به گزارش خبرنگار ایمنا، بعد از جام ملت های ۲۰۱۹ و تنش های ایجاد شده میان سرمربی وقت تیم ملی و مدیران فدراسیون دیگر همه می‌دانستند که کار کارلوس کیروش در ایران تمام شده است و باید به فکر سرمربی جدید بود.
این وسط نگرانی اصلی معطوف این می شد که بعد از کیروش چه کسی روی نیمکت سرمربیگری تیم ملی قرار می‌گیرد؟ همه امیدوار بودند که تیم ملی به دست های توانایی سپرده شود تا در آینده با موفقیتش ثابت کند که رفتن کیروش آخر دنیا نیست و ما بدون مرد پرتغالی هم می‌توانیم موفق باشیم.
وقتی اسم هروه رنار به عنوان گزینه اصلی مطرح شد، همه قطعا یاد نمایش جانانه مراکش در جام جهانی ۲۰۱۸ افتادیم و قطعا همه بیشتر دوست داشتند که مرد فرانسوی را روی نیمکت تیم ملی ببینند.
اما در آخر ویلموتس بلژیکی سرمربی تیم ملی شد تا به جای مردی با کارنامه قوی کسی سکان هدایت تیم ملی را برعهده بگیرد که هیچوقت سرمربی موفقی نبوده است.
مصاحبه ترابیان نشان می دهد که فدراسیون نشین ها به خاطر اینکه رنار تا پایان جام ملت های آفریقا نمی‌توانست مراکش را ترک کند قید همکاری با او را زدند یعنی در همان زمان ترجیح دادند به جای اینکه منتظر بمانند تا یک گزینه خوب را برای تیم ملی بیاورند، به دنبال گزینه دیگری رفتند و مردی که تنها ویژگی‌اش نداشتن تیم در همان زمان بود را برای تیم ملی انتخاب کردند.
متاسفانه بعد از گذشت چند ماه، اختلافات میان فدراسیون و ویلموتس و همینطور ناکامی در دو بازی پیاپی، او را از ادامه کار در ایران دلسرد کرد تا راه رسیدن تیم ملی به جام جهانی با مربی دیگری ادامه پیدا کند.
در اینکه ویلموتس به عنوان مربی نتوانست انتظارات ما را برآورده کند شکی نیست. اما باید از فدراسیون بیشتر از مرد بلژیکی دلگیر باشیم. چون اگر همان زمان مربی باسابقه تری انتخاب می شد امروز به این وضع دچار نمی‌شدیم.
نظر شما