به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه میتوان در بسیاری از شهرهای جهان شاهد ظهور فضاهایی موقتی و کوچک با استفاده از پارکلتها در کنارههای خیابان و محل پارک اتومبیلها بود که در واقع به منظور تبدیل پارکینگهای کنار جادهای به فضاهای سبز و اجتماعی طراحی شده اند.
این فضاها برای برآوردهسازی مقاصد مختلفی همچون ایجاد کافههای موقت، موزههای کوچک، فروش مجلات و کتابها و غیره مورد استفاده قرار میگیرند. پیش از ظهور "پاپ آپ پارکها" یا همان "پارکهای کوچک"، در سال ۲۰۰۵ گروهی از طراحان مجموعه هنر و طراحی REBAR با اعمال برخی تغییرات روی بخشی از پارکینگهای کنار خیابانی شهر، از این فضا برای ایجاد یک پارک موقت استفاده کردند که دارای چمنزار، درخت، نیمکت و علائمی برای دعوت رهگذران به نشستن و استراحت بود.
REBAR، یک استودیوی میان رشتهای مستقر در سانفرانسیسکو است که در سال ۲۰۰۴ تأسیس شد و با استفاده از فعالیتهای گروهی در هنرهای تجسمی و مفهومی عمومی، طراحی مناظر، رویدادهای شهری، تأسیسات اجرایی موقت، رسانههای دیجیتال و طراحی پوستر، در زمینههای هنر و طراحی فعالیت میکند. پروژههای REBAR غالباً با اکولوژی شهری امروزی، شهرسازیهای جدید، شیوهها و تئوریهای روانشناختی تلاقی دارند.
اولین مینی پارک جهان که به منظور اجرای یک رویداد احداث شد تنها دو ساعت پابربرجا بود و سپس فضای منطقه به شرایط سابق خود بازگشت ولی علیرغم آنکه قرار نبود این رویداد بیش از آن ادامه یابد و یا در آینده تکرار شود، عکسها و فیلمهایی که مردم گرفته بودند به سرعت در فضاهای مجازی به اشتراک گذاشته و فراگیر شد.
این تصاویر بسیار الهامبخش بود و به سرعت موجی از درخواستها برای آگاهی از چگونگی ایجاد پارکهای کوچک شخصی را به همراه داشت. Rebar با ارائه راهنماییهای لازم در این زمینه، آغازگر رویدادی شد که منجر به گردآوری پیشنهادات عظیمی مبنی بر چگونگی استفاده از فضاهای عمومی در سراسر جهان شد.
این امر منجر به برگزاری روزی با عنوان "روز پارک(ینگ)" برای اولین بار در سال ۲۰۰۶ شد که با ایجاد ۴۷ پارک موقت در ۱۳ شهر از سه کشور مختلف جهان برگزار گشت. پس از آن رویداد روز پارک(ینگ) به سرعت رشد کرد، در سال ۲۰۰۷ به بیش از ۲۰۰ پارک گسترش یافت و در معماری دوسالانه ونیز در سال ۲۰۰۸ نیز به مرحله اجرا درآمد. این دوسالانه که در سال ۱۹۸۰ پایهگذاری شده است، با توجه به جنبههای علمی هنر معماری، فرصتی را برای به نمایش گذاشتن پروژههای جدید، با موضوعات مختلف و در غرفههای مجزا در اختیار معماران و طراحان قرار میدهد.
این رویداد فراتر از اینها پیش رفت و در سال ۲۰۱۰ که برای اولین بار برنامههای نصب پارکلت در سانفرانسیسکو معرفی شد و به مرحله اجرا در آمد، به منظور برگزاری طیف وسیعی از رویدادهای مرتبط همچون اسکیتبازی و نیز جنبش Better Block در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. این جنبش عبارت است از یک واحد متحرک برای ایجاد مکانهایی برای بحث و گفتگو، تورهای تحقیقی و کارگاههای سرگرمی که مستقیم به محلههای گوناگون ارسال میشود. در سال ۲۰۱۱ روز پارک(ینگ) شامل یکهزار پارک در ۳۵ کشور مختلف بود.
لازم به ذکر است که هسته مرکزی روز پارک(ینگ) شامل ایدهای قانونی میشود که عبارت است از استفاده از فضای پارکینگها به عنوان راهی برای دستیابی مالکیت موقت به فضاهای عمومی در شهرهایی که ابزار و امکان کسب عناوین حقوقی فراتر از دسترس بسیاری از ساکنان است. رهبران این طرح، آن را ایجاد نوعی "اجاره نامه" توصیف کردند؛این اجارهنامه حق مالکیتی است که مشارکت در توسعه چشماندازی در شهر را به همراه دارد. حق مشارکت در برنامهریزیهای این فضاها تشکیلدهنده ماده اصلی و اولیه این دیدگاه است.
این چشماندازها در ابتدا در راستای ایجاد پارک در مناطقی تعیین شده بود که از فضاهای سبز اندکی برخوردار بودند. پس از آن مشارکتکنندگان تصمیم گرفتند از آنها برای برگزاری اقدامات پویاتر و متنوعتری همچون ایجاد کلینیکهای درمانی موقت، کتابخانهها، غرفههای نوشیدنی، کافههای روباز، دوچرخهسواری و حتی برگزاری مراسم عروسی استفاده کنند.
جالب آنکه هر چند ایده تبدیل پارکینگ به پارک در سال ۲۰۰۵ ایده چندان جدیدی نبود و میتوان سابقه ایجاد آن را در پروژههایی همچون مهمانیهای برگزار شده در پارکینگهای چندمتری در شهر همیلتون سال ۲۰۰۱ و چند مورد دیگر مشاهده کرد، ولی هیچ یک از آنها نتوانست مردم را در چنین مقیاس بزرگی درگیر کند یا الهامبخش آنها باشد.
امروزه روز پارک(ینگ)، یک رویداد سالانه جهانی است که در طول آن اعضای جامعه موقتاً پارکینگها را به فضاهای عمومی و مردمی تبدیل میکنند. این روز در واقع روزی است که در آن خیابانها پس گرفته و پارکلتها در آنها ظاهر میشود. در طول این روز ساکنان چهره جدیدی از شهر خود را میبینند و فرصتی برای تصویرسازی مجدد از نحوه استفاده از فضاهای شهری در اختیار آنها قرار میگیرد.
نظر شما