قرار داده است و پیش‌بینی شده است که این شرایط در چند روز آینده بدتر هم بشود.
اگرچه تا کنون، تنها ۳۳۰ نفر از مردم بنگلادش به ویروس کرونا آلوده شده‌اند، با این حال، با وضعیت به وجود آمده در کشور یعنی نبود امکانات و تجهیزات ایمنی و پزشکی، نبود اعتماد بین پرسنل درمانی و دولت که منجر به کم کاری این افراد در درمان بیماران شده است، کمبود مواد غذایی و بیکار شدن بخش اعظمی از جمعیت کشور در اثر شیوع کرونا، این ویروس به زودی همانند بمبی ساعتی در کشور منفجر شود و لطمه‌هایی جبران‌ناپذیر از خود بر جای گذارد.
نظر شما