به گزارش خبرنگار ایمنا، محمد علی موسوی فریدنی شامگاه دیروز _۲۸ بهمن ماه_ در برنامه دنیای شاعر که به همت مؤسسه رویش مهر و با حضور امیرحسین افراسیابی برگزار شد، اظهار کرد: افراسیابی چه زمانی که برای نقشه‌ها خط می‌کشد و چه زمانی که کلمات را روی کاغذ برای شعر می‌چیند در یک کلمه آرتیست است.
وی افزود: شعر در وجود امیر حسین افراسیابی سماجت کرده است و برایش چیزی فراتر از سرگرمی بوده است همچنین وی هیچگاه نخواسته است که با شعر تظاهر کند در واقع می‌توان گفت او همیشه خود را سروده است.
عضو هیأت تحریریه مجله زنده رود ادامه داد: شعرهای افراسیابی به جای آنکه از جامعه رنگ بپذیرد رنگ خود را به آن می‌دهد همچنین وی از معدود شاعرانی است که سیاست زده نشد و وقت و عمر خود را در این راه باطل نپیمود.
موسوی فریدنی اضافه کرد: آنچه شعر این شاعر را از سایرین متمایز می‌کند، قدرت قلم وی در معماری است، استواری او در کشیدن خط در سرودن شعر نیز بوده است.
وی در خصوص اینکه تا چه میزان می‌توان امیرحسین افراسیابی را شاعر مهاجر دانست، گفت: بسیار جای تأسف دارد که در ۵۰ سال گذشته خانواده نسل متوسط ما به واسطه مهاجرت متلاشی شده است.
عضو هیأت تحریریه مجله زنده رود، ادامه داد: ما در خارج از ایران بومی نمی‌شویم بلکه دچار نوعی تبعید خود خواسته شده‌ایم، نویسنده‌ای که از ایران خارج شد دیگر نمی‌تواند در خصوص ایران بنویسد چون فضای در تماس بودن مدام خالق و مخلوق در آنجا وجود ندارد و مهاجرت خسران عظیمی برای هنر ایران بود.
موسوی فریدنی در خصوص اینکه آیا می‌توان گفت افراسیابی شاعر شهرهاست؟ گفت: امیرحسین افراسیابی ایلیاتی است و بعد شهری شد که کار بسیار دشواری بوده است، تفکر ایلیاتی در تضاد با معماری است اما شعرهای او فضا می‌سازد و چیدمان دارد.
وی افزود: من به یاد ندارم افراسیابی شعری را خوانده باشد و من رد پای شعر شاعر دیگری را در آن دیده باشم بنابراین می‌توان گفت او تا این حد به اصالت شعر خود مطمئن است.
عضو هیأت تحریریه مجله زنده رود در خصوص سبک شعری افراسیابی ادامه داد: فرد کهنه کار، دانا و پیگیر خواه‌ناخواه با علاقه‌ای که به شعر دارد می‌تواند به سبک خود برسد در واقع نوعی تعالی می‌یابد که به سبک منتهی می‌شود.
در ادامه امیرحسین افراسیابی اظهار کرد: معمار نمی‌تواند تجسم نکند اما در خصوص شعر این مساله در کلام، زبان و تصویر می‌آید و من شعر را انتخاب نمی‌کنم بلکه این شعر است که مرا انتخاب می‌کند.
وی افزود: هیچگاه دنبال این نبوده‌ام که سبک داشته باشم و به آن معتقد نیستم و باید دانست که مهم‌ترین امر در هنر تجسم و تخیل است.
این شاعر افزود: فرد بزرگی می‌گوید هنرمند و به خصوص شاعر اگر به حوادثی که در اجتماع وی می‌گذرد بی توجه باشد انسان نیست اما شاعری که بیان مسائل و حوادث اجتماعی را با تخیل خود در نیامیزد هنرمند و شاعر نیست.
نظر شما