به گزارش خبرنگار ایمنا، محمود درویش شامگاه روز گذشته _شنبه ۵ بهمن ماه_ در برنامه‌ای با عنوان «خاطرات و تجربیات بیش از نیم قرن همنشینی با هوشنگ سیحون»، اظهار کرد: برای اینکه فردی را بشناسیم باید از فضای پیرامون اونیز شناخت داشته باشیم، فضایی که مهندس سیحون در آن رشد کرد اواخر دوره قاجار و شروع کودتای رضا شاه بود.
وی افزود: این فرد در خانواده‌ای هنرمند به دنیا آمد، به نقاشی علاقمند شد و جزء اولین کسانی بوده است که در دانشکده هنرهای زیبا تحصیل کرد و به دلیل توانمندی در نقاشی دوران موفقی را در دانشگاه طی کرد و شاگرد اول شد.
این پیشکسوت معماری و شهرسازی ادامه داد: در سال ۱۳۲۳ که سال‌های پس از جنگ جهانی است، دولت فرانسه بسیاری از شاگرد اول‌های کشورهای دیگر در رشته‌های مختلف را بورسیه می‌کرد، از ایران هم هشت نفر انتخاب شدند که مهندس سیحون از رشته معماری جزو آن‌ها بود.
درویش اضافه کرد: پس از فارغ التحصیلی و بازگشت از فرانسه سیحون دانشیار دانشکده، پس از چندسال استاد و در سال ۱۳۴۱ رئیس دانشکده شد؛ وی در سال ۱۳۴۷ هم از ریاست دانشکده و هم از استادی استعفا داد و تمام وقت خود را وقف کار کرد.
وی افزود: سیحون یک تیغ دو لبه بود در آموزش کوتاهی نمی‌کرد، اما در عین حال در کار بسیار سخت گیر بود؛ وی مطلقاً معتقد به سبک نبود و هدف او معماری بی زمان بود و تابع هیچ گونه مدی نبود.
این پیشکسوت معماری و شهرسازی ادامه داد: وی می‌گفت کار ارزشمند نه زمان دارد و نه مکان می‌شناسد و همیشگی است لذا معتقد بود ما باید به این نقطه برسیم.
درویش با اشاره به اصول سیحون گفت: کار وی بر ماندگاری، مصالح محلی، استواری و بی زمانی مبتنی بود، به همین دلیل هرگاه آدمی پروژه‌های سیحون را می‌بیند زنده و قابل بحث بودن آن‌ها را نیز درک می‌کند.
وی افزود: حرف مهندس سیحون این بود که ما باید جوهره معماری ایرانی را درک کنیم، جوهره یعنی تأثیر اقلیم، فرهنگ، تبحر ساخت و مصالح بومی که همان چیزی است که امروزه به عنوان معماری بومی شناخته می‌شود و اگر یک معمار این موارد را رعایت کند اثر او اثری ماندگار، بومی و ایرانی خواهد بود.
این پیشکسوت معماری و شهرسازی در خصوص اینکه سیحون گفته است معماری اسلامی نداریم، گفت: ما معماری ایرانی در دوره اسلامی داریم کما اینکه معماری مصری در دوره اسلام داریم و طبیعی است که آنچه در دوره ساسانی در معماری به آن رسیده بودیم به دوره‌های بعد نیز منتقل شد بنابراین معماری ایرانی که در دوره اسلام به اوج خود رسید تکامل یافته هنر اسلامی ایرانی است.
درویش ادامه داد: در دوران رضا شاه و اواخر قاجار به دلیلی ارتباطاتی که با غرب پیدا کرده بودند، فرم ساختمان‌ها به شکل اروپایی نزدیک شد و معماران به عبارتی نان را به نرخ روز خوردند چراکه خود هم اکثراً تحصیل کرده غرب بودند.
وی افزود: در دوران پهلوی دوم دوره تحولی در این خصوص به حساب می‌آید، چراکه به امثال سیحون و نسل پس از او فرصتی داده شد تا آثار ماندگارتر و درست‌تری را بسازند.
این پیشکسوت معماری و شهرسازی اضافه کرد: اگر ما به الفبای معماری بپردازیم و نسبت به آموزشی که می‌بینیم احساس تعهد داشته باشیم می‌توانیم در معماری رشد داشته باشیم.
نظر شما