به گزارش ایمنا، حضرت فاطمه زهرا (س) در سال پنجم پس از بعثت در روز ۲۰ جمادی‌الثانی در مکه به دنیا آمدند. ایشان دختر پیامبر اسلام (ص) و حضرت خدیجه (س) و همسر امام علی (ع) هستند. امام حسن (ع)، امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) از فرزندان حضرت فاطمه زهرا (س) هستند.
زهرا، صدیقه، طاهره، مبارکه، بتول، راضیه و مرضیه از القاب و صفات حضرت زهرا (س) به شمار می‌آیند.
سوره کوثر، آیه تطهیر، آیه مودت و آیه اطعام و احادیثی چون حدیث بضعه، در شان و فضیلت حضرت فاطمه (س) نازل و نقل شده‌اند.
ایشان تنها زن معصوم اسلام است که آیه قرآن درباره او و اهل بیت علیه‌السلام نازل شده است: (انما یرید الله الیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهر کم تطهیرا" در معصوم بودن او همین بس که خداوند بواسطه خشم او خشمگین و به واسطه رضای او راضی می‌شود).
سخن گفتن فرشتگان با حضرت فاطمه‌زهرا (س) یکی از ویژگی‌های ایشان معرفی شده است. این ویژگی موجب شد حضرت را محدثه بنامند. گفت‌وگوی فرشتگان با حضرت فاطمه‌زهرا (س) در زمان پیامبر و پس از رحلت ایشان، برای تسلی دادن حضرت فاطمه (س) و خبر دادن از آینده نسل پیامبر بوده است.
ایشان در دین اسلام جایگاه بسیاری رفیعی دارند. ۱۲ امام شیعه از نسل حضرت فاطمه زهرا (س) هستند.
برکاتی که از حضرت فاطمه زهرا (س) به ما رسیده از جمله تسبیح معروف ایشان است که احادیث در فضیلت آن بسیار است. خواندن ۳۴ مرتبه اللّهُ اَکبَرُ، ۳۳ مرتبه اَلْحمدُللّه و ۳۳ مرتبه سُبْحانَ اللّه پس از هر نماز.
روز ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) به عنوان روز "زن" نام‌گذاری شده و در این روز مقام مادر گرامی داشته می‌شود.
برخی از شاعران و ادیبان فارسی‌زبان آثاری ادبی درباره حضرت فاطمه (س) تألیف و اشعاری دارند. برخی معتقدند قدیمی‌ترین شعر فاطمی به قرن پنجم هجری برمی‌گردد. در دوره معاصر شعر فاطمی در میان شاعران رواج بیشتری داشته است، به طوری که کنگره‌هایی با عنوان "شعر فاطمی" با حضور شاعرانی که در این زمینه شعرهایی سروده‌اند برگزار می‌شود. افزایش اشعار فاطمی موجب شده برخی از پژوهشگران حوزه ادبیات، شعر فاطمی را یکی از سبک‌های شعر آئینی بدانند که در آن به مقام و سیره حضرت فاطمه (س) پرداخته می‌شود.
نمونه اشعاری که به مناسبت ولادت فاطمه‌زهرا (س) سروده شدند:
خدا را تجلای دیگر مبارک
نشاط و سرور پیمبر مبارک
تبسم به لب‌های حیدر مبارک
به افلاک توحید، محور مبارک
به سادات میلاد مادر مبارک
به قرآن بگویید کوثر مبارک
گل باغ عصمت فداها خوش آمد
جمال خدا روح طاها خوش آمد
پیمبر بود محو خورشید رویش
خدیجه شده مات حسن نکویش
درود خدا باد بر خلق و خویش
نیاز آورد صد چو رضوان بسویش
ملک راست ذکر و دعا گفت‌وگویش
محمد، محمد، ببوسش ببویش
که آیات نور است نقش جمالش
کمال است مبهوت فضل و کمالش
گل است و رباید دل از باغبانش
مه است و شرف داده بر آسمانش
سلام خدا باد بر جسم و جانش
محمد بود زائر آستانش
خداوند را وحی ثانی بیانش
زمین غرق نور آمد از دودمانش
وجودش سراپا بهشت محمد
بهشت محمد سرشت محمد
به گردون بگویید این محور توست
به حوا بگویید این سرور توست
به آدم بگویید این مادر توست
به حیدر بگویید این همسر توست
به احمد بگویید این دختر توست
به قرآن بگویید این کوثر توست
به فردوس گویید افتد به پایش
به جبریل گویید گوید ثنایش
امامت گل سرخی از دامن او
ولایت بهاریست از گلشن او
نبوت در آئینه روشن او
شفاعت شمیمی ز پیراهن او
علی دوستی همچو جان در تن او
بهشت سماواتیان مدفن او
گرفته حیات از دمش تا قیامت
نبوت، رسالت، ولایت، امامت
فلک گشته بر گرد بیت گلینش
ملک سجده برده به خاک زمینش
گرفته ز دم روح روح الامینش
خداوند را دست در آستینش
نبی عاشق طلعت نازنینش
علی زنده از خنده دلنشینش
خدا مدح فرموده در هل اتایش
پدر بارها گفته جانم فدایش
خدا برد معراج، پیغمبرش را
به او داد نیکوترین گوهرش را
نه نیکوترین گوهرش کوثرش را
نه کوثر که صدیقه‌ی اطهرش را
نه صدیقه اطهرش مظهرش را
نه مظهر که آئینه منظرش را
سلام خدا بر جمال و جلالش
که مولا علی گشته محو کمالش
غلامرضا سازگار
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سزد نام او در اول دفتر
نکته‌ای از قدرتش بس، اینکه بگویم
اوست علی‌آفرین و فاطمه‌پرور
فاطمه مجموعه صفات خداوند
فاطمه آئینه کمال پیمبر
عصمت کبری، ولیه الله عظمی
قره عین النبی، حبیبه داور
بضعه احمد نه بلکه روح محمد
همسر حیدر نه بلکه هستی حیدر
شهر خرد احمد و علی‌ست در آن
فاطمه آن شهر راست مرکز و محور
ای به مثل بی مثل چو خالق یکتا
وی به نبی چون نبی ستوده داور
شان تو در "إنّما ولیُّکُمُ الله"
با حق و با احمد و علی‌ست برابر
جز پدر و شوهر و دو ابن و دو بنتت
روی تو نادیده کس ز اکبر و اصغر
پای به محشر چو می‌نهی رسد آواز
"غضّوا أبصارکم" به خلق، سراسر
چشم و چراغت دو گوشواره عرش‌اند
راحت جانت دو نازدانه دو دختر
در قدم مادر است جنت موعود
وین سخن نغز چون سروده پیمبر
در عجبم زین حدیث و آنکه چرا او
داده به زهرای خویش کنیه مادر
بهر شفاعت تو را بس است در آن روز
دست ابوالفضل و خون محسن و اصغر
هر که پناهش تویی پناه تو عالم
وان که شفیعش تویی شفیع به محشر
سیدرضا موید
نظر شما